Adel Samara: Οι αποστάτες κομμουνιστές, παιδιά του ΝΑΤΟ χτίζουν το «Τείχος των Δακρύων» προς υπεράσπιση του ουκρανικού φασισμού!

Ραμάλα, κατεχόμενη Παλαιστίνη.

10/4/2022, Kana’an Online

Μετάφραση: Αντώνης Ευθυμιάτος

Πολλές διαφωνίες έλαβαν χώρα μεταξύ των κομμουνιστών σε όλο τον κόσμο μετά τον ρωσικό αμυντικό πόλεμο ενάντια στις συνεχείς επιθέσεις του ουκρανικού καθεστώτος, τους νεοναζί συμμάχους του και την ιμπεριαλιστική υποστήριξη προς αυτό το καθεστώς.

Αυτό που είναι πραγματικά απίστευτο είναι ότι οι αποστάτες κομμουνιστές που στέκονται άμεσα και ακλόνητα χέρι με χέρι με το ουκρανικό καθεστώς, με την Τριάδα ΗΠΑ, ΕΕ, Ιαπωνίας και το σιωνιστικό καθεστώς, αγνοούν τις ρίζες και τους λόγους που οδήγησαν αναπόφευκτα σε αυτόν τον πόλεμο.

(Πέμπτη 10 Μαρτίου 2022, Η στάση των κομμουνιστών προς τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο στην Ουκρανία, του Νίκου Μόττα. Ο Νίκος Μόττας είναι ο αρχισυντάκτης του περιοδικού Σε Υπεράσπιση του Κομμουνισμού [In Defense of Communism]).

● Αγνόησαν το γεγονός ότι το ΝΑΤΟ έφτασε στα σύνορα της Ρωσίας, παρά το γεγονός ότι οι ΗΠΑ υποσχέθηκαν στην ΕΣΣΔ ότι το ΝΑΤΟ δε θα επεκταθεί ποτέ ούτε μια ίντσα στην Ευρώπη!
● Ενώ ο κομμουνισμός είναι η κύρια ιδεολογία και δύναμη εναντίον του ναζισμού, αυτοί οι κομμουνιστές ποτέ δεν εξέτασαν ή προειδοποίησαν για το νεοναζισμό στην Ουκρανία και στο μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης, μη λαμβάνοντας υπόψη το δικαίωμα κάθε έθνους να αισθάνεται τον κίνδυνο αν οι ναζί εξαπλωθούν γύρω από τα σύνορά του και να ανησυχεί περισσότερο όταν περικυκλώνεται και από το ΝΑΤΟ.
● Οι αποστάτες κομμουνιστές δεν αναφέρουν ποτέ τον προφανή συνασπισμό μεταξύ του σοβινιστικού καθεστώτος της Ουκρανίας που πήρε την εξουσία με την τρομοκρατία και τη συμμαχία του με τον νεοναζισμό και το σιωνισμό, και δίνουν χειροκροτήματα για το γεγονός ότι το ΝΑΤΟ στρατιωτικοποιεί την Ουκρανία από τη διάσκεψη του ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι στις 21 Μαρτίου 2014.

Κάθε ανάλυση που αγνοεί αυτά τα γεγονότα είναι σκόπιμη παροχή υπηρεσιών εκτέλεσης των στόχων και των επιθέσεων του ιμπεριαλισμού, του ναζισμού και του σιωνισμού.

Δεκάδες Κομμουνιστικά Κόμματα και νεολαίες υπέγραψαν μια διακήρυξη που εξισώνει την Τριάδα [ΗΠΑ, ΕΕ, Ιαπωνία] και τη Ρωσία ωσάν να είναι και οι δύο ιμπεριαλισμός και επιθετικότητα, ενώ η Ρωσία δεν ήταν ποτέ αυτοκρατορικό καθεστώς ειδικά σύμφωνα με τον ορισμό του Λένιν για τον ιμπεριαλισμό, το οποίο αποδεικνύει ότι αυτοί οι κομμουνιστές είναι με την πλευρά της ιμπεριαλιστικής Τριάδας.

Το επιχείρημά τους ότι η Ρωσία είναι ιμπεριαλιστική ανάγεται στον «εσωτερικό ψυχρό πόλεμο των κομμουνιστών μεταξύ ΕΣΣΔ, Κίνας και του μόνιμου εργαλείου της CIA, των τροτσκιστών».

Ενώ, αν είναι κομμουνιστές, πρέπει να επιμένουν ότι το ΝΑΤΟ πρέπει να διαλυθεί μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, δεν το έκαναν! Επιπλέον, δεν έλαβαν υπόψη τους ότι η Ρωσία διαμαρτύρεται εδώ και είκοσι χρόνια για το ΝΑΤΟ ενάντια στις έρπουσες δυνάμεις του στα σύνορά της.

Παρά το γεγονός ότι ο νεοναζισμός εξαπλώθηκε «νόμιμα» στη Δύση, αυτοί οι κομμουνιστές δεν ύψωσαν τη φωνή τους εναντίον του, όπως έκαναν τώρα εναντίον της άμυνας της Ρωσίας.

Ακόμα και πολλοί αστοί αναλυτές, π.χ. ο John Mearsheimer, θεωρούν ότι ο λόγος της σημερινής κρίσης είναι η Τριάδα, ειδικά οι ΗΠΑ, επειδή:
● Η τριάδα δε διέλυσε το ΝΑΤΟ.
● Οι δυνάμεις του ΝΑΤΟ έφτασαν μέχρι τα ρωσικά σύνορα.

Ενώ οι Σιωνιστές δε σταμάτησαν ποτέ να υπενθυμίζουν στον κόσμο το Ολοκαύτωμα, αυτοί οι κομμουνιστές δεν επέκριναν ποτέ τη συμμαχία μεταξύ του ουκρανικού φασιστικού καθεστώτος, των νεοναζί και των Σιωνιστών! Αυτοί οι κομμουνιστές, συμπεριλαμβανομένων πολλών αραβικών Κομμουνιστικών Κομμάτων, δε διαμαρτυρήθηκαν ποτέ ενάντια στους πολέμους του ιμπεριαλισμού στο Ιράκ, τη Λιβύη, τη Συρία και το Αφγανιστάν. Αυτοί οι Άραβες κομμουνιστές εξακολουθούν να αισθάνονται κατώτεροι προς άλλους παγκόσμιους κομμουνιστές.

Εμείς, στην Αραβική Πατρίδα, γνωρίζαμε πολύ καλά και με πικρία πόσο μεγάλο μέρος του παγκόσμιου Κομμουνισμού συμβιβάστηκε με τη Σιωνιστική Οντότητα των Ασκεναζί [Ashkenazi] που κατέλαβε την Παλαιστίνη και εκδίωξε το λαό της το 1948.

Ναι, η Ρωσία και η Κίνα του σήμερα κυβερνώνται από κεφαλαιοκρατικά καθεστώτα, αλλά τα καθεστώτα τους ποτέ, τουλάχιστον δε δήλωσαν, ότι ο εχθρός τους είναι η Δύση. Ενώ η Δύση, ειδικά ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός δηλώνει μέρα και νύχτα ότι ετοιμάζεται να εξοντώσει τις δύο χώρες. Οι Αμερικανοί κυβερνώντες, η ακαδημαϊκή κοινότητα και ο στρατός είναι απασχολημένοι με τη δημιουργία μιας πολεμικής μηχανής εναντίον της Ρωσίας και ιδιαίτερα της Κίνας.

Έχουμε το δικαίωμα να ρωτήσουμε αυτούς τους κομμουνιστές: Γιατί η Τριάδα είναι πάντα εναντίον της Ρωσίας και της Κίνας, δηλαδή όταν ήταν σοσιαλιστές και όταν ήταν καπιταλιστές; Μήπως αυτό σημαίνει κάτι άλλο από το ότι η Τριάδα είναι εναντίον κάθε έθνους που ξεκινάει την ανάπτυξη και την εθνική κυριαρχία;

Ακόμα και αν η Ρωσία είναι ένα ιμπεριαλιστικό καθεστώς, είναι δικαίωμα των Ρώσων να υπερασπιστούν τη χώρα τους.

Η διακήρυξη των αποστατών ζήτησε από την εργατική τάξη στη Ρωσία και την Κίνα να μην κινητοποιηθεί κάτω από: «σημαίες ξένες προς τα συμφέροντά της, με διάφορα προσχήματα (π.χ. «προστασία / απελευθέρωση του λαού του Ντονμπάς”, «αποναζιστικοποίηση / αποστρατιωτικοποίηση της Ουκρανίας» κ.λπ.».

Εδώ οι αποστάτες απέτυχαν να κατανοήσουν ότι παρά την ταξική διαφοροποίηση σε κάθε κεφαλαιοκρατικό κοινωνικό σχηματισμό υπάρχει κοινό συμφέρον για την προστασία της γης όλων των τάξεων σε κάθε κοινωνία ενάντια στην αποικιοκρατία, τον ιμπεριαλισμό και τώρα την κεφαλαιοκρατική παγκοσμιοποίηση. Ζητώντας από την εργατική τάξη να μην πολεμήσει την ξένη εισβολή, ακόμα και αν αυτή γίνεται στα σύνορα της πατρίδας της, είναι σα να ζητάμε από αυτή την τάξη να προδώσει την πατρίδα της και να καλωσορίσει την αποικιοκρατία.

Αν οι αποστάτες δε διάβασαν το Κομμουνιστικό Μανιφέστο πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι το ανεπτυγμένο και ισχυρό έθνος είναι το πιο ικανό να μεταβεί στο σοσιαλισμό.

Η δήλωση των αποστατών σημειώνει:

«Σε αντίθεση με το ΚΚΡΟ, το Κομμουνιστικό Εργατικό Κόμμα Ρωσίας (ΚΕΚΡ) εξέδωσε ανακοίνωση με την οποία αναγνωρίζει ότι οι πραγματικοί στόχοι του Κρεμλίνου είναι η ενίσχυση της θέσης της ιμπεριαλιστικής Ρωσίας στη διεθνή πολιτική σκηνή, σημειώνοντας ότι η πηγή του πολέμου βρίσκεται στις “ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις”».

Η οπορτουνιστική θέση του Κομμουνιστικού Εργατικού Κόμματος Ρωσίας (ΚΕΚΡ) είναι πραγματικά αστεία αφού γράφει:

«Το ΚΕΚΡ χαιρετίζει την αναγνώριση των “Λαϊκών Δημοκρατιών” του Ντονμπάς από τον πρόεδρο Πούτιν», αλλά, ταυτόχρονα, επισημαίνει: «Όχι τα αφεντικά αλλά οι εργάτες θα πεθάνουν και στις δύο πλευρές. Το να πεθάνεις για τους ταξικούς αδελφούς είναι άξιο, αλλά το να πεθαίνεις και να σκοτώνεις για τα συμφέροντα των αφεντικών είναι ανόητο, εγκληματικό και απαράδεκτο».

[Κομμουνιστικό Εργατικό Κόμμα Ρωσίας: Όχι στο φασισμό, όχι στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο! Σχετικά με την ένοπλη φάση της σύγκρουσης μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας.
Όχι στο φασισμό, όχι στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο! Σχετικά με την ένοπλη φάση της σύγκρουσης μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας – Διεθνής ενημέρωση (ilhs.gr)].

Οι Λαϊκές Δημοκρατίες του Ντονμπάς από το 2014 δέχτηκαν επίθεση από την Ουκρανία και σίγουρα πολλοί εργάτες έχουν σκοτωθεί από αυτή την επίθεση, εφόσον οι αποστάτες επικρίνουν την εργατική άμυνα ακόμη και στις δύο δημοκρατίες, ζητούν από την εργατική τάξη να είναι δειλή και να προδώσει τον λαό της. Πώς θα γίνει η εργατική τάξη αποδεκτή από το λαό για να κυβερνήσει στο μέλλον αν δεν υπερασπιστεί ποτέ την ίδια της τη χώρα;

Σε διάφορα σημεία της διακήρυξής τους, οι αποστάτες κατέλαβαν τα γραπτά του Λένιν και τα χρησιμοποίησαν με ψευδή τρόπο. Την εποχή του Λένιν, ο πόλεμος ήταν μεταξύ ιμπεριαλιστών που πολεμούσαν μεταξύ τους για το μερίδιο που τους αναλογούσε στον αποικισμένο κόσμο. Όσο η Ρωσία δεν είναι ιμπεριαλιστική χώρα, οι ιδέες του Λένιν δε θα ισχύουν ποτέ.

Οι αποστάτες κατηγορούν τους κομμουνιστές που υποστηρίζουν τη Ρωσία ότι διαχωρίζουν την οικονομία από την πολιτική, ενώ οι ίδιοι αγνοούν απολύτως την οικονομία όταν επικεντρώνονται στην ψευδή [φαινομενική] πολιτική, και στις στρατιωτικές συγκρούσεις και ποτέ δεν αναφέρονται στα οικονομικά συμφέροντα της Τριάδας που έχτισε και συντηρεί το ΝΑΤΟ.

Ποτέ δεν κατάλαβαν ότι ο οικονομικός πόλεμος της Τριάδας κατά της Ρωσίας, που ονομάστηκε κυρώσεις, ειδικά αυτός από τις ΗΠΑ είναι ένας πόλεμος εισοδηματιών. Η συνεχής χρηματοπιστωτική/οικονομική κρίση στις ΗΠΑ τις υποχρεώνει να απομακρυνθούν από την οικονομία της παραγωγής και να επικεντρωθούν στην κερδοσκοπία από τη μια και στη πρόσοδο, δηλαδή στο πετρέλαιο, στα όπλα και στα ακίνητα, από την άλλη. Αυτή η επιδείνωση της αμερικανικής οικονομίας ωθεί τη διοίκησή της να ανταγωνιστεί την ισχυρή κομπραδόρικη οικονομία της Ρωσίας για τις ευρωπαϊκές αγορές.

Επιπλέον, τα οικονομικά συμφέροντα του ιμπεριαλισμού είναι ο κύριος λόγος πίσω από τον τρέχοντα πόλεμο εναντίον της Ρωσίας και αργότερα εναντίον της Κίνας. Μόνο ένας τρελός δεν καταλαβαίνει ότι ο ιμπεριαλισμός θα εξαπολύσει πόλεμο, ακόμη και πυρηνικό, όταν αντιληφθεί ότι η συσσώρευση θα μειωθεί ή θα μπλοκαριστεί.

Οι αποστάτες προσποιούνται ότι υπήρξε πόλεμος στη Γεωργία! Δεν υπήρξε πόλεμος. Ήταν η ρωσική άμυνα ενάντια στην επέκταση του ΝΑΤΟ στη Γεωργία από τη μια, και ενάντια στις βάσεις της Σιωνιστικής Οντότητας των Ασκεναζί που χτίστηκαν στη Γεωργία ενάντια στο Ιράν, από την άλλη.

Και πάλι, οι αποστάτες κατηγορούν τη Ρωσία ότι «προσάρτησε την Κριμαία», η οποία στην πραγματικότητα είναι μέρος της Ρωσίας και οι περισσότεροι άνθρωποι ψηφίζουν υπέρ της επιστροφής στη Ρωσία.

Στην πραγματικότητα, η σύγκριση της ρωσικής αποκατάστασης της Κριμαίας με το ουκρανικό πραξικόπημα (Euromaidan) είναι ένα χυδαίο επιχείρημα.

Οι αποστάτες προσπαθούν να υποβαθμίσουν τη σημασία της ρωσικής νίκης επί της φασιστικής Ουκρανίας και του ΝΑΤΟ, αλλά είναι πραγματικά μια νίκη στα μάτια των περισσότερων λαών σε όλο τον κόσμο.

Υπάρχουν πολλές άλλες νίκες επί του ΝΑΤΟ, του Ατλαντισμού, καθώς πολλές χώρες του κόσμου, συμπεριλαμβανομένης της Ινδίας, του Πακιστάν και της Κίνας, δεν καταδίκασαν ή απέκλεισαν οικονομικά τη Ρωσία. Το ίδιο ισχύει και για την απόρριψη των Ιρανών, της Αλγερίας και της Βενεζουέλας να παρέχουν πετρέλαιο στην Ευρώπη για να αντικαταστήσουν το ρωσικό πετρέλαιο.

Όταν η Ρωσία ξεκίνησε τον αμυντικό της πόλεμο, κλήθηκε να αντιμετωπίσει δύο δύσκολες επιλογές:
● Είτε να αποστρατιωτικοποιήσει την Ουκρανία με τη βία.
● Είτε να περιμένει μέχρι το ΝΑΤΟ να εξαπολύσει ένα μεγάλο πόλεμο από την Ουκρανία εναντίον της Ρωσίας.

Αν η Ρωσία περιμένει να της επιτεθούν και μπορεί να χάσει τον πόλεμο, θα αποικιστεί από τη Δύση, η οποία θα συνεχίσει τον πόλεμό της κατά της Κίνας με κίνητρο την ιμπεριαλιστική λαγνεία για τον πλούτο όλων των λαών του κόσμου.

Η κατάρρευση της ΕΣΣΔ άνοιξε το δρόμο στον ιμπεριαλισμό να καταστρέψει το Ιράκ, το Αφγανιστάν, τη Λιβύη και τη Συρία και η κατάρρευση της Ρωσίας θα επιτρέψει στον ιμπεριαλισμό να οδηγήσει τον κόσμο προς τη βαρβαρότητα.

Η μηχανή των δυτικών ΜΜΕ έχτισε ένα «Τείχος των Δακρύων» για χάρη του ουκρανικού καθεστώτος και των συμμάχων του νεοναζί και σιωνιστών παρουσιάζοντάς τους ως θύματα του αμυντικού πολέμου της Ρωσίας. Αξίζει να σημειωθεί ότι όλη η Ευρώπη στέκεται εναντίον της Ρωσίας, συμπεριλαμβανομένης της τράπεζας των παγκόσμιων δικτατόρων που έκλεψε τον πλούτο του έθνους των Ρώσων, δηλαδή της Ελβετίας, και αυτοαποκαλείται ουδέτερη. Ευτυχώς, οι αποστάτες κομμουνιστές είναι μέρος αυτών των οδυρμών.

***

To Δυτικό Τείχος ή Τείχος των Δακρύων είναι τμήμα του αρχαίου τείχους του όρους του Ναού και αποτελεί ίσως το πιο ιερό σημείο για τους Εβραίους εκτός του ίδιου του όρους. Σύμφωνα με την εβραϊκή παράδοση, το τείχος είναι τμήμα του Δεύτερου Ναού της Ιερουσαλήμ. Βρίσκεται στη παλαιά πόλη της Ιερουσαλήμ, στους ανατολικούς πρόποδες του όρους του Ναού.

Πηγή: https://kanaanonline.org/en/2022/04/10/communist-boys-of-nato-are-building-the-wailing-wall-in-defense-of-ukrainian-fascism-by-adel-samara/

 

✪

Σι Τζινπίνγκ: Ο διαλεκτικός υλισμός είναι η κοσμοθεωρία και η μεθοδολογία των Κινέζων κομμουνιστών

 

Μετάφραση-Επιμέλεια: Commun✮rios 

Ομιλία στην 20η ομαδική συνεδρία μελέτης του Πολιτικού Γραφείου της 18ης Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΚ στις 23 Ιανουαρίου 2015.

  

Ο διαλεκτικός υλισμός είναι η κοσμοθεωρία και η μεθοδολογία των Κινέζων κομμουνιστών. Ο Μάο Ζεντόνγκ είπε κάποτε ότι ο μαρξισμός αποτελείται από διάφορους κλάδους μάθησης, αλλά το θεμέλιο είναι η μαρξιστική φιλοσοφία. Στα έργα του που δημοσιεύτηκαν κατά τη διάρκεια του επαναστατικού πολέμου, όπως το Ενάντια στη Βιβλιολατρεία, το Για την Πράξη και την Αντίθεση , και σε εκείνα της περιόδου της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, συμπεριλαμβανομένων των Δέκα σημαντικών σχέσεων και για τον ορθό χειρισμό των αντιθέσεων μεταξύ του λαού, Ο Μάο εφάρμοσε έξυπνα την κοσμοθεωρία και τη μεθοδολογία του διαλεκτικού υλισμού, έδωσε συγκεκριμένα κινεζικά χαρακτηριστικά στη μαρξιστική φιλοσοφία και έθεσε ένα λαμπρό παράδειγμα για το Κόμμα μας στην κατανόηση και εφαρμογή του διαλεκτικού υλισμού.

Ο Ντενγκ Σιαοπίνγκ ήταν εξαιρετικά ικανός στην επίλυση πρακτικών ζητημάτων μέσω της εφαρμογής του διαλεκτικού υλισμού. Τόνισε ότι πρέπει να κατανοήσουμε ποια είναι κύρια ζητήματα στο πρωταρχικό στάδιο του σοσιαλισμού και να θέσουμε την οικονομική ανάπτυξη ως κύριο καθήκον μας. Τόνισε επίσης ότι πρέπει να τελειοποιήσουμε το έργο μας μέσα από συνεχείς δοκιμασίες και να τηρήσουμε τα κριτήρια των «τριών πλεονεκτημάτων» (δηλαδή να προσδιορίσουμε εάν αυτό που κάνουμε είναι ευνοϊκό και πλεονεκτικό για την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων σε μια σοσιαλιστική κοινωνία, την αύξηση της συνολικής ισχύς του σοσιαλιστικού κράτους και την αύξηση του βιοτικού επιπέδου του λαού), και ότι πρέπει να δώσουμε ίση έμφαση τόσο στην υλική πρόοδο, όσο και στην πολιτιστική και ηθική πρόοδο, «να διασχίσουμε το ποτάμι νιώθοντας τις πέτρες» και έτσι να εξισορροπήσουμε τις σχέσεις μεταξύ του οικονομικού κεντρικού σχεδιασμού και της αγοράς και ταυτόχρονα να μπορέσουμε να επιτρέψουμε σε λίγους ανθρώπους να ευημερήσουν πρώτα ενώ διασφαλίσουμε ότι όλοι ευημερούν. Ο Τζιανγκ Ζεμίν επεσήμανε ότι «χωρίς την κοσμοθεωρία του διαλεκτικού και ιστορικού υλισμού, δεν μπορεί κανείς να υιοθετήσει σωστή ή λογική στάση για να κατανοήσει σύνθετες και αντικειμενικές έννοιες ή να κατανοήσει τους νόμους που διέπουν την ανάπτυξή τους». Προσθέτοντας σε αυτό, ο Χου Τζιντάο ανέφερε ότι «η κοσμοθεωρία και η μεθοδολογία του διαλεκτικού και ιστορικού υλισμού είναι τα πιο θεμελιώδη θεωρητικά χαρακτηριστικά του μαρξισμού». Χρειάζεται να μελετήσουμε και να κατανοήσουμε τη μαρξιστική φιλοσοφία, ώστε να μπορέσουμε να ενισχύσουμε την ικανότητά μας να επιλύουμε θεμελιώδη ζητήματα στη νέα εποχή.

Σήμερα, για να ενώσει το λαό και να τον οδηγήσει στην πραγματοποίηση των δύο εκατονταετών στόχων και του κινεζικού ονείρου για εθνική ανανέωση, το Κόμμα μας πρέπει να συνεχίσει να βασίζεται στη σοφία της μαρξιστικής φιλοσοφίας και να υποστηρίζει και να εφαρμόζει πιο συνειδητά την κοσμοθεωρία και τη μεθοδολογία του διαλεκτικού υλισμού. Ταυτόχρονα, κατά τη διάρκεια του πρακτικού έργου μας, πρέπει να εξισορροπήσουμε καλύτερα τις σχέσεις μεταξύ φαινομένου και ουσίας, μορφής και περιεχομένου, αιτίας και αποτελέσματος, ενδεχόμενου και αναγκαιότητας, δυνατότητας και πραγματικότητας, εσωτερικής αιτίας και εξωτερικής αιτίας και γενικότητας και ειδικότητας. Με αυτόν τον τρόπο, θα είμαστε σε θέση να ενισχύσουμε την ικανότητά μας για διαλεκτική και στρατηγική σκέψη και να εκτελούμε πιο αποτελεσματικά σε όλους τους τομείς του έργου μας.

Εστιάζοντας στην πραγματικότητα και τις συνθήκες της Κίνας στην παρούσα εποχή, πρέπει να επικεντρωθούμε στα ακόλουθα ζητήματα στη μελέτη και την εφαρμογή της κοσμοθεωρίας και της μεθοδολογίας του διαλεκτικού υλισμού.

Πρώτον, πρέπει να μελετήσουμε και να κατανοήσουμε την αρχή ότι ο κόσμος είναι ενοποιημένος με βάση την ύλη και ότι η ύλη καθορίζει τη συνείδηση, και έτσι να συνεχίσουμε να διαμορφώνουμε πολιτικές και να προωθούμε πρωτοβουλίες σύμφωνα με την αντικειμενική πραγματικότητα.

Η αρχή της υλικής ενότητας του κόσμου αντιπροσωπεύει την πιο βασική και κεντρική άποψη του διαλεκτικού υλισμού και αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο της μαρξιστικής φιλοσοφίας. Ο Φρίντριχ Ένγκελς επεσήμανε: «Η πραγματική ενότητα του κόσμου συνίσταται στην υλικότητά του, και αυτό αποδεικνύεται όχι από μερικές ταχυδακτυλουργικές φράσεις, αλλά από μια μακρά και κουραστική ανάπτυξη της φιλοσοφίας και των θετικών επιστημών». [1] Για να υποστηρίξουμε αυτήν την άποψη, το πιο σημαντικό είναι να προχωράμε πάντα από την αντικειμενική πραγματικότητα και όχι από την υποκειμενική επιθυμία.

Τι αποτελεί την πιο σημαντική αντικειμενική πραγματικότητα της σημερινής Κίνας; Το γεγονός ότι η χώρα μας βρίσκεται ακόμα στο πρωταρχικό στάδιο του σοσιαλισμού και θα παραμείνει έτσι για πολύ ακόμη. Αυτό είναι το αντικειμενικό θεμέλιο για την κατανόηση του παρόντος, τον σχεδιασμό για το μέλλον, τη διαμόρφωση των πολιτικών μας και την προώθηση των δεσμεύσεών μας. Δεν πρέπει να απομακρυνθούμε από αυτό το θεμέλιο, διαφορετικά θα κάνουμε λάθη, ίσως και καταστροφικά. Τα περισσότερα από τα μέλη του Κόμματός μας το γνωρίζουν αυτό το γεγονός, αλλά όταν αντιμετωπίζουν συγκεκριμένα ζητήματα κάποιοι μπερδεύονται, συχνά υποχωρούν σε υποκειμενικές σκέψεις και μερικές φορές ακόμη γίνονται ευέξαπτοι και αφήνουν τη φαντασία τους να τρέξει μαζί τους. Μερικοί τείνουν να γίνονται παρορμητικοί στις διαδικασίες λήψης αποφάσεων και γνωμοδότησης, επεκτείνοντας τυφλά διάφορες βιομηχανίες και ξεκινώντας έργα ή θέτοντας μη ρεαλιστικούς και μεγάλους στόχους. Αυτό μπορεί να οδηγήσει μόνο σε σπατάλη πόρων και κόπου και έτσι οι απώλειές μας θα υπερβούν τα κέρδη μας. Γιατί εμφανίζονται τέτοια προβλήματα, και μάλιστα επανειλημμένα; Κοιτάζοντας το από τον τρόπο σκέψης, η απάντηση είναι ότι αποτυγχάνουν να ξεκινήσουν από μια βάση της πραγματικότητας.

Εννοείται πως η αντικειμενική πραγματικότητα δεν είναι σταθερή και αμετάβλητη, αλλά αναπτύσσεται και μεταβάλλεται συνεχώς. Η αλλαγή είναι το πιο φυσικό πράγμα στον κόσμο. Για να προχωρήσουμε στη βάση της πραγματικότητας, όχι μόνο πρέπει να έχουμε επίγνωση του γεγονότος ότι οι πιο βασικές εθνικές συνθήκες της Κίνας παραμένουν αμετάβλητες, με τη χώρα να βρίσκεται ακόμα στο πρωταρχικό στάδιο του σοσιαλισμού, αλλά πρέπει επίσης να γνωρίζουμε τα νέα χαρακτηριστικά που αναδύονται κάθε φάση της οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης της Κίνας. Καθώς οι παραγωγικές δυνάμεις της Κίνας, η εθνική ισχύς και το βιοτικό επίπεδο του λαού της έχουν κάνει ιστορικά άλματα προς τα εμπρός, και καθώς η ουσία των βασικών εθνικών συνθηκών της Κίνας μεταβάλλεται συνεχώς, σημαντικές αλλαγές έχουν επίσης προκύψει στους εγχώριους και διεθνείς κινδύνους και σε πολύπλοκα ζητήματα που αντιμετωπίζουμε. Κάποια προβλήματα που μας στοίχειωναν στο παρελθόν δεν υπάρχουν πλέον, αλλά συνεχώς αναδύονται νέα, πολλά από τα οποία δεν έχουν συναντηθεί ή χειριστεί στο παρελθόν. Εάν παραμείνουμε προσκολλημένοι στην αντίληψή μας για την πραγματικότητα της Κίνας όπως ήταν στο παρελθόν χωρίς προσαρμογή, θα δυσκολευτούμε να προχωρήσουμε. Πρέπει να κατανοήσουμε με ακρίβεια τις αλλαγές στο εγχώριο και διεθνές περιβάλλον, να διεξάγουμε διαλεκτική ανάλυση των ειδικών σταδιακών χαρακτηριστικών της οικονομικής ανάπτυξης της Κίνας, να εντοπίσουμε σωστά τις νέες αλλαγές και τα νέα χαρακτηριστικά σε διαφορετικά στάδια της ανάπτυξης της Κίνας, να συμβιβάσουμε τον υποκειμενικό μας κόσμο με την αντικειμενική πραγματικότητα, και να καθορίσουμε τις αρχές δουλειάς μας σύμφωνα με την πραγματικότητα — αυτές είναι οι μέθοδες εργασίας που πρέπει να έχουμε σταθερά υπόψη μας.

Πρέπει επίσης να σημειωθεί ότι, αν και ο διαλεκτικός υλισμός τονίζει ότι η ενότητα του κόσμου συνίσταται στην υλικότητά του, δεν αρνείται την αντίδραση της συνείδησης στην ύλη. Αντίθετα, πιστεύεται ότι αυτή η αντίδραση μπορεί μερικές φορές να είναι τεράστια. Το Κόμμα μας τονίζει ότι τα ιδανικά και οι πεποιθήσεις των μελών μας είναι το μέγιστο τους και ότι «τα επαναστατικά μας ιδανικά πετούν πάνω από τα σύννεφα», ενσαρκώνοντας τη διαλεκτική του αμοιβαίου μετασχηματισμού μεταξύ πνευματικού και υλικού. Αν τα μέλη και τα στελέχη του Κόμματός μας είναι σταθερά στα ιδανικά και στις πεποιθήσεις τους και διατηρούν υψηλό ηθικό στις δραστηριότητες και τις πρωτοβουλίες τους, και αν ο λαός μας έχει τονισμένο ηθικό και είναι αποφασισμένος, τότε σίγουρα θα κάνουμε πολλά θαύματα. Αντίστροφα, αν τα μέλη και τα στελέχη του Κόμματός μας αμφιταλαντεύονταν ή αποδυναμώνονταν στα ιδανικά ή τους σκοπούς τους, Και αν ο λαός μας ήταν ανασφαλής, με την επιθυμία μόνο για ευκολίες και ανέσεις, τότε θα αποτυγχάναμε να εκπληρώσουμε όλα τα καθήκοντά μας. Ως εκ τούτου, πρέπει να επιμείνουμε στη διδασκαλία ιδανικών και πεποιθήσεων, στην ανάπτυξη της ηθικής και της σκέψης, και στην ιδεολογική δουλειά, και να προσπαθήσουμε να καλλιεργήσουμε και να προωθήσουμε βασικές σοσιαλιστικές αξίες, ώστε να χρησιμοποιήσουμε το κινεζικό πνεύμα εμπλουτισμένο με την ουσία της εποχής για την εδραίωση της ισχύος της Κίνας.

Δεύτερον, πρέπει να μελετήσουμε και να κατανοήσουμε τη βασική αρχή της κίνησης των αντιθέτων σε όλα τα πράγματα, να ενισχύουμε συνεχώς την επίγνωση των προβλημάτων και να αντιμετωπίζουμε και να επιλύουμε ενεργά τις αντιφάσεις στο δρόμο μπροστά μας.

Ο κινεζικός λαός είναι εξοικειωμένος από καιρό με την έννοια της αντίθεσης, όπως εκφράζεται στη δήλωση ότι «το γιν και το γιανγκ συνθέτουν το Τάο». Αντιφάσεις υπάρχουν παντού, αντιπροσωπεύουν την εσωτερική ουσία των σχέσεων μεταξύ όλων των πραγμάτων και τη θεμελιώδη κινητήρια δύναμη πίσω από την ανάπτυξη όλων των πραγμάτων. Στο πιο θεμελιώδες επίπεδο, οι δραστηριότητες γνώσης και πράξεων των ανθρώπων είναι διαδικασίες μιας συνεχούς προσπάθειας κατανόησης και επίλυσης αντιθέσεων.

Τα προβλήματα γενικά αποτελούν τις εκδηλώσεις των αντιφάσεων μεταξύ των πραγμάτων. Δίνοντας έμφαση στην ενίσχυση της επίγνωσης των προβλημάτων και στην υποστήριξη μιας προσέγγισης προσανατολισμένης στα προβλήματα, αναγνωρίζουμε την καθολικότητα και την αντικειμενικότητα των αντιθέσεων και πρέπει να γίνουμε ικανοί στην κατανόηση και την επίλυση των αντιθέσεων για να κάνουμε καινοτομίες στο έργο μας. Επί του παρόντος, η Κίνα έχει εισέλθει σε ένα κρίσιμο στάδιο ανάπτυξης, σε ένα δύσκολο στάδιο μεταρρύθμισης και σε μια περίοδο κατά την οποία τα προβλήματα γίνονται όλο και πιο έντονα. Τα ζητήματα που αντιμετωπίζουμε είναι πιο περίπλοκα από ποτέ. Όχι μόνο αντιμετωπίζουμε μια μακροπρόθεσμη συσσώρευση προβλημάτων, αλλά πρέπει επίσης να αντιμετωπίσουμε νέα προβλήματα που δημιουργούνται κατά τη διαδικασία επίλυσης παλαιών. Τα περισσότερα από τα προβλήματα, ωστόσο, αναδύονται πρόσφατα παράλληλα με τις αλλαγές στις συνολικές συνθήκες και το περιβάλλον της Κίνας. Η εμφάνιση πολλών ειδών προβλημάτων είναι αναπόφευκτη στο τρέχον στάδιο ανάπτυξης ώστε να μην μπορούν να αποφευχθούν ή να παρακαμφθούν.

Οι προσπάθειες του Κόμματός μας να καθοδηγήσει τον λαό στην πραγματοποίηση της επανάστασης, στην οικονομική ανάπτυξη και στην μεταρρύθμιση είχαν πάντα στόχο την επίλυση των πρακτικών προβλημάτων της Κίνας. Αν κάνουμε τα στραβά μάτια στις προκλήσεις, ή ακόμα και να τις αποφύγουμε ή να τις μεταμφιέσουμε, αν φοβόμαστε να προχωρήσουμε μπροστά στις προκλήσεις και μείνουμε αδρανείς στην καταστροφή που εκτυλίσσεται, τότε αυτές οι προκλήσεις θα ξεφύγουν από τον έλεγχό μας και θα προκαλέσουν ανεπανόρθωτη ζημιά. Όπως λέει και η παροιμία, «Μια αποικία μυρμηγκιών μπορεί να κάνει ένα ανάχωμα 1000 τζανγκ[2] και μια ρωγμή στην καμινάδα μπορεί να προκαλέσει ένα κτήριο ύψους 100 τσι[3] να πάρει φωτιά». Ξαφνικές ποιοτικές αλλαγές θα συμβούν όταν οι προκλήσεις συσσωρευτούν σε κάποιο βαθμό. Η σωστή στάση απέναντί ​​τους είναι να τις αντιμετωπίσουμε κατά μέτωπο, να αξιοποιήσουμε την αλληλοενισχυόμενη φύση τους και κατά τη διαδικασία επίλυσής τους να προωθήσουμε την εξέλιξη των πραγμάτων.

Από το 18ο Εθνικό Συνέδριο του ΚΚ Κίνας το 2012, έχουμε τονίσει ότι η αύξηση του ΑΕΠ δεν θα πρέπει πλέον να θεωρείται το μοναδικό κριτήριο για την αξιολόγηση της οικονομικής απόδοσης. Αντίθετα, καλέσαμε να γίνουν προσπάθειες επιτάχυνσης του μετασχηματισμού του τρόπου οικονομικής ανάπτυξης της Κίνας και την αναδιάρθρωση της οικονομίας, την ανακούφιση της πλεονάζουσας παραγωγικής ικανότητας, την πλήρη εμβάθυνση των μεταρρυθμίσεων και την προώθηση της νομοθετικής διακυβέρνησης, την προώθηση της ανάπτυξης ενός οικολογικού πολιτισμού κ.λπ. Όλες αυτές οι προσπάθειες στοχεύουν στην επίλυση βαθιά ριζωμένων προβλημάτων που έχουν ευρεία επιρροή και είναι στενά αλληλένδετα. Εάν δεν ανταποκριθούμε στις προκλήσεις και δεν προσαρμόσουμε τις πρωτοβουλίες μας στις περιστάσεις, εάν δεν χαράξουμε μια πορεία προς τα εμπρός και δεν ξεπεράσουμε τα εμπόδια που έχουμε μπροστά μας, τότε αυτά τα προβλήματα θα συνεχίσουν να συσσωρεύονται και ενδεχομένως να κινηθούν σε μια ακόμη προβληματική κατεύθυνση, παρουσιάζοντας σοβαρά προβλήματα αποσταθεροποίησης.

Για να αντιμετωπίσουμε και να επιλύσουμε τα προβλήματα που μας εμφανίζονται, πρέπει επίσης να εξισορροπήσουμε τις σχέσεις μεταξύ κύριων και δευτερευόντων ζητημάτων και μεταξύ των βασικών και δευτερευουσών πτυχών των ζητημάτων. Όπως λέει και η παροιμία, «Όταν κατανοούμε τις γενικές αρχές, όλα μπαίνουν στη σωστή τους θέση. όταν κατανοήσουμε τη ρίζα του ζητήματος, οι δευτερεύουσες λεπτομέρειες λύνονται μόνες τους». Ενόψει σύνθετων και δύσκολων καταστάσεων, το πρώτο πράγμα που πρέπει να γίνει είναι ο απολογισμός της ευρύτερης εικόνας και η απόκτηση μιας σαφούς κατανόησης των διαφόρων αντιθέσεων. Ταυτόχρονα, θα πρέπει να δώσουμε προτεραιότητα στην επίλυση των κύριων προκλήσεων και των κύριων πτυχών τους σε μια προσπάθεια να διευκολύνουμε την επίλυση άλλων προκλήσεων. Από το 18ο Εθνικό Συνέδριο του ΚΚ Κίνας, έχουμε δεσμευτεί να πράξουμε αποτελεσματικά για την ολοκλήρωση μιας μετριωπαθούς ευημερούσας κοινωνίας από όλες τις απόψεις, περαιτέρω μεταρρυθμίσεις, προώθηση του κράτους δικαίου και ενίσχυση της κομματικής πειθαρχίας. Η Στρατηγική των Τεσσάρων Πλεονεκτημάτων αντιμετωπίζει τα μεγάλα προβλήματα που επηρεάζουν επί του παρόντος το Κόμμα και τη χώρα. Κατά την εφαρμογή αυτής της στρατηγικής, θα πρέπει να προσέχουμε τόσο τον γενικό σχεδιασμό όσο και τα συγκεκριμένα, κρίσιμα προβλήματα. Για παράδειγμα, έχουμε διαμορφώσει ένα συνολικό σχέδιο για την ολοκλήρωση μιας μετριοπαθούς ευημερούσας κοινωνίας από όλες τις απόψεις, ενώ τονίζουμε ότι το μέτρο της μετριοπαθούς ευημερίας βρίσκεται στις αγροτικές περιοχές, δημιουργήσαμε ένα σχέδιο ανώτατου επιπέδου για την περαιτέρω μεταρρύθμιση, προωθώντας παράλληλα στοχευμένες μεταρρυθμίσεις σε βασικούς τομείς και περιοχές, έχουμε σχεδιάσει συστηματικά σχέδια για την προώθηση του κράτους δικαίου, δίνοντας παράλληλα έμφαση σε ένα κινεζικού τύπου σοσιαλιστικό σύστημα κράτους δικαίου. Επίσης έχουμε δεσμευτεί να ενισχύσουμε την κομματική πειθαρχία, βελτιώνοντας παράλληλα τη συμπεριφορά του κόμματος και διατηρώντας την ακεραιότητα, προσπαθώντας να εξαλείψουμε τις Τέσσερις Κακοτοπίες που αντιτίθενται τόσο έντονα από τον λαό, αντιμετωπίζοντας αποτελεσματικά την υπερβολική γραφειοκρατία, τις καταχρήσεις και την σπατάλη, ώστε να διασφαλιστεί ότι οι επίσημοι του Κόμματος δεν τολμούν, δεν μπορούν και δεν θέλουν να εμπλακούν σε πράξεις διαφθοράς. Σε κάθε πτυχή της δουλειάς μας θα πρέπει να αντιμετωπίζουμε τόσο μείζονα όσο και δευτερεύοντα προβλήματα και μείζονες και δευτερεύουσες πτυχές ενός προβλήματος, ενώ εστιάζουμε σε μεγάλα ζητήματα και μείζονες πτυχές ενός προβλήματος. Διαφορετικά προβλήματα δεν μπορούν να λυθούν με αδιαφοροποίητα μέτρα.

Τρίτον, πρέπει να μελετήσουμε και να κατανοήσουμε τη θεμελιώδη μέθοδο της υλιστικής διαλεκτικής, να ενισχύουμε συνεχώς την ικανότητά μας να εφαρμόζουμε τη διαλεκτική σκέψη καθώς βελτιώνουμε την ικανότητά μας να αντιμετωπίζουμε περίπλοκες καταστάσεις και προβλήματα.

«Η σωστή μέθοδος είναι προϋπόθεση για την επιτυχία σε όλα τα εγχειρήματά μας» και όσο πιο πολύ αναπτύσσονται τα εγχειρήματά μας, τόσο περισσότερο πρέπει να ενισχύσουμε τις διαλεκτικές μας ικανότητες σκέψης. Επί του παρόντος, οι σχέσεις μεταξύ των διαφόρων συμφερόντων στην κινεζική κοινωνία είναι εξαιρετικά περίπλοκες. Απαιτούν από εμάς να εξισορροπήσουμε επιδέξια τις τοπικές και τις συνολικές ανάγκες, τις βραχυπρόθεσμες και μακροπρόθεσμες εκτιμήσεις και τις βασικές και γενικές ανησυχίες, σε μια προσπάθεια να κάνουμε τις καλύτερες στρατηγικές επιλογές, σταθμίζοντας ταυτόχρονα τα υπέρ και τα κατά. Καθώς εμβαθύνουμε πλήρως τις μεταρρυθμίσεις, οι προσπάθειές μας θα πρέπει να είναι συστηματικές, ολιστικές και συντονισμένες και όχι τυχαίες. Ταυτόχρονα, καθώς προωθούμε τις μεταρρυθμίσεις, θα πρέπει να εξετάζουμε πλήρως τα συμφέροντα και τις απαιτήσεις διαφορετικών περιοχών, βιομηχανιών και ομάδων και να προσδιορίζουμε με ακρίβεια τα σημεία σύγκλισης και συναίνεσης των διαφόρων συμφερόντων, ώστε όλος ο λαός να ευνοηθεί πληρέστερα και πιο δίκαια από τους καρπούς των μεταρρυθμίσεων.

Για να μελετήσουμε και να εφαρμόσουμε την υλιστική διαλεκτική, θα πρέπει να καταπολεμήσουμε τους μεταφυσικούς τρόπους σκέψης. Οι πρόγονοί μας το κατανόησαν καλά αυτό εδώ και πολύ καιρό και δημιούργησαν πολλές παραβολές για να κατακρίνουν και να σατιρίζουν την μεταφυσική σκέψη. Μερικά παραδείγματα είναι οι τυφλοί που προσπαθούν να πάρουν το μέγεθος ενός ελέφαντα και παρεξηγούν ένα μόνο μέρος για το σύνολο. ο άνδρας από την Πολιτεία του Zheng εμπιστεύεται τη μέτρηση και όχι τα δικά του πόδια όταν αγοράζει παπούτσια. η περιορισμένη προοπτική ενός βατράχου που παρατηρεί τον ουρανό από τον πυθμένα ενός πηγαδιού. ο άντρας που βουλώνει τα αυτιά του για να κλέψει ένα κουδούνι, αυτός που προσπαθεί να βοηθήσει τους βλαστούς να αναπτυχθούν τραβώντας τους προς τα πάνω, αυτός που κόβει τα πόδια του για να χωρέσουν τα παπούτσιατου, και αυτός που σχεδιάζοντας ένα φίδι προσθέτει άσκοπα πόδια. Από όλα τα πράγματα στον κόσμο, η μεταφυσική απαιτεί τη λιγότερη προσπάθεια, καθώς ούτε βασίζεται ούτε υποβάλλεται στη δοκιμασία της αντικειμενικής πραγματικότητας, οι άνθρωποι μπορούν να λένε όσες ανοησίες θέλουν. Η υποστήριξη της υλιστικής διαλεκτικής, αντίθετα, απαιτεί υψηλό επίπεδο γνήσιας προσπάθειας. Από τη μία πλευρά, θα πρέπει να ενισχύσουμε την έρευνα και την μελέτη για να κατανοήσουμε με ακρίβεια την αντικειμενική πραγματικότητα και να κατανοήσουμε πραγματικά τους αντικειμενικούς της νόμους. Από την άλλη πλευρά, θα πρέπει να συνεχίσουμε να παρατηρούμε τα πράγματα δυναμικά, όχι στατικά· ολιστικά και όχι μονοδιάστατα· συστηματικά, όχι αποσπασματικά· και μέσα σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο, όχι μεμονωμένα, με σκοπό τον σωστό χειρισμό διαφόρων σημαντικών σχέσεων. Όλες οι υποκειμενικές, φορμαλιστικές, μηχανιστικές, δογματικές και εμπειρικές απόψεις είναι μεταφυσικοί τρόποι σκέψης και δεν μπορούν να παράγουν θετικά αποτελέσματα στην πράξη, γι’ αυτό θα πρέπει να ενισχύσουμε την έρευνα και την μελέτη για να κατανοήσουμε με ακρίβεια την αντικειμενική πραγματικότητα και να κατανοήσουμε πραγματικά τους αντικειμενικούς της νόμους.

Τέταρτον, πρέπει να μελετήσουμε και να κατανοήσουμε την αρχή της διαλεκτικής σχέσης μεταξύ γνώσης και πράξης, να βάζουμε πάντα την πράξη πρώτη και να συνεχίσουμε να προάγουμε τη θεωρητική καινοτομία στη βάση της πράξης.

Η άποψη για την πράξη αποτελεί τον πυρήνα της μαρξιστικής φιλοσοφίας. Η πράξη καθορίζει τη γνώση και είναι τόσο η πηγή και ο οδηγός όσο και ο στόχος και ο απώτερος σκοπός της γνώσης. Η γνώση δημιουργεί μια αντίδραση στην πρακτική – η σωστή γνώση διευκολύνει τη σωστή πρακτική, ενώ η εσφαλμένη γνώση οδηγεί σε εσφαλμένη πρακτική. Η ενοποίηση της γνώσης και της πρακτικής ήταν επίσης ένα σημαντικό θέμα συζήτησης για τους αρχαίους Κινέζους φιλοσόφους. Για παράδειγμα, ο Xunzi είπε: «Το να μην το έχεις ακούσει δεν είναι τόσο καλό όσο το να το έχεις ακούσει. Το να το έχεις ακούσει δεν είναι τόσο καλό όσο το να το δεις. Το να το δεις δεν είναι τόσο καλό όσο να το ξέρεις. Το να ξέρεις ότι δεν είναι τόσο καλό όσο το να το κάνεις πράξη». Ο Liu Xiang της δυναστείας των Δυτικών Χαν παρατήρησε: «Το να ακούς με αυτιά δεν είναι τόσο καλό όσο το να βλέπεις με μάτια. Το να βλέπεις με τα μάτια δεν είναι τόσο καλό όσο το να πατάς με τα πόδια. Το να πατάς με τα πόδια δεν είναι τόσο καλό όσο το άγγιγμα με τα χέρια». Ο Lu You της δυναστείας των Σονγκ δήλωσε ότι «η απόκτηση γνώσεων από βιβλία δεν είναι καθόλου αρκετή. Μόνο μέσω της πράξης αποκτούμε βαθύτερη κατανόηση για τα πράγματα». Ο Wang Fuzhi της Δυναστείας Μινγκ εξέφρασε την αντίληψη ότι «η γνώση και η πράξη αλληλοενισχύονται για να ασκήσουν θετική επίδραση». Ο πιο θεμελιώδης τρόπος για να προωθήσουμε τις πρωτοβουλίες μας είναι να βασιστούμε στη γνώση που αποκτάται από την πρακτική.

Το Κόμμα μας δίνει πάντα έμφαση στο θεωρητικό έργο και τονίζει ότι η θεωρία πρέπει να συνάδει με την πράξη. Η θεωρία, μόλις διαχωριστεί από την πράξη, θα γίνει άκαμπτο δόγμα, χάνοντας το δυναμισμό και τη ζωντάνια της. Η πρακτική, χωρίς την καθοδήγηση της σωστής θεωρίας, μοιάζει με «έναν τυφλό πάνω σε ένα τυφλό άλογο που πλησιάζει μια βαθιά λίμνη τα μεσάνυχτα». Όσο πιο βαθιά η θεωρία αποκαλύπτει αντικειμενικούς νόμους, τόσο πιο σημαντικός γίνεται ο ηγετικός της ρόλος στην καθοδήγηση της κοινωνικής ανάπτυξης και μεταρρύθμισης. Για να υποστηρίξουμε και να αναπτύξουμε τον κινεζικό σοσιαλισμό, πρέπει να δώσουμε μεγάλη σημασία στο ρόλο της θεωρίας, να ενισχύσουμε την εμπιστοσύνη στις θεωρίες μας και να ενισχύσουμε τη στρατηγική μας αποφασιστικότητα. Όσον αφορά τις σωστές θεωρίες που έχουν παραχθεί βάσει επαναλαμβανόμενης πρακτικής και σύγκρισης, πρέπει να τις υποστηρίξουμε σταθερά χωρίς αναποφασιστικότητα ή δισταγμό.

Όπως δεν υπάρχουν όρια στην πράξη, δεν υπάρχουν περιορισμοί στη θεωρητική καινοτομία. Αν οι δεσμεύσεις του Κόμματος και του λαού θέλουν να ενισχυθούν αδιάκοπτα, πρέπει πρώτα να προωθήσουμε την ανάπτυξη της θεωρίας. Σύμφωνα με τις μεταβαλλόμενες εποχές και την πρακτική μας εξέλιξη, πρέπει να συνεχίσουμε να εμβαθύνουμε την κατανόησή μας, να αντλούμε γνώσεις από προηγούμενες εμπειρίες και να επιτυγχάνουμε θεωρητική καινοτομία. Πρέπει να υποστηρίξουμε τη διαλεκτική ενότητα μεταξύ θεωρητικής καθοδήγησης και πρακτικής εξερεύνησης και να επιτρέψουμε τη θετική αλληλεπίδραση μεταξύ θεωρητικής και πρακτικής καινοτομίας, σε μια προσπάθεια να αναπτύξουμε τον μαρξισμό για την Κίνα του 21ου αιώνα στη βάση αυτής της ενότητας και της αλληλεπίδρασης.

Αρχική δημοσίευση: Qiushi Journal, κινεζική έκδοση, Νο. 1, 2019.

Πηγή:  redsails.org

Σημειώσεις:

1. Φρίντριχ Ένγκελς, Αντι-Ντίρινγκ, 1877, «IV. Τα Σχήματα του κόσμου», Σύγχρονη Εποχή, σ. 52
2. Τζανγκ: Παραδοσιακή κινεζική μονάδα μέτρησης μήκους, ισοδυναμεί με 3,2 μέτρα ή 10 τσι.
3. Τσι: Παραδοσιακή μονάδα μέτρησης μήκους, ισοδυναμεί με 0,3~ μέτρα

Αυτός ο πόλεμος έχει και μια δίκαιη αφετηρία. Σχολιασμός της Απόφασης της Κ.Ε. του ΚΚΕ για τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο στην Ουκρανία από την Ιδεολογική Επιτροπή της Κ.Ε του ΚΕΚΡ

 

Ημερομηνία: 8 Απριλίου 2022

Εξηγούμε με λειτουργικό τρόπο

Σχόλιο στο Ψήφισμα της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ «Για τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο στην Ουκρανία»

Αυτός ο πόλεμος έχει και μια δίκαιη αφετηρία. Σχολιασμός της Απόφασης της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ για τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο στην Ουκρανία από την Ιδεολογική Επιτροπή της Κ.Ε του Κομμουνιστικού Εργατικού Κόμματος Ρωσίας (ΚΕΚΡ).

8 Απριλίου 2022
Σε αυτόν τον σχολιασμό πρέπει συχνά να επαναλαμβάνουμε τη λέξη “Ντονμπάς”, διότι η επίκληση των γεγονότων στο Ντονμπάς είναι η ρίζα της διαφωνίας μας με τους Έλληνες συντρόφους μας στην εκτίμηση αυτού του πολέμου.
Η απόφαση των Ελλήνων Κομμουνιστών αναφέρει: “Το ΚΚΕ καταδίκασε από την αρχή την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία και εξέφρασε την αλληλεγγύη της στον λαό της Ουκρανίας”. (Εδώ θα πρέπει να διευκρινιστεί: δεν υπάρχει αλληλεγγύη με τον λαό του Ντονμπάς, ο οποίος μέχρι πρόσφατα θεωρούνταν μέρος του ουκρανικού λαού σύμφωνα με όλες τις επίσημες εκτιμήσεις, συμπεριλαμβανομένων των ρωσικών, και ο οποίος υποφέρει από τους ναζί επί 8 χρόνια;) Η απόφαση συνεχίζει λέγοντας ότι ο ουκρανικός λαός πληρώνει το τίμημα του ανταγωνισμού και του αγώνα μεταξύ των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ, της ΕΕ και της Ρωσίας για τη διαίρεση των αγορών και των σφαιρών επιρροής. Πράγματι! (Μόνο που το Ντονμπάς πληρώνει επίσης το τίμημα, και μάλιστα με την πιο επικίνδυνη μορφή για τις ζωές των ανθρώπων – τη μορφή της φασιστικής τρομοκρατίας και της γενοκτονίας. Μέσα σε 8 χρόνια οι Ναζί έχουν ήδη σκοτώσει περίπου 15 χιλιάδες αμάχους, συμπεριλαμβανομένων γυναικών και παιδιών).
Το ΚΚΕ υπενθυμίζει ότι στο πλαίσιο του ανταγωνισμού μεταξύ των ιμπεριαλιστικών κέντρων, οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και η ΕΕ έχουν εδώ και πολλά χρόνια εμπλακεί στην οικονομική, πολιτική και στρατιωτική περικύκλωση της Ρωσίας. Και θα προσθέταμε ότι μέρος αυτής της περικύκλωσης ήταν η εγκαθίδρυση, το 2014, ενός φασιστικού καθεστώτος στην Ουκρανία, το οποίο ήταν αδίστακτα ρωσοφοβικό, συντρίβοντας ανελέητα όλους τους διαφωνούντες και σκοτώνοντας τους κατοίκους του Ντονμπάς, που είχαν αποσχιστεί από αυτό.
Μιλώντας για την απόσχιση αυτή, η απόφαση αναφέρει: “Η Ρωσία, από την πλευρά της, προχώρησε στην απόσχιση από τα εδάφη της Ουκρανίας… για τα δικά της συμφέροντα. (Αγνοεί εντελώς το γεγονός ότι ο λαός του Ντονμπάς ήταν αυτός που “αποσχίστηκε” από τα εδάφη που εξεγέρθηκαν κατά της φασιστικής δικτατορίας και εξέφρασε με δημοψηφίσματα τη βούληση του λαού να μη ζήσει κάτω από τη φτέρνα των φασιστών).
Τα γεγονότα αυτά, αναφέρει η απόφαση, αποτελούν τραγική απόδειξη της ιστορικής οπισθοδρόμησης μετά την ανατροπή του σοσιαλισμού και την κατάρρευση της ΕΣΣΔ. (Απολύτως σωστά! Γι’ αυτό μιλάμε για την τεράστια ενοχή της ρωσικής αστικής τάξης, η οποία, έχοντας καταστρέψει την ΕΣΣΔ και έχοντας κάνει τον λυσσαλέο αντικομμουνισμό ιδεολογία της, δημιούργησε όλες τις προϋποθέσεις για αδελφοκτόνους πολέμους και αναβίωση του φασισμού). Αλλά αν σήμερα, λόγω των συνθηκών, η ρωσική αστική τάξη καταστέλλει τον φασισμό στην Ουκρανία, δεν μπορούμε παρά να υποστηρίξουμε αυτή την κατεύθυνση των προσπαθειών της. Ο αγώνας κατά του φασισμού και των φασιστών είναι καθήκον κάθε λογικού, αξιοπρεπούς ανθρώπου, για να μην αναφέρουμε τους κομμουνιστές.
Οι Έλληνες κομμουνιστές πιστεύουν ότι ο ουκρανικός πόλεμος ήταν μια αυτοαποκάλυψη των ιμπεριαλιστικών κέντρων. Συμφωνούμε. Ο πόλεμος δείχνει την αντιδραστική φύση των ιμπεριαλιστικών συμμαχιών που οδηγούν τα έθνη σε μια μεγάλη σφαγή του Γ’ Παγκοσμίου Πολέμου. Για χάρη του ελέγχου νέων εδαφών και για χάρη της διάλυσης των πραγματικών προβλημάτων και των κακών του καπιταλισμού σε εκρήξεις σοβινισμού. Το ΚΚΕ αντιτίθεται στην εμπλοκή της Ελλάδας στα πολεμικά σχέδια του ΝΑΤΟ με τη Ρωσία. Ομοίως, οι κομμουνιστές του ΚΕΚΡ θα αντιταχθούν στην πιθανή κατοχή της Ουκρανίας για να τη μετατρέψουν από αντιρωσικό σε αντινατοϊκό προγεφύρωμα.
“Η πραγματική αλληλεγγύη με τους λαούς της Ουκρανίας και της Ρωσίας είναι ο αγώνας σε κάθε χώρα ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο… Είναι η καταδίκη της στρατιωτικής επιχείρησης της Ρωσίας… Είναι ο αγώνας και η απομόνωση των δραστηριοτήτων των εθνικιστικών φασιστικών ομάδων που σπέρνουν το μίσος”, αναφέρει το ψήφισμα του ΚΚΕ. (Και πώς, αναρωτιέται κανείς, μπορούν να κατασταλούν αυτές οι ομάδες των Ουκρανών ναζί, οι οποίες επί οκτώ χρόνια σκότωναν και εξακολουθούν να σκοτώνουν τους κατοίκους του Ντονμπάς; Με την πλήρη υποστήριξη των ΗΠΑ, της ΕΕ και του ΝΑΤΟ. Και με την ανοχή του Κρεμλίνου, το οποίο προσπαθεί εδώ και 8 χρόνια μέσω των λεγόμενων συμφωνιών του Μινσκ να σπρώξει το Ντονμπάς πίσω στους κόλπους της εθνικιστικής Ουκρανίας. Με ποιον μη στρατιωτικό τρόπο μπορούμε να τιμωρήσουμε τους δολοφόνους των παιδιών στο Ντονμπάς; Φυσικά, όλοι θα επιθυμούσαμε η φασιστική δικτατορία στο Κίεβο να είχε ανατραπεί όχι ως αποτέλεσμα μιας στρατιωτικής επιχείρησης της καπιταλιστικής Ρωσίας, αλλά ως αποτέλεσμα μιας αντιφασιστικής εξέγερσης των εργαζομένων της Ουκρανίας. Αλλά οι όροι γι’ αυτό εξαλείφονται από αυτή την ίδια τη φασιστική δικτατορία).
Το πραγματικό δίλημμα σήμερα, όπως διακηρύσσει η απόφαση, δεν είναι η επιλογή μεταξύ της Ρωσίας και του ΝΑΤΟ, αλλά η επιλογή μεταξύ των ιμπεριαλιστών και των λαών. Ο πόλεμος που διεξάγει ο ιμπεριαλισμός είναι ένας άδικος και βάρβαρος πόλεμος. (Ας αναρωτηθούμε, είναι δίκαιος ο πόλεμος του λαού του Ντονμπάς εναντίον των φασιστών που σκοτώνουν τους γιους και τις κόρες τους;)
Στην πραγματικότητα, μπορούμε να συμπεράνουμε ότι το ΚΚΕ έκανε λάθος που είδε στην προστασία του λαού του Ντονμπάς μόνο ένα πρόσχημα για το Κρεμλίνο να εξαπολύσει έναν ιμπεριαλιστικό πόλεμο στην Ουκρανία. Αυτό είναι πράγματι αλήθεια, αν λάβουμε υπόψη τον τελικό ιμπεριαλιστικό στόχο του πολέμου – την κατάληψη του “μετασοβιετικού χώρου” υπό τον έλεγχο του ρωσικού κεφαλαίου. Αλλά αυτό δεν είναι καθόλου πρόσχημα, αλλά πραγματική ανάγκη από την άποψη των λαών – θυμάτων του φασιστικού καθεστώτος του Κιέβου. (Και του ουκρανικού λαού επίσης). Και επομένως σε αυτό το αντιφασιστικό κομμάτι υποστηρίζουμε τον πόλεμο των πολιτοφυλακών του Ντονμπάς και του ρωσικού στρατού.

Συμφωνούμε πλήρως με τους Έλληνες κομμουνιστές ότι είναι δίκαιο να αγωνιζόμαστε για την ανατροπή της αστικής εξουσίας και για μια σοσιαλιστική κοινωνία ως τον τρόπο που θα βάλει τέλος στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο υψώνουμε τα συνθήματα για να μετατρέψουμε τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο σε πόλεμο:
– για μια νέα σοβιετική εξουσία των εργατών,
– για μια νέα Σοβιετική Ένωση,
– για το σοσιαλισμό.
Η ιδεολογική επιτροπή της Κεντρικής Επιτροπής του Κομμουνιστικού Εργατικού Κόμματος Ρωσίας

Πηγή: https://rkrp-rpk.ru

✪

"Το να ανήκεις στα SS είναι ήδη έγκλημα": Γιατί η εξύμνηση της μεραρχίας της Γαλικίας είναι απαράδεκτη

 

© RIA Novosti / Δελτίο ειδήσεων από το αρχείο Pshenichny

 Μετάφραση:  Commun✮rios 

RT - Απρίλιος 4, 2022

Οι ρωσικές ένοπλες δυνάμεις συνεχίζουν μια ειδική επιχείρηση στην Ουκρανία.

Ουκρανοί  οπαδοί της ναζιστικής δοξασίας διαγράφονται από τατουάζ με ρούνους που ήταν σύμβολα των μονάδων SS στη ναζιστική Γερμανία, όπως η μεραρχία SS. 

Η Μεραρχία "Γαλικία", ιδρύθηκε το 1943 στη δυτική Ουκρανία. Ο σχηματισμός ήταν μέρος της Waffen-SS της ναζιστικής Γερμανίας. Ο Διδάκτωρ Ιστορικών Επιστημών, επικεφαλής ερευνητής του Ινστιτούτου Γενικής Ιστορίας της Ρωσικής Ακαδημίας Επιστημών Fyodor Sinitsyn, δήλωσε στο RT για ποιο σκοπό δημιουργήθηκε η μεραρχία της Γαλικίας και γιατί είναι απαράδεκτο να δοξάζονται αυτοί που υπηρέτησαν στα SS.

- Τι είναι η διαίρεση "Γαλικία" και γιατί ονομάστηκε έτσι;

- Η Μεραρχία Γαλικίας είναι ένας από τους εθνικούς ένοπλους σχηματισμούς του Τρίτου Ράιχ, που δημιουργήθηκε ως τμήμα των SS και υπάγεται στον SS Reichsfuhrer Χίμλερ. Τα SS, με τη σειρά τους, ήταν γνωστό ότι ήταν ένας ένοπλος σχηματισμός υπό το ναζιστικό κόμμα, το NSDAP. Η 14η Μεραρχία SS "Γαλικία", ή "Halychyna" στα ουκρανικά.

Ουκρανός, στρατολογήθηκε από κατοίκους της δυτικής Ουκρανίας. Η Γαλικία είναι το έδαφος της Περιφέρειας Lviv, Ternopol και Ivano-Frankovsk. Κατά τη διάρκεια του πολέμου η περιοχή προσαρτήθηκε από τους Ναζί και δημιουργήθηκε από τμήμα της Πολωνίας, με κέντρο την Κρακοβία. 

- Πότε η Γαλικία ήταν μέρος της ΕΣΣΔ;

- Έγινε μέρος της ΕΣΣΔ τον Σεπτέμβριο του 1939. Στην αρχαιότητα ήταν το έδαφος Kievan Rus. Στη συνέχεια, για μεγάλο χρονικό διάστημα η Γαλικία ήταν μέρος του Βασιλείου της Πολωνίας, τότε μέρος της Αυστροουγγαρίας. Μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο συμπεριλήφθηκε και πάλι ως μέρος της Πολωνίας. 

- Η Γαλικία είχε ήδη καταληφθεί από τους Γερμανούς τον Ιούνιο του 1941. Γιατί έγινε έτσι; Τι συνέβη; 

- Από την πρώτη κιόλας μέρα του πολέμου, ο Κόκκινος Στρατός προσέφερε ηρωική αντίσταση στον εχθρό. Ένα από τα πρώτα προηγούμενα για την εκδίωξη του εχθρού από το σοβιετικό έδαφος, ήταν στη Δυτική Ουκρανία - τα στρατεύματά μας σταμάτησαν τους Ναζί στην πόλη Peremyshl και πέρασαν ακόμη και τα σύνορα. Αλλά αυτό το επίτευγμα δεν θα μπορούσε να διατηρηθεί. Είναι γνωστό ότι υπήρχαν πολλές περιστάσεις που συνέβαλαν στην ανεπιτυχή έναρξη του πολέμου για την ΕΣΣΔ.

Η οχυρωμένη γραμμή που είχε δημιουργηθεί σε περίπτωση πολέμου στα δυτικά σύνορα, η λεγόμενη γραμμή Στάλιν, ήταν πολύ πιο ανατολικά και διέτρεχε κατά μήκος των προηγούμενων σοβιετοπολωνικών συνόρων, τα οποία υπήρχαν μέχρι τον Σεπτέμβριο του 1939. 

Μετά την προσάρτηση της Δυτικής Ουκρανίας, της Δυτικής Λευκορωσίας και της Βαλτικής, αυτές οι οχυρώσεις είχαν ναρκοθετηθεί και εν μέρει αφοπλιστεί. Στα νέα σύνορα πριν από τον πόλεμο ήταν αδύνατο να οικοδομηθεί μια τόσο ισχυρή άμυνα. 

- Έτσι χάσαμε αμέσως ό,τι είχε προσαρτηθεί από το Σύμφωνο Μολότοφ-Ρίμπεντροπ;

- Το Σύμφωνο Μολότοφ-Ρίμπεντροπ είναι ένα ξεχωριστό μεγάλο θέμα, όχι μόνο για τους ιστορικούς αλλά και για τους πολιτικούς. Ωστόσο, ένα πράγμα είναι σαφές: όταν λένε ότι ο Χίτλερ εξαπάτησε τον Στάλιν, αυτό δεν είναι αλήθεια. Όλοι ήξεραν, από λίγο έως πολύ ότι θα γινόταν πόλεμος και ότι θα γινόταν με τη Γερμανία. Και ο Χίτλερ ποτέ δεν το έκρυψε. Έγραψε γι' αυτό στα γραπτά του, τα οποία δημοσιεύτηκαν τη δεκαετία του 1920. 

Αλλά η Σοβιετική Ένωση υπολόγισε οτι η ναζιστική Γερμανία, πρώτα θα καταλάμβανε ή θα υπέταζε με άλλο τρόπο το μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης και στη συνέχεια θα μας επιτεθούν. Υπήρχαν λόγοι να πιστεύουμε ότι ο Χίτλερ θα πήγαινε πρώτα στη Γαλλία και την Αγγλία. Εν τω μεταξύ έπρεπε να προετοιμαστούμε για πόλεμο, να επανεξοπλιστεί ο στρατός. Στο πλαίσιο αυτής της προετοιμασίας, ο Στάλιν αποφάσισε επίσης να ωθήσει τα σύνορα της ΕΣΣΔ όσο το δυνατόν δυτικότερα. Γιατί αν τα σύνορα ήταν κοντά στο Μινσκ, οι Γερμανοί θα μπορούσαν να καταλάβουν την πόλη την πρώτη ημέρα του πολέμου. Και από εκεί ήταν μια ευθεία βολή προς τη Μόσχα. Εάν τα σύνορα της Σοβιετικής Ένωσης θα υποχωρούσαν μερικές εκατοντάδες χιλιόμετρα, θα υπήρχε περισσότερος χρόνος για τον εχθρό να καλύψει αυτή την απόσταση. Ο Χίτλερ χρειαζόταν ένα σύμφωνο μη επίθεσης - έτσι ώστε ενώ ασχολούνταν με την Ευρώπη, να βεβαιωθεί ότι κανείς δεν θα του επιτεθεί από πίσω. 

- Πότε δημιουργήθηκε η διαίρεση "Γαλικία" και πώς εμφανίστηκε;

- Η μεραρχία είχε αρχίσει να συγκροτείται το 1943. Στην πραγματικότητα άρχισε να πολεμάει το καλοκαίρι του 1944, όταν οι υποθέσεις της Γερμανία του Χίτλερ ήταν ήδη κακές.  Η μεραρχία "Halychyna" έλαβε μέρος στη μάχη κοντά στην πόλη Brody τον Ιούλιο του 1944. 

Η Μεραρχία "Halychyna", καθώς και τα υπόλοιπα στρατεύματα του Χίτλερ, ηττήθηκαν. 

Οι απώλειες σε νεκρούς και τραυματίες ήταν περίπου το 60% του προσωπικού της. Τα υπολείμματα της μεραρχίας υποχώρησαν με τη Βέρμαχτ και αργότερα συμμετείχαν στην καταστολή της Βαρσοβίας και της Σλοβακίας, πολεμώντας τους Γιουγκοσλάβους αντάρτες. Έτσι, η ζωή της στην πρώτη γραμμή ήταν πολύ σύντομη, δεν υπήρχε τίποτα ηρωικό στην ιστορία της.

- Υπήρχαν παρόμοια τμήματα των SS σε άλλες χώρες που είχαν καταληφθεί από την κατοχή του Χίτλερ;

- Αρκετά δημιουργήθηκαν από τους κατεχόμενους λαούς της Ευρώπης. 

 Σχεδόν σε κάθε κατεχόμενη χώρα έγινε προσπάθεια να δημιουργηθούν τέτοιες μονάδες. Αυτό συνέβη επειδή η Γερμανία του Χίτλερ αντιμετώπιζε οξεία έλλειψη εργατικού δυναμικού. Ο Χίτλερ αρχικά οραματίζεται ένα αστραπιαίο πόλεμο, με πλήρη ήττα της Σοβιετικής Ένωσης μέσα σε λίγους μήνες. 

Ο Χίτλερ συνειδητοποίησε ότι η Γερμανία δεν θα διέθετε το ανθρώπινο δυναμικό για έναν πόλεμο μεγαλύτερης διάρκειας. Χάρη στην αντίστασή μας, τα σχέδια αυτά απέτυχαν. Το 1943 κατέστη τελικά σαφές ότι η Γερμανία δεν θα ήταν σε θέση να διατηρήσει τον πόλεμο με ανθρώπινο δυναμικό. 

Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο, παρά την αρχική εντολή του Χίτλερ να μην υπάρχει κανείς στα κατεχόμενα εδάφη που να φέρει όπλα εκτός από τους ίδιους τους Γερμανούς, άρχισαν να δημιουργούνται ένοπλοι σχηματισμοί από τον τοπικό πληθυσμό για να εφοδιάσει τη Βέρμαχτ με ανθρώπινο δυναμικό.

- Στην Ουκρανία κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, εκτός από τον στρατό της Σοβιετικής Ένωσης και της Γερμανίας, υπήρχε μια μάλλον ετερόκλητη εικόνα των ένοπλων σχηματισμών.

Παρακαλώ διευκρινίστε, ποιος πολέμησε για τι;

- Στην Ουκρανία υπήρχαν αντάρτικες μονάδες κατά τη διάρκεια του πολέμου οι οποίες υπάγονταν στο σοβιετικό αρχηγείο του αντάρτικου κινήματος. 

Αγωνίστηκαν με επιτυχία κατά των κατακτητών και των συνεργατών τους, καθώς και κατά των εθνικιστικών ενόπλων σχηματισμών. Υπήρχαν επίσης πολωνικές μονάδες παρτιζάνων που υπάγονταν στην κυβέρνηση των Πολωνών εμιγκρέδων στο Λονδίνο.

- Πώς διέφερε η Μεραρχία Γαλικίας από άλλους σχηματισμούς, ιδίως από την ουκρανική βοηθητική μεραρχία; Ειδικότερα, η ουκρανική βοηθητική αστυνομία, η οποία είχε η Γαλικία δημιουργήθηκε σε κατεχόμενο από τους Ναζί έδαφος; 

- Μόλις άρχισε η κατοχή, άρχισε κι ο σχηματισμός της αστυνομίας, των δομών "ασφάλειας" από τον τοπικό πληθυσμό. Η Γερμανία ήταν φειδωλή στους στρατιώτες της, ειδικά από τη στιγμή που δεν είχε αρκετούς άνδρες για τον έλεγχο της τεράστιας κατεχόμενης επικράτειας. Αφήνοντας τα στρατεύματα για να εξασφαλιστεί η τάξη στα μετόπισθεν, θα υπήρχαν λιγότερα στρατεύματα στο μέτωπο. Έτσι οι κατακτητές στρατολόγησαν συνεργάτες από τον τοπικό πληθυσμό, για να εκτελεί αστυνομικά καθήκοντα και να φυλάει τα μετόπισθεν του γερμανικού στρατού. Αν και ο Χίτλερ είχε απαγορεύσει τον οπλισμό των ντόπιων, κατανόησε την πραγματικότητα. Με αυτόν τον τρόπο οι σχηματισμοί συμβατικά ονομάζονται Polizei. Στο Κίεβο ήταν γνωστό ότι συμμετείχαν στις εκτελέσεις στο Babiy Yar.  Επίσης, κάτοικοι έκαψαν το χωριό Khatyn της Λευκορωσίας μαζί με αμάχους, κατόπιν ναζιστικών εντολών. 

 

- Μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ η Μεραρχίας SS "Γαλικία" αναγνωρίστηκαν ρητά στις δίκες της Νυρεμβέργης ως εγκληματίες. Πώς είναι αυτό δυνατόν;

- Η συμπερίληψη σχηματισμών των SS στο πάνθεον των ηρώων είναι απαράδεκτη. Η συμμετοχή στα SS αποτελεί έγκλημα σύμφωνα με τις αποφάσεις του Διεθνούς Στρατιωτικού Δικαστηρίου της Νυρεμβέργης. 

- Γνωρίζετε την τύχη των βετεράνων αυτής της μεραρχίας μετά το τέλος του πολέμου; 

 - Οι περισσότεροι από αυτούς προφανώς κατέληξαν στη Δύση. Οπως και πολλοί συνεργάτες τους, δεν υπέστησαν καμία τιμωρία. 

Πηγή: https://t.me/history_rt/20

Δείτε ακόμα: "Μεσαιωνική κτηνωδία" -  Νέα   Έγγραφα του ρωσικού υπουργείου Άμυνας για τις θηριωδίες των Ουκρανών εθνικιστών   κατά τη διάρκεια και μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο

✪

Σκάκι για Τρεις και Αντιιμπεριαλιστική Πολιτική: πέρα από τα απολυτοποιημένα δίπολα και ενάντια στον σοσιαλσωβινισμό

"... το σκάκι βασίζεται στην απολυτοποίηση της αντίθεσης λευκών και μαύρων. Όμως, αυτό είναι ένα παιχνίδι. Στην πραγματική ζωή αναπτύσσεται πλήθος αντιθέσεων! " - Γράφει ο Μιχάλης Χονδροκούκης

1. Κλασσικό Σκάκι και Αριστερισμός: μια αναπάντεχη σχέση

Το σκάκι είναι ένα παιχνίδι που προσομοιώνει τον πόλεμο και απαιτεί στρατηγική, τακτική και πλήθος υπολογισμών. Σαφώς, στο υψηλό επίπεδο η πρόβλεψη και η επινοητικότητα μπορούν να συντελέσουν στη διεξαγωγή εντυπωσιακών παρτίδων. Όμως, η τεράστια διαφορά του παιχνιδιού από την πραγματική ζωή είναι η απλούστευση των αντιθέσεων: το σκάκι οριοθετείται μόνο από την αντίθεση «λευκά vs. μαύρα». Τι κι αν τα πιόνια είναι μικρά και ο Βασιλιάς μεγάλος, τι κι αν είναι πολλά και ο Βασιλιάς ένας… επανάσταση δεν θα κάνουν ποτέ. Κανείς δεν ρωτάει τα άλογα εάν θέλουν να περπατούν μονίμως στραβά και κανείς δεν ζητάει λογαριασμό από τη Βασίλισσα, όταν πάει όπου θέλει.  Το κάθε στρατόπεδο δεν έχει να λύσει εσωτερικές αντιθέσεις. Υπάρχουν μόνο δύο στρατοί που στέκονται με ασπρόμαυρη καθαρότητα ο ένας απέναντι στον άλλο. Δεν υπάρχουν συμμαχίες, δεν υπάρχουν εσωτερικές «ρωγμές» προς εκμετάλλευση· μόνο οι από δω και οι από κει. Επομένως, το σκάκι βασίζεται στην απολυτοποίηση της αντίθεσης λευκών και μαύρων. Όμως, αυτό είναι ένα παιχνίδι. Στην πραγματική ζωή αναπτύσσεται πλήθος αντιθέσεων!

O Λένιν χαρακτήριζε «γελοία και σχολαστική» την άποψη εκείνων που έβλεπαν μόνο την ταξική αντίθεση τοποθετώντας από τη μία τους σοσιαλιστές επαναστάτες και από την άλλη τους ιμπεριαλιστές. Αυτοί, έλεγε ο Λένιν, δεν θα δουν ποτέ μια τέτοια «καθαρή» επανάσταση.

Στην πραγματική ζωή δεν υφίσταται καμία απολυτοποίηση οποιασδήποτε αντίθεσης. Αλληλεπιδρούν όλες όσες αναπτύσσονται σε μια συγκεκριμένη ιστορική συγκυρία. Εμείς βρισκόμαστε σε αντίθεση με την αστική τάξη. Όμως, ταυτόχρονα, είμαστε και σε αντίθεση με τις αστικές τάξεις που μας εκμεταλλεύονται στο πλαίσιο της ιμπεριαλιστικής καταπίεσης. Πλήθος άλλων αντιθέσεων σε περισσότερο ή λιγότερο κεντρικές πλευρές της κοινωνικής ζωής σε εγχώριο και διεθνές επίπεδο, όλες διαμεσολαβημένες από τις διάφορες μορφές κοινωνικής συνείδησης, συνθέτουν την πραγματική μας κατάσταση. Όποιος βλέπει στην κοινωνική πραγματικότητα μόνο μία αντίθεση – τη βασική, την ταξική –, τότε δεν βλέπει όλες τις άλλες, άρα εμπλέκεται σε αυτές χωρίς συνείδηση, χωρίς να αντιλαμβάνεται τη λειτουργία, τη δυναμική και την κρισιμότητά τους· κατά συνέπεια, δεν καθορίζει την έκβασή τους. Αφήνει όλους τους αντιπάλους μας να δρουν ανενόχλητοι και να κερδίζουν συνεχώς έδαφος. Βρισκόμαστε σε όλο και δυσμενέστερη θέση, αναμένοντας εκείνη τη μάχη των λευκών και των μαύρων στρατών. Όμως, στην πραγματικότητα αυτή η μάχη είναι εδώ· απλώς δεν προβάλλει με το καθαρό ασπρόμαυρο δίπολο, το καθαρό ταξικό δίπολο. Η απολυτοποίηση μίας και μόνης αντίθεσης συνιστά παραίτηση από τη μάχη σε όλες τις άλλες.

Η κοινωνία δεν κινείται με μία και μόνη νομοτέλεια. Αυτό συμβαίνει στο σκάκι! Η ανθρωπότητα αναπτύσσεται δια της συνύφανσης νομοτελειών που δεν μπορούν να «ξεμπλεχτούν», λες και πρόκειται για κουβάρι διαφορετικών νημάτων που μπλέχτηκαν κατά λάθος, ώστε να επιλέξουμε εκείνη την καθαρή αντίθεση που θεωρούμε ότι μας αντιστοιχεί και να αγωνιστούμε. Είναι νομοτελές το «μπλέξιμο» και η διαλεκτική διερεύνηση των σχέσεων, των αλληλοπροσδιορισμών, του εκάστοτε φάσματος δυνατοτήτων της περαιτέρω κίνησης, είναι που μπορεί να μας καταστήσει ικανούς να αντιληφθούμε ποια «άκρη» πρέπει να τραβηχτεί και πότε, τί μας συμφέρει σε κάθε περίπτωση και γιατί. Διότι, όταν τραβιούνται τα νήματα στο κουβάρι – και τραβούν πολλοί αντίπαλοι και πολύ ισχυροί –, τότε δεν υπάρχει ουδετερότητα. Υπάρχουν μόνο κινήσεις που μας βοηθούν και κινήσεις που μας βλάπτουν ως προς τον στρατηγικό μας στόχο.

Στο σκάκι η απολυτοποίηση της μίας και μόνης αντίθεσης καθιστά υπεράνω πάσης αμφιβολίας το ποιος είναι κάθε φορά ο αντίπαλος και, συνεπώς, το ποιος πρέπει να χάσει. Πάντα αυτός που είναι απέναντί μας πρέπει να χάσει. Όμως, τί θα κάναμε στο σκάκι, εάν παίζαμε με περισσότερους αντιπάλους, όπως στην πραγματική ζωή;

2. Σκάκι για τρεις και Αντιιμπεριαλιστική Πολιτική: κριτική στον σοσιαλσωβινισμό

Σε μια παραλλαγή του κλασσικού παιχνιδιού κατασκευάστηκαν σκακιέρες για περισσότερους παίκτες και επινοήθηκαν πολλοί διαφορετικοί κανόνες διεξαγωγής του. Εδώ τα πράγματα αμέσως αλλάζουν! Ενώ πάλι θέλουμε να κερδίσουμε, δεν είναι άμεσα φανερό το ποιος από τους αντιπάλους πρέπει να ηττηθεί πρώτος, ώστε να μπορέσουμε να νικήσουμε τον δεύτερο. Η θέση, ο ρόλος και η σημασία του κάθε παίκτη στη συγκεκριμένη παρτίδα, στη συγκεκριμένη στιγμή και στη συγκεκριμένη σχεσιακή δυναμική, όλα αυτά καθορίζουν τη σχέση μας μαζί του. Το ποιος είναι ο κύριος αντίπαλος σε κάθε φάση δεν είναι στατικό. Κατά συνέπεια, μια κίνηση εναντίον του κύριου αντιπάλου από έναν άλλο παίκτη ενδέχεται να μας συμφέρει. Αυτή η πολύ απλή, βασική διαπίστωση είναι αναγκαία προϋπόθεση, για να μπορεί κάποιος να παίξει στο σκάκι για τρεις. Πρέπει να συνυπολογίσει όλους τους παράγοντες που δρουν, να αντιλαμβάνεται τους ρόλους, τις σχέσεις και την τάση τους, ώστε να προσπαθήσει να νικήσει. Αλλιώς, θα είναι μονίμως ο χαμένος. 

Ο Λένιν σημειώνει στον Αριστερισμό ότι: «Μπορείς να νικήσεις έναν πιο ισχυρό αντίπαλο, μόνο εντείνοντας στο έπακρο τις δυνάμεις και χρησιμοποιώντας υποχρεωτικά, με την πιο μεγάλη επιμέλεια, φροντίδα, προσοχή και κάθε επιδεξιότητα, έστω και την ελάχιστη «ρωγμή» ανάμεσα στους εχθρούς, κάθε αντίθεση συμφερόντων ανάμεσα στην αστική τάξη των διαφόρων χωρών, ανάμεσα στις διάφορες ομάδες ή κατηγορίες της αστικής τάξης, στο εσωτερικό της κάθε χώρας [...] Όποιος δεν κατάλαβε αυτό, δεν κατάλαβε κόκκο από τον μαρξισμό και από τον επιστημονικό, σύγχρονο, σοσιαλισμό γενικά.» 

Στην Ελλάδα ποιους αντιπάλους έχουμε; Άμεσα την ελληνική αστική τάξη. Έμμεσα αλλά τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια και άμεσα, τον ιμπεριαλιστικό Άξονα ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ, στον οποίο και υπάγεται η ελληνική αστική τάξη και οι κυβερνήσεις της. Άρα, υπάρχουν τουλάχιστον δύο αντίπαλοι, ο ένας ασύγκριτα ισχυρότερος του άλλου, γι’ αυτό και τον σέρνει στη στρατηγική του. Επομένως, δύο αντίπαλοι και μία στρατηγική (του ισχυροτέρου). Είναι προφανές ότι αυτή η μία στρατηγική πρέπει πρώτα να ηττηθεί (η άλλη, του ασθενέστερου, είναι υποταγμένη-προσαρμοσμένη εντός της πρώτης). Πρέπει πρώτα να ηττηθεί αυτή που πραγματοποιείται, διότι η άλλη είτε θα ηττηθεί μαζί με την κυρίαρχη είτε θα πραγματοποιήσει ανεξάρτητα πια τη δική της στρατηγική και θα πρέπει τότε να ηττηθεί και εκείνη. Άρα, πρώτα πρέπει να νικήσουμε τον «δικό μας ιμπεριαλιστή» και δεν είναι «ίδια τα αφεντικά – εθνικά, πλανητικά». Τέρμα με τις «ίσες αποστάσεις». Ίσες αποστάσεις σε αυτήν την περίπτωση σημαίνει αμηχανία, παραίτηση από την πολιτική πάλη και, τελικά και αντικειμενικά, εύνοια του ισχυροτέρου.

3. Η Βασιλική Βδέλλα, τα ιμπεριαλιστικά παράσιτα, οι ακόλουθοι-νεοαποικίες και τα μη πλήρως υποταγμένα αστικά κράτη: ποιος παίζει στη μεγάλη σκακιέρα

Όταν η φωτιά του πολέμου καίει άλλους λαούς (για την ώρα), τί θέση παίρνουμε; Διότι η μάχη με τον ιμπεριαλισμό διεξάγεται στην παγκόσμια σκακιέρα. Μας αφορά, μας επηρεάζει και η έκβασή του θα τροποποιήσει κρίσιμα και τη δική μας κατάσταση και θέση. 

Ο ευρωατλαντικός Άξονας των ΗΠΑ εξαπολύει έναν σπονδυλωτό Παγκόσμιο Πόλεμο, βήμα βήμα, χώρα χώρα, βάφοντας με αίμα τον παγκόσμιο χάρτη και επεκτείνοντας την κυριαρχία του. Οι χώρες που υπάγονται σε αυτόν τον Άξονα υπηρετώντας τη στρατηγική των ΗΠΑ χωρίζονται σε δύο βασικές κατηγορίες: α) στα παράσιτα που θρέφονται μαζί και πίσω από τη βασιλική βδέλλα των ΗΠΑ απομυζόντας τον υπόλοιπο πλανήτη (άντληση υπεραξίας από τις υπόλοιπες χώρες) και β) στους ακόλουθους-νεοαποικίες που υπηρετούν τη στρατηγική των παρασίτων, αλλά δεν νέμονται την πλανητική υπεραξία, παρά αρκούνται σε μέρος της απομύζησης του δικού τους λαού (το υπόλοιπο μέρος πάει ως φόρος υποτελείας στη βασιλική βδέλα και τα άλλα παράσιτα). Η δεύτερη κατηγορία εμφανίζει μεγάλη ποικιλία, καθώς διαφέρουν ως προς τον ρόλο στον παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας και άλλα χαρακτηριστικά (ποιότητα) και ως προς το οικονομικό μέγεθος (ποσότητα). Ανάλογα με τα παραπάνω προσδιορίζεται η θέση, ο ρόλος και η σημασία τους στη διεθνή ιμπεριαλιστική αλυσίδα, άρα και ο στρατηγικός τους ρόλος ως ακόλουθες των παρασίτων. 

Οι ΗΠΑ μετά το 1990 επενεργούν συστηματικά στις χώρες του πρώιμου σοσιαλισμού με στόχο τον πλήρη έλεγχο. Έως σήμερα, άλλες τις ενέταξαν στον Άξονά τους και άλλες συνεχίζουν να τις πιέζουν. Στην Ουκρανία χρηματοδότησαν και εγκαθίδρυσαν ένα ναζιστικό-ΝΑΤΟϊκό καθεστώς-μαριονέτα από το 2014 και έκτοτε καταπιέζουν και τον ουκρανικό λαό, βασανίζουν και δολοφονούν συστηματικά στις ανατολικές περιοχές που υψώθηκε πολιτική αντίσταση με κόκκινες σημαίες και τέλος, προκαλούν ανοιχτά τη Ρωσία, ετοιμάζοντας την επέκταση του ΝΑΤΟ στο ουκρανικό έδαφος. Μάλιστα, ένα χρόνο πριν τη ρωσική επίθεση, μέλη του ουκρανικού καθεστώτος ζητούσαν τη συνδρομή του ΝΑΤΟ για μια δική τους επίθεση κατά της Ρωσίας.

Η Ρωσία υφίσταται την κυριαρχία του ευρωατλαντικού Άξονα και τους όρους που επιβάλλει στην παγκόσμια οικονομία, αλλά δεν είναι πλήρως υποταγμένη· δεν ανήκει στις λίγες πλουσιότερες χώρες του κόσμου και, παρόλο που η αστική της τάξη θα το ήθελε πολύ, δεν ανήκει στα ιμπεριαλιστικά παράσιτα που νέμονται την υπεραξία από τις χώρες-νεοαποικίες. Στο ισοζύγιο της αντλούμενης υπεραξίας, πίνει το αίμα των δικών της παιδιών. Όσον αφορά τις συμμαχίες, η Ρωσία έχει σχέσεις με την Κίνα, την άλλη χώρα του πρώιμου σοσιαλισμού, την οποία οι ΗΠΑ έχουν θέσει στο στόχαστρο και συνεχώς περισφίγγουν γύρω της τον κλοιό.

Τί κάνουμε σε αυτήν την παρτίδα; Ποιοι είναι οι αντίπαλοί μας; Μήπως πρόκειται για τη «ρωγμή» στο αστικό στρατόπεδο, που όπως λέει ο Λένιν είναι αναγκαίο να εκμεταλλευτούμε; Ή λέμε «δεν είμαστε με κανένα ληστή», «η ευθύνη είναι μοιρασμένη» και τέτοια;  

4. Τι είναι προοδευτικό στην εποχή της Ιμπεριαλιστικής Προέλασης του πλανητικού Δυνάστη: και πάλι ενάντια στον σοσιαλσωβινισμό

Ο Λένιν γράφει στο Σοσιαλισμός και Πόλεμος ότι «στην ιστορία υπήρξαν επανειλημμένα πόλεμοι που, παρόλες τις φρικαλεότητες, τις αγριότητες, τις συμφορές και τα βάσανα που συνδέονται αναπόφευκτα με κάθε πόλεμο, ήταν προοδευτικοί, δηλαδή συντέλεσαν στην ανάπτυξη της ανθρωπότητας, βοήθησαν να καταστραφούν εξαιρετικά βλαβεροί και αντιδραστικοί θεσμοί […] τα πιο βάρβαρα δεσποτικά καθεστώτα της Ευρώπης». Εδώ ο Λένιν γράφει ότι τέτοιοι πόλεμοι είναι, για παράδειγμα, αυτοί που συνέβαλαν στη συντριβή της απολυταρχίας και δουλοπαροικίας. Με αυτό το σκεπτικό μας παροτρύνει να αναλύσουμε τον πόλεμο που έχουμε μπροστά μας (τότε τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο). Η αντίληψή του και η μεθοδολογία για τον πόλεμο θέτει στο επίκεντρο ως κριτήριο τον προοδευτικό ή αντιδραστικό χαρακτήρα του πολέμου. Σήμερα τί είναι ένας πόλεμος που από τη μία έχει το μακρύ χέρι των ΗΠΑ – τον προελαύνοντα πλανητικό Δυνάστη – και από την άλλη ένα αστικό κράτος που επιτίθεται στο κράτος-μαριονέτα για να υπερασπιστεί την αστική του κυριαρχία; Είναι ή δεν είναι προοδευτικό να ματαιώσει η Ρωσία τα επεκτατικά σχέδια των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ; Όποιος πει ότι δεν είναι προοδευτικό να νικήσει η Ρωσία, λέει αναγκαία ότι δεν είναι προοδευτικό να ηττηθεί το ΝΑΤΟ. Όποιος παίρνει τέτοια θέση πρέπει να συνειδητοποιεί ότι υποστηρίζει τη μη ήττα του ΝΑΤΟ, δηλαδή τη νίκη του ΝΑΤΟ και υπερασπίζεται την ιμπεριαλιστική πολιτική του ευρωατλαντικού Άξονα. Για την Ελλάδα, συγκεκριμένα, αυτό είναι υπεράσπιση του «δικού μας ιμπεριαλιστή» και παραδοσιακά … λέγεται σοσιαλσωβινισμός. 

Για όσους ανησυχούν για την πιθανή εκμετάλλευση του ουκρανικού λαού από μια νίκη της Ρωσίας, θα πρέπει να γίνει κατανοητό ότι αυτή είναι μια νέα συνθήκη: θα είχε πραγματοποιηθεί μια προοδευτική κίνηση – η ήττα του ΝΑΤΟ – και μετά θα εκδηλωνόταν μια αντιδραστική. Αυτή η εξέλιξη απαιτεί τη δική της καταδίκη, την καταδίκη μιας Ρωσίας που θα εκμεταλλευόταν τον ουκρανικό λαό. Το δεύτερο ιστορικό επεισόδιο δεν πρέπει να συγχέεται με το πρώτο. Το αντίστοιχο σκεπτικό του Λένιν, αλλά και των Μαρξ και Ένγκελς, εκτίθεται ως εξής λίγο παρακάτω με ένα παράδειγμα: «Ο πόλεμος 1870-1871 ήταν ιστορικά προοδευτικός από την πλευρά της Γερμανίας, ως τη στιγμή που νικήθηκε ο Ναπολέων ο Γ΄· γιατί ο Ναπολέων ο Γ΄, μαζί με τον τσάρο, καταπίεζε επί πολλά χρόνια τη Γερμανία, διατηρώντας το φεουδαρχικό της κομμάτιασμα. Μόλις, όμως, ο πόλεμος μετατράπηκε σε καταλήστευση της Γαλλίας (προσάρτηση της Αλσατίας και της Λωραίνης), ο Μαρξ και ο Ενγκελς καταδίκασαν κατηγορηματικά τους Γερμανούς.»

Η ήττα των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ σημαίνει ήττα του ιμπεριαλιστικού Άξονα και ματαίωση της επέκτασης του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία. Ήττα των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ σημαίνει ήττα του ιμπεριαλιστικού Άξονα τον οποίο υπηρετεί η ελληνική κυβέρνηση και στον οποίο είμαστε υποτελείς ως ακόλουθος-νεοαποικία. Διότι η ελληνική κυβέρνηση στηρίζει τον πόλεμο των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ, έναν πόλεμο που από τη μεριά τους σημαίνει ιμπεριαλιστική επέκταση με στόχο την πλανητική κυριαρχία· άρα, έναν κατεξοχήν αντιδραστικό πόλεμο. Κατά τον Λένιν, στο ίδιο έργο, «όσοι στο σημερινό πόλεμο υπερασπίζουν τη νίκη της κυβέρνησης της χώρας τους, όπως και όσοι υπερασπίζουν το σύνθημα «ούτε νίκη, ούτε ήττα», είναι κατά τον ίδιο τρόπο υπέρ της άποψης του σοσιαλσωβινισμού. Σ’ έναν αντιδραστικό πόλεμο μια επαναστατική τάξη δεν μπορεί να μην εύχεται την ήττα της δικής της κυβέρνησης, δεν μπορεί να μη βλέπει τη σύνδεση ανάμεσα στις στρατιωτικές αποτυχίες της κυβέρνησής της και στη διευκόλυνση της ανατροπής της.»

Όπως στο σκάκι για τρεις, έτσι και στον αντιιμπεριαλιστικό αγώνα, στο τέλος πρέπει να νικήσει ένας στρατός. Και αυτός, για το καλό της ανθρωπότητας πρέπει να είναι ο δικός μας. Επομένως, μαχόμαστε ενάντια στα λευκά και ενάντια στα μαύρα. Σε αυτήν τη φάση έχουμε χάσει πολύ έδαφος. Εάν τα λευκά κερδίζουν τόσο, που τα μαύρα απειλούνται ακόμη και στις αρχικές τους θέσεις και τα λευκά κοντεύουν να πατήσουν σε όλη τη σκακιέρα, θα είμαστε τυφλοί εάν σε μια αντεπίθεση των απειλούμενων μαύρων έναντι των προελαυνόντων λευκών δεν βλέπουμε ξεκάθαρα ότι μας συμφέρει να ηττηθούν τα λευκά. Για εμάς η νίκη των μαύρων δεν έχει την ίδια σημασία με αυτή που έχει για τα ίδια τα μαύρα. Για εμάς η νίκη των μαύρων είναι πρωτίστως ήττα των λευκών! Αυτό σημαίνει να βλέπεις τη σκακιέρα από τη δική μας σκοπιά· αυτό σημαίνει να μην βλέπεις την πραγματικότητα ασπρόμαυρα. Δεν είμαστε τα λευκά, δεν είμαστε τα μαύρα… είμαστε τα κόκκινα!

 

Αναδημοσίευση από: https://omilos.ilhs.gr

Πηγή: https://www.alfavita.gr 

✪