ΤΕΧΝΗ ΚΑΙ ΜΑΖΙΚΗ ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ - ΑΝΤΟΡΝΟ, ΛΟΒΕΝΤΑΛ, ΜΑΡΚΟΥΖΕ, ΧΟΡΚΧΑΪΜΕΡ

"Είναι η εποχή όπου η καταπίεση σημαίνει ελευθερία, η κατανάλωση δύναμη, ο έλεγχος ασφάλεια, ο φόβος σύνεση, η απάτη πολιτική,η υστερία χαρά. Κι είναι τόσο κοινά αποδεκτές οι έννοιες που έχουν ως αποτέλεσμα την εξάλειψη κάθε κοινωνικής αντιπολίτευσης και την απόρριψη κάθε μορφής αντίστασης. "Ο άνθρωπος σήμερα είναι ίσως περισσότερο ανίκανος από ποτέ να επιδράσει πάνω στον ίδιο του τον μηχανισμό". Όπως παρατήρησε ο Μπένζαμιν, είναι η εποχή που η αποχαύνωση της ανθρωπότητας βρίσκεται σε τέτοιο βαθμό που θα βιώσει την ίδια της την καταστροφή ως μια ύψιστη αισθητική απόλαυση ."







https://docplayer.gr/6257108-Tehni-maziki-koyltoyra.html?fbclid=IwAR0eEARrZGq022KJJjTHSqLfZbQVWngr3AQErF27RLZOzZLfcexu53uPSzg

Ο αριθμός των χρηστών του Διαδικτύου παγκοσμίως το 2019

• Ο αριθμός των χρηστών του Διαδικτύου παγκοσμίως το 2019 
• Ο αριθμός των χρηστών του Διαδικτύου παγκοσμίως το 2019 είναι 4.388  δισεκατομμύρια , αυξημένος κατά 9,1% από έτος σε έτος.
• Ο αριθμός των χρηστών των κοινωνικών μέσων παγκοσμίως το 2019 είναι 3.484  δισ . Ευρώ , αυξημένος κατά 9% από έτος σε έτος.
• Ο αριθμός των χρηστών κινητών τηλεφώνων το 2019 ανέρχεται σε 5,12  δισ . Ευρώ , αυξημένος κατά 2% από έτος σε έτος.

Η Βόρεια, Δυτική και Νότια Ευρώπη και η Βόρεια Αμερική έχουν τη μεγαλύτερη διείσδυση στο διαδίκτυο με 88% -95% χρήστες του διαδικτύου σε σύγκριση με τον συνολικό πληθυσμό. Από αυτές, η Νότια Ευρώπη έχει σημειώσει τη μεγαλύτερη αύξηση διείσδυσης του Διαδικτύου, με ετήσια αύξηση 11%.

Η παγκόσμια αύξηση της χρήσης κοινωνικών μέσων από τον Ιανουάριο του 2018 είναι 9%. Η Σαουδική Αραβία έχει τη μεγαλύτερη διείσδυση των μέσων μαζικής ενημέρωσης το 2019 στο 99%, κάτι που είναι πολύ υψηλότερο από τον παγκόσμιο μέσο όρο του 45%. Άλλες χώρες με τη μεγαλύτερη διείσδυση των κοινωνικών μέσων περιλαμβάνουν την Ταϊβάν, τη Νότια Κορέα και τη Σιγκαπούρη. Η Γκάνα, η Κένυα και η Νιγηρία έχουν τα χαμηλότερα επίπεδα διείσδυσης των κοινωνικών μέσων. 

https://hootsuite.com/pages/digital-in-2019
https://www.smartinsights.com/

ΚΟΜΕΠ

https://www.komep.gr/

Aγιά Κιουρά (παραφθορά της κυράς) ή αλλιώς Ματρώνα.

Aγιά Κιουρά (παραφθορά της κυράς) ή αλλιώς Ματρώνα.

Η Παναγιά απο ζωγραφιά πολιτικών εξορίστων στο εκκλησάκι της Αγίας Κιουράς στο Λακκί της Λέρου..

Η επίσημη εκκλησία δεν το λειτουργεί και έτσι υφίσταται ευτυχώς ως μουσείο!

Η Παναγία των αρχαίων Ελλήνων

Η Παναγία των αρχαίων Ελλήνων

Στρατηγός, προστάτις και παρθένος. Είναι η θεά Αθηνά ή η Παναγία; Προστάτις των γυναικών, των παιδιών και του τοκετού. Είναι η Αρτεμις Παιδοτρόφος και Λοχεία ή μήπως η Παναγία; Συνετή, κόσμια, καλόβουλη, μειλίχια και πολυεύσπλαχνη, που δοκίμασε αβάσταχτο πόνο και γνώρισε πολλά βάσανα. Είναι η θεά Ισις ή πρόκειται για την Παναγία, μητέρα του Χριστού;

Στρατηγός, προστάτις και παρθένος. Είναι η θεά Αθηνά ή η Παναγία; Προστάτις των γυναικών, των παιδιών και του τοκετού. Είναι η Αρτεμις Παιδοτρόφος και Λοχεία ή μήπως η Παναγία; Συνετή, κόσμια, καλόβουλη, μειλίχια και πολυεύσπλαχνη, που δοκίμασε αβάσταχτο πόνο και γνώρισε πολλά βάσανα. Είναι η θεά Ισις ή πρόκειται για την Παναγία, μητέρα του Χριστού;

Εκεί, στο γύρισμα του ελληνικού κόσμου από τον πολυθεϊσμό στον χριστιανισμό, όταν ο δεύτερος άρχισε σιγά-σιγά να επικρατεί στη θρησκευτική συνείδηση και στη λατρευτική πρακτική, η μείξη στοιχείων του ειδωλολατρικού παρελθόντος με τη νέα θρησκεία όχι μόνο δεν θα τη μείωνε, αλλά θα συντελούσε σε μεγάλο βαθμό στην εδραίωσή της. Πρότυπα αιώνων, εξάλλου, ήταν δύσκολο να καταργηθούν. Αντιθέτως, η αφομοίωσή τους από τον χριστιανισμό υπήρξε ο συνδετικός κρίκος που χρειάζονταν οι άνθρωποι για να τον δεχθούν ευκολότερα. Αποτέλεσμα, πολλές από τις αρχαίες θεότητες και τελετουργίες να παραμείνουν στο χριστιανικό εορτολόγιο και να προσαρμοστούν στο τυπικό και στις παραδόσεις της νέας θρησκείας.

Είναι σύμπτωση ότι η μεγάλη γιορτή της Παναγίας τον Δεκαπενταύγουστο συμπίπτει με τα γενέθλια της θεάς Αθηνάς στις 28 του αρχαίου μήνα Εκατομβαιώνα (μέσα Ιουλίου – μέσα Αυγούστου), όταν τελούνταν τα Παναθήναια, η μεγαλύτερη γιορτή της αρχαίας Αθήνας; Ή μήπως είναι τυχαίο ότι ο ναός της παρθένου Αθηνάς στην Ακρόπολη μετατράπηκε σε ναό της Παναγίας Παρθένου; Αλλωστε δεν ήταν μόνον ο Παρθενώνας που έγινε χριστιανική εκκλησία, αφού σύμφωνα με το διάταγμα του Ιουστινιανού όλα τα αρχαία ιερά έπρεπε να μετατραπούν σε ναούς προκειμένου να εξαγνιστούν. Σε πολλά δε από αυτά, όπου λατρεύονταν γυναικείες, παγανιστικές θεότητες, χτίστηκαν ναοί αφιερωμένοι στην Παναγία, η οποία πολύ συχνά προσλάμβανε και τις ιδιότητες των αρχαίων θεοτήτων.

Οι ιδιότητες

Οι επαναλαμβανόμενοι εποχικοί κύκλοι του θανάτου και της αναγέννησης και τα λατρευτικά έθιμα που σχετίζονται με τη γη, τη βλάστηση και την καλή σοδειά συνδέθηκαν και με την Παναγία, όπως έχει γράψει ο μεγάλος λαογράφος Γεώργιος Μέγας. Τα Εισόδια της Θεοτόκου συνδέονται με τη σπορά και η Παναγία λαμβάνει τα χαρακτηριστικά της θεάς Δήμητρας αποκτώντας άλλοτε το προσωνύμιο Αποσπορίτισσα και άλλοτε Μεσοσπορίτισσα. Παραμένει μάλιστα και το αρχαίο έθιμο της πανσπερμίας, τα πολυσπόρια, όπως το λέμε σήμερα.

Αειπάρθενος, όπως οι αρχαίες θεές Αθηνά και Αρτεμη, ονομάστηκε η Παναγία από τον 6ο αιώνα. Ταυτόχρονα όμως είναι η προστάτις των εγκύων γυναικών που για να έχουν καλό τοκετό κρατούν ένα φυλαχτό-φυτό, «της Παναγίας το χορτάρι», όπως λέγεται. Αρχαίες μητρικές θεότητες ήταν και άλλες: η Αστάρτη, η Λητώ, η Γαία, η Ισις, με ρίζες που χάνονται στο βάθος της Νεολιθικής εποχής. Αρχέτυπο όλων όμως θεωρείται η Μεγάλη Μητέρα ή Μητέρα Γη ή Μεγάλη Μητέρα Θεά, που κατά τον Γιουνγκ πρόκειται για ένα μητριαρχικό μοντέλο που ενυπάρχει στον άνθρωπο πριν και από την κύηση.

Η Μεγάλη Μητέρα ήταν άλλωστε η κύρια θεότητα στη Μινωική Κρήτη, από κάποια εποχή μάλιστα παράλληλα με τον «νεαρό θεό» (είτε ως «θείο βρέφος» είτε ως σύζυγό της). Σύμφωνα με τον κύκλο της φύσης για τον θάνατο και την αναγέννηση η Μεγάλη Μητέρα παντρεύεται διαρκώς τον νεαρό θεό που γεννιέται και πεθαίνει κάθε χρόνο.

Προστάτις

Στρατηγός των στρατηγών, η Παναγία προστατεύει τους πιστούς της – όπως και η θεά Αθηνά τους Αθηναίους – σε κάθε δύσκολη στιγμή. Το 626, στην πολιορκία της Κωνσταντινούπολης από Αβαρους και Πέρσες, οι πιστοί που έχουν συγκεντρωθεί στη Μεγάλη Εκκλησία θα δουν ξαφνικά μπροστά τους την Παναγία να έχει απλώσει προστατευτικά το πέπλο της πάνω από την πόλη (θυμηθείτε τον πέπλο της Αθηνάς στα Παναθήναια). Και η μεγαλύτερη απόδειξη: «Τη υπερμάχω στρατηγώ τα νικητήρια» ψάλλουν οι πολιορκημένοι χριστιανοί στην τελευταία λειτουργία της Αγίας Σοφίας, το 1453.

Ο Ακάθιστος Υμνος ωστόσο μοιάζει κάπως με τις «ισιακές αρεταλογίες», τους ύμνους δηλαδή προς τη θεά Ισιδα, όπως λέει ο καθηγητής Αρχαιολογίας κ. Μιχάλης Τιβέριος. Πολλά από τα χαρακτηριστικά της αιγύπτιας θεάς, που είχε εξελληνιστεί, πέρασαν και στην Παναγία. «Οπως η Παναγία, έτσι και η θεά αυτή απέκτησε μύριες προσωνυμίες, ήταν δηλαδή μυριώνυμη, όπως «παντοκράτειρα» και «βασίλισσα του ουρανού, της γης και του κάτω κόσμου»» σημειώνει ο κ. Τιβέριος.

Θερμού Μαρία 

Ο Μαρξ από το Λονδίνο προς τον Χέρμαν Γιουνγκ στο Λονδίνο 14 Αυγούστου

Ο Μαρξ από το Λονδίνο προς τον Χέρμαν Γιουνγκ στο Λονδίνο 14 Αυγούστου

Αγαπητέ Γιουνγκ, Πείτε στον Λε Μουσύ (του οποίου το όνομα πρέπει να είναι Κονστάντ) να πάει, με την κάρτα που σου εσωκλείω, στον κύριο Ρόζενταλ, Ν.2, Red Lion Square. Πρέπει να πει ότι τον στέλνει ο κύριος Όιγκεν Όσβαλντ. Ο Ρόζενταλ είναι Γάλλος, εβραϊκής καταγωγής, που ίσως μπορεί ν’ απασχολήσει τον Λε Μουσύ σαν σχεδιαστή, θα ήταν βέβαια καλύτερα να μην πει πως είναι πρόσφυγας [της Κομμούνας]. Υπάρχουν δυο Ρόζενταλ, ο πατέρας και ο γιος. Ο Λε Μουσύ καλά θα κάνει να μιλήσει και με τους δύο. Πρέπει να πάει αμέσως, επειδή οι κενές θέσεις πρέπει να καλυφθούν μέσα σ' αυτή την εβδομάδα. Στείλτε μου παρακαλώ και τον ιταλό καλλιτέχνη, δεν ξέρω το όνομά του, θυμάμαι όμως ότι τον είδα ανάμεσα στους πρόσφυγες. Ίσως μπορέσω να του βρω κάποια απασχόληση.

Προσθέτω και μερικές γραμμές για την κυρία Τομανόβσκι. Mes civilites & Madame Jung. (Τα σέβη μου στην κυρία Γιουνγκ]. Tout i vous [ολοκληρωτικά δικός σας) Κ. Μαρξ

Ο Μαρξ από το Μάντσεστερ προς την Τζένη Μαρξ στο Λονδίνο 11 Ιούνη 1852

Ο Μαρξ από το Μάντσεστερ προς την Τζένη Μαρξ στο Λονδίνο 11 Ιούνη 1852

Αγαπητή καρδούλα! Το γράμμα σου μου έδοσε μεγάλη χαρά. Δεν χρειάζεται κατά τ’ άλλα πάντα να ντρέπεσαι να μου τα λες όλα. Όταν ζεις, μικρέ διαβολάκο, την πικρή πραγματικότητα, είναι απόλυτα φυσικό να θέλω να ζω κι εγώ, τουλάχιστον ιδεατά, τα βάσανα. Ξέρω κατά τ’ άλλα πόσο είσαι ατέλειωτα ελαστική και πως το πιο μικρό ευνοϊκό γεγονός σου ξαναδίνει ζωντάνια. Ελπίζω να λάβεις κιόλας αυτή την εβδομάδα ή το πολύ μέχρι τη Δευτέρα 5 λίρες.[...] Φιλιά και χαιρετίσματα στα παιδάκια μου από μένα.
Δικός σου Κ. Μ

Για την αγάπη

                                                      Για την αγάπη 

«θα δεις ότι ακόμη και στη δυστυχία οι δύο μαζί ζουν καλύτερα από τον ένα» Φρίντριχ Ένγκελς

Οι δύο ζουν καλύτερα απ’αυτόν που είναι μόνος, ποιος θα μπορούσε να αντικρούσει αυτό το απόφθεγμα του Ένγκελς; Και όμως με τη μονογαμική συμβίωση κάποτε άρχισε η καταπίεση της γυναίκας από τον άνδρα! Ευρύτερα γνωστά καί πολύ αγαπητά, λόγω της παρήγορης συμπλήρωσής τους, είναι τα λόγια του Μαρξ ότι «η κοινωνική πρόοδος μετριέται ακριβώς από την κοινωνική θέση του ωραίου φύλου (συμπεριλαμβανομένων και των άσχημων)»*. Πώς αυτά τα δύο φαινόμενα αλληλοεξαρτούνται, γιατί όλες οι ερωτικές σχέσεις εξαρτούνται πάντοτε από τις κοινωνικές συνθήκες, γίνεται ξεκάθαρο για τον αναγνώστη από τα κείμενα των Μαρξ και Ένγκελς που αναφέρθηκαν στην αρχή. Με λίγες γραμμές, ιδιαίτερα ο Ένγκελς, σκιαγραφεί πώς διαμορφώθηκε ο μοναχικός γάμος, με τον οποίο αναπτύχθηκε η σύγχρονη ατομική ερωτική σχέση. Περιγράφει τα δεσμό, που οι κεφαλαιοκρατικές σχέσεις ιδιοκτησίας κω η ιδεολογία της ατομικής ερωτικής σχέσης, που πηγάζει απ'αυτές, έχουν επιβάλει — κω συνεχίζουν μέχρι σήμερα να επιβάλλουν — οδηγώντας τις σκέψεις του στο ερώτημα: Πώς όμως θα γίνει η ρύθμιση «των σεξουαλικών σχέσεων ύστερα από το επικείμενο σάρωμα της κεφαλωοκρατικής παραγωγής»;

Αυτό είναι ένα ερώτημα που ενδιαφέρει εξαιρετικά, θεωρητικά και πρακτικά, εμάς τους σημερινούς, θα διαπιστώσουμε ύστερα από βαθύτερη σκέψη πάνω στις απαντήσεις που έδοσαν ο Μαρξ κω ο Ένγκελς ότι οι προβλέψεις τουςακόμη κω σ'αυτή την κατεύθυνση, γίνοντω πραγματικότητα στη σοσιαλιστική καθημερινότητα· φυσικά όχι σε κάθε ξεχωριστή περίπτωση αλλά ξεκάθαρα σαν τάση. Αυτές οι διατυπώσεις, που είναι ταυτόχρονα ιστορικές κω προγνωστικές, προέρχοντω κυρίως από το βιβλίο που εκδόθηκε το 1884 από τον Ένγκελς Η καταγωγή της οικογένειας, της ατομικής ιδιοκτησίας κω του κράτους ενός έργου για το οποίο ο Ένγκελς μπόρεσε να στηριχτεί σε πολύτιμες παλιότερες υποδείξεις του φίλου του Μαρξ, που είχε πεθάνει λίγο νωρίτερα. Στον αιώνα που πέρασε από τότε. η ιστορία των σχέσεων μεταξύ των φύλων συνεχίστηκε: από τη μια πλευρά από την αστική τάξη, που στο στάδιο του προχωρημένου καπιταλισμού έχει επιβάλει τον απανθρωπισμό στον έρωτα κω έχει εμπορευματοποιήσει τη γυνωκα σαν αντικείμενο διασκέδασης, μετατρέποντας την ερωτική σχέση σε μια επιχείρηση με σεξοβόμβες, σε άγνωστες μέχρι σήμερα διαστάσεις, κω από την άλλη πλευρά από την εργατική τάξη, που στον υπαρκτό σοσιαλισμό με την ισοτιμία της γυναίκας σε όλες τις σφαίρες της ζωής, δημιουργεί όλες τις προϋποθέσεις για μια αρμονική συμβίωση άνδρα κω γυναίκας, που θα βασίζετω στον αλληλοσεβασμό κω την αμοιβαία ευθύνη. Τα κείμενα που ακολουθούν αφηγούντω για την αγάπη του Καρλ με■ την Τζένη Μαρξ καθώς κω του Φρίντριχ Ένγκελς με τη Μαίρη Μπαρνς, αργότερα του Φρίντριχ Ένγκελς με τη Λύντια Μπαρνς. Ήταν, παρά την εξωτερική μιζέρια, ευτυχισμένα ζευγάρια. Η αγάπη τους άντεξε σε δοκιμασίες και κρίσεις, πάνω στις οποίες αμέτρητοι άλλοι γόμοι συντρίφτηκαν. Αυτό ήταν δυνατό μόνο γιατί τον Καρλ κω την Τζένη, τον Φρίντριχ κω τη Μαίρη κω αργότερα τη Λύντια, πέρα από τον ερωτικό δεσμό, τους συνέδεαν τα ίδια ιδανικά κω στόχοι για τη ζωή, γιατί μπόρεσαν, μέσα από την κοινή τους προσπάθεια για την απελευθέρωση όλων των εκμεταλλευομένων κω καταπιεσμένων, να διαμορφώσουν μεταξύ τους σχέσεις με πραγματικά ίσα δικωώματα κω υποχρεώσεις. δυστυχώς οι γραπτές μαρτυρίες αυτής της αγάπης, σε σύγκριση με τα χιλιάδες γράμματα που διασώθηκαν, είνω πολύ σπάνιες. Παρ ’ όλα αυτά έχουν διασωθεί μερικά πολύτιμα ντοκουμέντα της αγάπης του Καρλ Μαρξ για την Τζένη, που τα περισσότερα απ’ αυτά ξαναβρίσκονται σ' αυτό το βιβλίο. Υπάρχει ένα ερωτικό ποίημα του Μαρξ για τη μνηστή του, το οποίο — παρά το γεγονός ότι οφείλει πολλά στο ρομαντικό πνεύμα της εποχής και έτσι σήμερα μας φαίνεται υπερβολικά συναισθηματικό— δίνει τη δυνατότητα να νιώσουμε το βάθος των συναισθημάτων του. Από αυτούς τους στίχους του δεκαοχτάχρονου ανοίγει το τόξο που συνεχίζεται με την εξομολόγηση του εικοσιπεντάχρονου γαμπρού, μέχρι τη φλογερή ερωτική επιστολή της 21ης Ιούνη 1856 του οικονειάρχη Μαρξ προς τη γυναίκα του από την οποία είχε χωρισθεί προσωρινά. Και δεν είναι λιγότερο συγκινητικά τα λόγια του γέρου, βαριά άρρωστου Μαρξ που μπροστά στη νεκρή Τζένη του, μιλάει γι' αυτό το «διάστημα των καλύτερων χρόνων»* της ζωής του. Ακόμη πιο σπάνια είναι τα ντοκουμέντα που πληροφορούν για την αγάπη του Ένγκελς με τη γεμάτη ταμπεραμέντο φλανδέζα εργάτρια Μαϊρη Μπαρνς. Μόνο λίγα λόγια, που μαρτυρούν όμως τη βαθιά συντριβή του μετά το θάνατο της Μαίρης, μας είναι γνωστά Εάν δεν υπήρχαν οι λιγοστές αναμνήσεις μερικών φίλων ή κατά καιρούς συναγωνιστών καθώς και ένα ποίημα του Γκέοργκ Βερτ,** σαν φόρος τιμής στην εικοσάχρονη Μαίρη, δεν θα ξέραμε σχεδόν τίποτε γι ’ αυτή τη βαθιά αγάπη, που άντεξε πεισματικά σε όλες τις παραδοσιακές αντιστάσεις, ανάμεσα στον κομμουνιστή γιο εργοστασιάρχη και την εργοστασιακή εργάτρια με την ταξική συνείδηση. Αυτό ισχύει πολύ περισσότερο γιατί είναι πολύ πιθανό ότι η ίδια, όπως και η αδελφή της Αύντια, δεν ήξεραν να διαβάζουν και να γράφουν. Το ίδιο συνέβηκε και με την αγάπη του Ένγκελς προς τη δεύτερη γυναίκα του τη Αύντια, την ονομαζόμενη Λίζυ, την οποία μια ημέρα πριν το θάνατό της, την 11η Σεπτέμβρη 1878, ύστερα από επιθυμία της, ο Ένγκελς παντρεύτηκε νόμιμα. Αργότερα, μια δεκαετία από το θάνατό της, βρέθηκε, σε ένα γράμμα προς τη Γιούλι Μπέμπελ, μια ερωτική εξομολόγηση για τη Αύντια που συγκλονίζει ακόμη και σήμερα τον αναγνώστη.

Με τον όρο αγάπη σ ’ αυτό το βιβλίο κατανοούμε όχι μόνο την αγάπη ανάμεσα στον άνδρα και τη γυναίκα. Η αγάπη του Καρλ Μαρζ προς τον πατέρα του, και τους άλλους συγγενείς, η αγάπη του Φρίντριχ Ένγκελς για τη μητέρα του καθώς και για μερικά από τα αδέλφια του, η τρυφερή αγάπη του Καρλ και της Τζένης για τα παιδιά τους, γι' αυτά που πέθαναν νωρίς καθώς κω για τις τρεις κόρες που τους συνοδέυσαν στην πορεία της ζωής τους, η βαθιά αγάπη του παππού Μαρζ για τα εγγόνια του, αλλά επίσης η πατρική αγάπη του Ένγκελς για τις κόρες του Μαρξ που διατηρήθηκε για δεκαετίες, όλα αυτά καθρεφτίζονται στα γράμματα που διασώθηκαν και που μερικά απ' αυτά δημοσιεύονται σ' αυτό το βιβλίο με τη σειρά που αναφέρθηκαν. Ιδιαίτερα ο βαθύς δεσμός του Ένγκελς με τη μητέρα του, μια αγάπη που άντεζε σε όλες τις πολιτικές κω κοσμοθεωρητικές αντιθέσεις κω τις συνεπαγόμενες οικογενειακές συγκρούσεις, είνω για μας, ακόμη και σήμερα, υπόδειγμα σοσιαλιστικής συμπεριφοράς, που διακρίνετω από την πίστη στις αρχές κω την κατανόηση. Όλοι όσοι έμπωναν κω έβγαιναν στο σπίτι του Μαρξ κω έγραψαν αργότερα γι ’ αυτό το θέμα, διηγούντω για τη βαθιά σχέση ανάμεσα στον Καρλ κω την Τζένη με τα πωδιά τους. Έτσι δεν είνω παράξενο ότι ο Μαρξ εμφανίζετω στα γράμματα που παραθέτοντω σαν πατέρας γεμάτος αγάπη, σαν ένας σύντροφος γεμάτος κατανόηση κω χιούμορ για τις κόρες του που μεγάλωναν, αργότερα σαν σύμβουλος γεμάτος ενδιαφέρον. Το ίδιο ισχύει διαφορετικά κω για τον Φρίντριχ Ένγκελς, που για μια ολόκληρη ζωή έβλεπε τα πωδιά του Μαρξ σαν δικά του. κω που στάθηκε στο πλευρό τους για 12 χρόνια μετά το θάνατο του Μαρξ σαν πατρικός φίλος κω πολιτικός σύμβουλος καθώς κω σαν γενναιόδωρος οικονομικός ενισχυτής. Το ίδιο έγινε με την αγάπη και τη φροντίδα του για μια ανήψιά της Μαίρης και της Λύντια. τη Μαίρη Έλεν Μπαρνς, την ονομαζόμενη Πουμπς. Παρά κάποιες απογοητεύσεις την έβλεπε για πολλά χρόνια, που ζούσε στο σπίτι του, σαν κόρη του κω αφιέρωνε πολλή προσοχή στα πωδιά της. Ενώ ο Μαρξ ήταν υπέρμετρα τρυφερός σαν πατέρας όταν έγινε αργότερα παππούς ξεχείλιζε από συγκινητική φροντίδα. Μόλις η δεύτερη κόρη του Λάουρα, που είχε παντρευτεί, μετά από αυστηρή εξέταση από τον πεθερό, με τον Πολ Λαφάργκ, του χάρισε τον πρώτο εγγονό, προειδοποίησε ο ανήσυχος παππούς: «Δεν υπάρχει 14 τίποτα το δυσκολότερο για να καταπιαστεί κανείς από έναμωρό»* και ζήτησε πολύ κατηγορηματικά να υπακούσουν στις πατρικές συμβουλές του. Αλλά τα γράμματα δείχνουν επίσης ότι μαζί με την ευτυχία και τη χαρά του Μαρξ για τα εγγόνια του, που του χάρισαν η Αάουρα και αργότερα η Τζένη, πολλές φορές έριξε τη σκιά του και βαθύς πόνος. Τέσσερα από τα εγγόνια τους — όλα τα παιδιά των Λαφάργκ και ο πρωτότοκος Τσαρλς της Τζένης Αονγκέ — τα έχασαν ο Καρλ και η Τζένη μέσα σε λίγα χρόνια «Έχω τόσο υποφέρει από τέτιες απώλειες. ώστε είναι αδύνατο να μην αισθάνομαι βαθιά τη θλίψη μαζί σας»**. έγραφε το 1870 στους καταβλημένους από τον πόνο Λαφάργκ. Αργότερα ο πιο αγαπημένος του Μαρξ έγινε ο Ζαν-Αωράν - Φρεντερίκ Αονγκέ, που στα γράμματα αναφέρεται μόνο σαν Τζόνι. 'Οταν αρρώστησε το 1878 έγραφε με ανησυχία: «Πρέπει να μου στέλνετε καθημερινά δελτία υγείας και πάντοτε με την πλήρη αλήθεια. Το μικρό αγοράκι το έχω σαν την κόρη του ματιού μου.»*** Πολύ συνέβαλε σ’ αυτή την ιδιαίτερα στενή σχέση το γεγονός ότι πολλά από τα παιδιά των Αονγκέ μεγάλωσαν για μεγάλο διάστημα στο σπίτι των Μαρξ.

Jacques Derrida

                                
 Jacques Derrida

Ο Ντερριντά απέφυγε μέχρι τέλους να δώσει έναν ορισμό στην αποδόμηση ακριβώς γιατί η αποδόμηση ήταν μια στρατηγική και όχι μια μέθοδος. Ως προς αυτή του την επίμονη στάση εξηγεί τον δικό του τρόπο να σκέπτεται την αποδόμηση στην πολύ γνωστή επιστολή του προς τον Ιάπωνα μεταφραστή που προσπαθεί να βρει μια αντίστοιχη λέξη στην Ιαπωνική γλώσσα κατά την μετάφραση του έργου του Ντερριντά. (Επιστολή προς Ιάπωνα φίλο). Η αποδόμηση χαρακτηριζόταν από μια δυναμική ανατροπής ηγεμονικών κατασκευών του λόγου. Αλλά ως τέτοια στρατηγική δεν μπορούσε ποτέ να καθορίζεται με ορισμό. Στην επιστολή προς Ιάπωνα φίλο ο Ντερριντά γράφει ότι η αποδόμηση είναι μια λέξη που θα έπρεπε τελικά να εξαφανιστεί. Μια δυναμική του λόγου καθιστά κάθε διατύπωση έρμαιο της δικής της αποδομησης. Αλλά είναι η ευθύνη κάθε σκεπτόμενου ανθρώπου να επιλέξει και να οργανώσει την δολιοφθορά απέναντι σε εκείνο το πεδίο της ηγεμονίας που αξίζει να χτυπηθεί στην εκάστοτε συνθήκη. Η αποδόμηση δεν είναι απλή ορθολογική κριτική των ηγεμονικών σχημάτων του λόγου. Περιλαμβάνει στον τρόπο που οργανώνεται την απόφαση για δράση μέσα σε ένα πλαίσιο που αποφασίζεται μέσα στην εκάστοτε χρήση της. Η στρατηγική της αποδόμησης σχετίζεται δηλαδή με μια τέχνη που βασίζεται στην ίδια την αδυναμία του λόγου να παράγει ακριβή σχήματα: χρησιμοποιεί αυτή την συστηματική ανακρίβεια του λόγου για δράσεις δολιοφθοράς που στοχεύουν ενάντια σε ηγεμονικές απειλητικές κατασκευές.

Μαρξ - Ένγκελς - Παρίσι 1844

Μαρξ - Ένγκελς - Παρίσι 1844

• Στο τέλος του καλοκαιριού του 1844 έγινε η πολύ σημαντική συνάντηση των δύο στο Παρίσι. Ο Ένγκελς στην επιστροφή του από το Μάντσεστερ για το Μπάρμεν, έκανε στάση στην πρωτεύουσα της Γαλλίας, όπου ο Μαρξ κατοικούσε σχεδόν ένα χρόνο. Και οι δύο νεαροί άνδρες ήταν ερωτευμένοι μέχρι το λαιμό: ο Καρλ με τη «ζωηρούλα» του, την Τζένη. που είχε πάει στην πατρίδα της, το Τρΐερ, για να παρουσιάσει εκεί την πρώτη κορούλα τους, και ο Φρίντριχ με τη Μαίρη, την ομορφιά του που έμοιαζε με «άγριο τριαντάφυλλο» με τα «μαύρα πλάνα μάτια». Πάνω από δέκα μέρες συζητούσαν μέχρι αργά τη νύχτα, αντάλλαζαν με λόγο και αντίλογο τις απόψεις και τις σκέψεις τους. έφταναν με τον αντίλογο και τις απαντήσεις σε καινούργιες γνώσεις. Και οι δυο ήταν τότε φιλόσοφοι υλιστές και στρατευμένοι υποστηρικτές της ακόμη νεαρής εργατικής τάξης. Η χαρά τους για την κοινότητα των απόψεων, για την πλήρη θεωρητική σύμπτωση ήταν μεγάλη. Οι δυο τους όχι μόνο σκέπτονταν στην ίδια κατεύθυνση αλλά βρίσκονταν και σε θαυμάσια αρμονία μεταξύ τους. επιθυμούσαν να γίνουν φίλοι. Έτσι δημιουργείται μια φιλία και μια αλληλέγγυα στάση στην πάλη για ολόκληρη τη ζωή τους, που δεν κλονίσθηκε ούτε και σε καιρούς πολύ σκληρής δοκιμασίας. Εκείνη την εποχή ο Μαρξ και ο Ένγκελς είχαν επεξεργαστεί ήδη ουσιαστικές βάσεις για τη νέα τους κοσμοθεωρία και τη θεωρία για τη ζωή, που στηριζόταν στη διαλεκτική-υλιστική φιλοσοφία. Τώρα συνεχίζουν το έργο που είχαν αρχίσει χωριστά με κοινά συγγράμματα, πρώτα με την ((Αγία Οικογένεια» (1844/1845). Η καταγραφή της καπιταλιστικής κοινωνίας και η ανάλυση των διαφορετικών αστικών και μικροαστικών ιδεολογιών κατάληξαν σε μια θεμελιακή κριτική του καπιταλισμού και στην αντίληψη ότι μόνο στη βάση μιας ελεύθερης από την εκμετάλλευση κοινωνίας μπορούν να επιτευχθούν πραγματικά ανθρώπινες σχέσεις ανάμεσα στα φύλα, ανάμεσα στα άτομα, ανάμεσα στους λαοός. διακήρυχναν, ο ένας 26 και ο άλλος 27 χρόνων, σαν αγωνιστικό στόχο της εργατικής τάξης, όλων των καταπιεσμένων και εκμεταλλευόμενων. Έδιναν έτσι στην αγάπη, στη φιλία και στην αλληλεγγύη ένα κεντρικό ρόλο στην πάλη γι' αυτή τη νέα τάξη πραγμάτων καθώς και για τη διαμόρφωση και ολοκλήρωσή της. Μόνο με την ουμανιστική τάξη του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού θα μπορέσει ο άνθρωπος να αντοπραγματωθεΐ, να αναπτύξει όλες τις ικανότητες και τα ταλέντα του. όλες τις αποκοιμισμένες του πνευματικές και ψυχικές δυνάμεις, θα μπορέσει να ανταλλάξει «αγάπη μόνο με αγάπη, εμπιστοσύνη μόνο με εμπιστοσύνη». Κω για να είμαστε ειλικρινείς: άεν αισθάνεται κανείς καθημερινά μέσα του κω στους άλλους, ότι η αγάπη, η φιλία και η αλληλεγγύη ανήκουν αναντικατάστατα στην απόλαυση, στη γοητεία, στην αίσθηση της ζωής; 'Οτι αποτελούν ισχυρές κινητήριες δυνάμεις για τη διαμόρφωση σοσιαλιστικών προσωπικοτήτων;

Χάινριχ Γκέμκοβ