«θα δεις
ότι ακόμη και στη δυστυχία
οι δύο μαζί
ζουν καλύτερα από τον ένα»
Φρίντριχ Ένγκελς
Οι δύο ζουν καλύτερα απ’αυτόν που είναι μόνος, ποιος θα μπορούσε να αντικρούσει αυτό το απόφθεγμα του Ένγκελς; Και όμως με
τη μονογαμική συμβίωση κάποτε άρχισε η καταπίεση της γυναίκας
από τον άνδρα! Ευρύτερα γνωστά καί πολύ αγαπητά, λόγω της
παρήγορης συμπλήρωσής τους, είναι τα λόγια του Μαρξ ότι «η κοινωνική πρόοδος μετριέται ακριβώς από την κοινωνική θέση του
ωραίου φύλου (συμπεριλαμβανομένων και των άσχημων)»*.
Πώς αυτά τα δύο φαινόμενα αλληλοεξαρτούνται, γιατί όλες οι
ερωτικές σχέσεις εξαρτούνται πάντοτε από τις κοινωνικές συνθήκες,
γίνεται ξεκάθαρο για τον αναγνώστη από τα κείμενα των Μαρξ και
Ένγκελς που αναφέρθηκαν στην αρχή.
Με λίγες γραμμές, ιδιαίτερα ο Ένγκελς, σκιαγραφεί πώς διαμορφώθηκε ο μοναχικός γάμος, με τον οποίο αναπτύχθηκε η σύγχρονη
ατομική ερωτική σχέση. Περιγράφει τα δεσμό, που οι κεφαλαιοκρατικές σχέσεις ιδιοκτησίας κω η ιδεολογία της ατομικής ερωτικής
σχέσης, που πηγάζει απ'αυτές, έχουν επιβάλει — κω συνεχίζουν μέχρι
σήμερα να επιβάλλουν — οδηγώντας τις σκέψεις του στο ερώτημα:
Πώς όμως θα γίνει η ρύθμιση «των σεξουαλικών σχέσεων ύστερα
από το επικείμενο σάρωμα της κεφαλωοκρατικής παραγωγής»;
Αυτό είναι ένα ερώτημα που ενδιαφέρει εξαιρετικά, θεωρητικά και
πρακτικά, εμάς τους σημερινούς, θα διαπιστώσουμε ύστερα από
βαθύτερη σκέψη πάνω στις απαντήσεις που έδοσαν ο Μαρξ κω ο
Ένγκελς ότι οι προβλέψεις τουςακόμη κω σ'αυτή την κατεύθυνση,
γίνοντω πραγματικότητα στη σοσιαλιστική καθημερινότητα· φυσικά
όχι σε κάθε ξεχωριστή περίπτωση αλλά ξεκάθαρα σαν τάση.
Αυτές οι διατυπώσεις, που είναι ταυτόχρονα ιστορικές κω προγνωστικές, προέρχοντω κυρίως από το βιβλίο που εκδόθηκε το 1884
από τον Ένγκελς Η καταγωγή της οικογένειας, της ατομικής ιδιοκτησίας κω του κράτους ενός έργου για το οποίο ο Ένγκελς μπόρεσε
να στηριχτεί σε πολύτιμες παλιότερες υποδείξεις του φίλου του Μαρξ,
που είχε πεθάνει λίγο νωρίτερα. Στον αιώνα που πέρασε από τότε. η
ιστορία των σχέσεων μεταξύ των φύλων συνεχίστηκε: από τη μια
πλευρά από την αστική τάξη, που στο στάδιο του προχωρημένου
καπιταλισμού έχει επιβάλει τον απανθρωπισμό στον έρωτα κω έχει
εμπορευματοποιήσει τη γυνωκα σαν αντικείμενο διασκέδασης, μετατρέποντας την ερωτική σχέση σε μια επιχείρηση με σεξοβόμβες, σε
άγνωστες μέχρι σήμερα διαστάσεις, κω από την άλλη πλευρά από την
εργατική τάξη, που στον υπαρκτό σοσιαλισμό με την ισοτιμία της
γυναίκας σε όλες τις σφαίρες της ζωής, δημιουργεί όλες τις προϋποθέσεις για μια αρμονική συμβίωση άνδρα κω γυναίκας, που θα βασίζετω στον αλληλοσεβασμό κω την αμοιβαία ευθύνη.
Τα κείμενα που ακολουθούν αφηγούντω για την αγάπη του Καρλ
με■ την Τζένη Μαρξ καθώς κω του Φρίντριχ Ένγκελς με τη Μαίρη
Μπαρνς, αργότερα του Φρίντριχ Ένγκελς με τη Λύντια Μπαρνς.
Ήταν, παρά την εξωτερική μιζέρια, ευτυχισμένα ζευγάρια. Η αγάπη
τους άντεξε σε δοκιμασίες και κρίσεις, πάνω στις οποίες αμέτρητοι
άλλοι γόμοι συντρίφτηκαν. Αυτό ήταν δυνατό μόνο γιατί τον Καρλ κω
την Τζένη, τον Φρίντριχ κω τη Μαίρη κω αργότερα τη Λύντια, πέρα
από τον ερωτικό δεσμό, τους συνέδεαν τα ίδια ιδανικά κω στόχοι για
τη ζωή, γιατί μπόρεσαν, μέσα από την κοινή τους προσπάθεια για την
απελευθέρωση όλων των εκμεταλλευομένων κω καταπιεσμένων, να
διαμορφώσουν μεταξύ τους σχέσεις με πραγματικά ίσα δικωώματα
κω υποχρεώσεις.
δυστυχώς οι γραπτές μαρτυρίες αυτής της αγάπης, σε σύγκριση με
τα χιλιάδες γράμματα που διασώθηκαν, είνω πολύ σπάνιες. Παρ ’ όλα
αυτά έχουν διασωθεί μερικά πολύτιμα ντοκουμέντα της αγάπης του Καρλ Μαρξ για την Τζένη, που τα περισσότερα απ’ αυτά ξαναβρίσκονται σ' αυτό το βιβλίο.
Υπάρχει ένα ερωτικό ποίημα του Μαρξ για τη μνηστή του, το
οποίο — παρά το γεγονός ότι οφείλει πολλά στο ρομαντικό πνεύμα
της εποχής και έτσι σήμερα μας φαίνεται υπερβολικά συναισθηματικό— δίνει τη δυνατότητα να νιώσουμε το βάθος των συναισθημάτων
του. Από αυτούς τους στίχους του δεκαοχτάχρονου ανοίγει το τόξο
που συνεχίζεται με την εξομολόγηση του εικοσιπεντάχρονου γαμπρού,
μέχρι τη φλογερή ερωτική επιστολή της 21ης Ιούνη 1856 του οικονειάρχη Μαρξ προς τη γυναίκα του από την οποία είχε χωρισθεί
προσωρινά. Και δεν είναι λιγότερο συγκινητικά τα λόγια του γέρου,
βαριά άρρωστου Μαρξ που μπροστά στη νεκρή Τζένη του, μιλάει γι'
αυτό το «διάστημα των καλύτερων χρόνων»* της ζωής του.
Ακόμη πιο σπάνια είναι τα ντοκουμέντα που πληροφορούν για την
αγάπη του Ένγκελς με τη γεμάτη ταμπεραμέντο φλανδέζα εργάτρια
Μαϊρη Μπαρνς. Μόνο λίγα λόγια, που μαρτυρούν όμως τη βαθιά
συντριβή του μετά το θάνατο της Μαίρης, μας είναι γνωστά Εάν δεν
υπήρχαν οι λιγοστές αναμνήσεις μερικών φίλων ή κατά καιρούς
συναγωνιστών καθώς και ένα ποίημα του Γκέοργκ Βερτ,** σαν
φόρος τιμής στην εικοσάχρονη Μαίρη, δεν θα ξέραμε σχεδόν τίποτε
γι ’ αυτή τη βαθιά αγάπη, που άντεξε πεισματικά σε όλες τις παραδοσιακές αντιστάσεις, ανάμεσα στον κομμουνιστή γιο εργοστασιάρχη
και την εργοστασιακή εργάτρια με την ταξική συνείδηση. Αυτό ισχύει
πολύ περισσότερο γιατί είναι πολύ πιθανό ότι η ίδια, όπως και η
αδελφή της Αύντια, δεν ήξεραν να διαβάζουν και να γράφουν.
Το ίδιο συνέβηκε και με την αγάπη του Ένγκελς προς τη δεύτερη
γυναίκα του τη Αύντια, την ονομαζόμενη Λίζυ, την οποία μια ημέρα
πριν το θάνατό της, την 11η Σεπτέμβρη 1878, ύστερα από επιθυμία
της, ο Ένγκελς παντρεύτηκε νόμιμα. Αργότερα, μια δεκαετία από το
θάνατό της, βρέθηκε, σε ένα γράμμα προς τη Γιούλι Μπέμπελ, μια
ερωτική εξομολόγηση για τη Αύντια που συγκλονίζει ακόμη και
σήμερα τον αναγνώστη.
Με τον όρο αγάπη σ ’ αυτό το βιβλίο κατανοούμε όχι μόνο την
αγάπη ανάμεσα στον άνδρα και τη γυναίκα. Η αγάπη του Καρλ Μαρζ
προς τον πατέρα του, και τους άλλους συγγενείς, η αγάπη του Φρίντριχ Ένγκελς για τη μητέρα του καθώς και για μερικά από τα αδέλφια
του, η τρυφερή αγάπη του Καρλ και της Τζένης για τα παιδιά τους, γι'
αυτά που πέθαναν νωρίς καθώς κω για τις τρεις κόρες που τους
συνοδέυσαν στην πορεία της ζωής τους, η βαθιά αγάπη του παππού
Μαρζ για τα εγγόνια του, αλλά επίσης η πατρική αγάπη του Ένγκελς
για τις κόρες του Μαρξ που διατηρήθηκε για δεκαετίες, όλα αυτά
καθρεφτίζονται στα γράμματα που διασώθηκαν και που μερικά απ'
αυτά δημοσιεύονται σ' αυτό το βιβλίο με τη σειρά που αναφέρθηκαν.
Ιδιαίτερα ο βαθύς δεσμός του Ένγκελς με τη μητέρα του, μια αγάπη
που άντεζε σε όλες τις πολιτικές κω κοσμοθεωρητικές αντιθέσεις κω
τις συνεπαγόμενες οικογενειακές συγκρούσεις, είνω για μας, ακόμη
και σήμερα, υπόδειγμα σοσιαλιστικής συμπεριφοράς, που διακρίνετω
από την πίστη στις αρχές κω την κατανόηση.
Όλοι όσοι έμπωναν κω έβγαιναν στο σπίτι του Μαρξ κω έγραψαν
αργότερα γι ’ αυτό το θέμα, διηγούντω για τη βαθιά σχέση ανάμεσα
στον Καρλ κω την Τζένη με τα πωδιά τους. Έτσι δεν είνω παράξενο
ότι ο Μαρξ εμφανίζετω στα γράμματα που παραθέτοντω σαν πατέρας
γεμάτος αγάπη, σαν ένας σύντροφος γεμάτος κατανόηση κω χιούμορ
για τις κόρες του που μεγάλωναν, αργότερα σαν σύμβουλος γεμάτος
ενδιαφέρον. Το ίδιο ισχύει διαφορετικά κω για τον Φρίντριχ Ένγκελς, που για μια ολόκληρη ζωή έβλεπε τα πωδιά του Μαρξ σαν δικά
του. κω που στάθηκε στο πλευρό τους για 12 χρόνια μετά το θάνατο
του Μαρξ σαν πατρικός φίλος κω πολιτικός σύμβουλος καθώς κω
σαν γενναιόδωρος οικονομικός ενισχυτής. Το ίδιο έγινε με την αγάπη
και τη φροντίδα του για μια ανήψιά της Μαίρης και της Λύντια. τη
Μαίρη Έλεν Μπαρνς, την ονομαζόμενη Πουμπς. Παρά κάποιες απογοητεύσεις την έβλεπε για πολλά χρόνια, που ζούσε στο σπίτι του, σαν
κόρη του κω αφιέρωνε πολλή προσοχή στα πωδιά της.
Ενώ ο Μαρξ ήταν υπέρμετρα τρυφερός σαν πατέρας όταν έγινε
αργότερα παππούς ξεχείλιζε από συγκινητική φροντίδα.
Μόλις η δεύτερη κόρη του Λάουρα, που είχε παντρευτεί, μετά από
αυστηρή εξέταση από τον πεθερό, με τον Πολ Λαφάργκ, του χάρισε
τον πρώτο εγγονό, προειδοποίησε ο ανήσυχος παππούς: «Δεν υπάρχει
14
τίποτα το δυσκολότερο για να καταπιαστεί κανείς από έναμωρό»*
και ζήτησε πολύ κατηγορηματικά να υπακούσουν στις πατρικές συμβουλές του.
Αλλά τα γράμματα δείχνουν επίσης ότι μαζί με την ευτυχία και τη
χαρά του Μαρξ για τα εγγόνια του, που του χάρισαν η Αάουρα και
αργότερα η Τζένη, πολλές φορές έριξε τη σκιά του και βαθύς πόνος.
Τέσσερα από τα εγγόνια τους — όλα τα παιδιά των Λαφάργκ και ο
πρωτότοκος Τσαρλς της Τζένης Αονγκέ — τα έχασαν ο Καρλ και η
Τζένη μέσα σε λίγα χρόνια «Έχω τόσο υποφέρει από τέτιες απώλειες. ώστε είναι αδύνατο να μην αισθάνομαι βαθιά τη θλίψη μαζί
σας»**. έγραφε το 1870 στους καταβλημένους από τον πόνο Λαφάργκ.
Αργότερα ο πιο αγαπημένος του Μαρξ έγινε ο Ζαν-Αωράν -
Φρεντερίκ Αονγκέ, που στα γράμματα αναφέρεται μόνο σαν Τζόνι.
'Οταν αρρώστησε το 1878 έγραφε με ανησυχία: «Πρέπει να μου
στέλνετε καθημερινά δελτία υγείας και πάντοτε με την πλήρη αλήθεια.
Το μικρό αγοράκι το έχω σαν την κόρη του ματιού μου.»*** Πολύ
συνέβαλε σ’ αυτή την ιδιαίτερα στενή σχέση το γεγονός ότι πολλά από
τα παιδιά των Αονγκέ μεγάλωσαν για μεγάλο διάστημα στο σπίτι των
Μαρξ.
Ο Ντερριντά απέφυγε μέχρι τέλους να δώσει έναν ορισμό στην αποδόμηση ακριβώς γιατί η αποδόμηση ήταν μια στρατηγική και όχι μια μέθοδος. Ως προς αυτή του την επίμονη στάση εξηγεί τον δικό του τρόπο να σκέπτεται την αποδόμηση στην πολύ γνωστή επιστολή του προς τον Ιάπωνα μεταφραστή που προσπαθεί να βρει μια αντίστοιχη λέξη στην Ιαπωνική γλώσσα κατά την μετάφραση του έργου του Ντερριντά. (Επιστολή προς Ιάπωνα φίλο). Η αποδόμηση χαρακτηριζόταν από μια δυναμική ανατροπής ηγεμονικών κατασκευών του λόγου. Αλλά ως τέτοια στρατηγική δεν μπορούσε ποτέ να καθορίζεται με ορισμό. Στην επιστολή προς Ιάπωνα φίλο ο Ντερριντά γράφει ότι η αποδόμηση είναι μια λέξη που θα έπρεπε τελικά να εξαφανιστεί. Μια δυναμική του λόγου καθιστά κάθε διατύπωση έρμαιο της δικής της αποδομησης. Αλλά είναι η ευθύνη κάθε σκεπτόμενου ανθρώπου να επιλέξει και να οργανώσει την δολιοφθορά απέναντι σε εκείνο το πεδίο της ηγεμονίας που αξίζει να χτυπηθεί στην εκάστοτε συνθήκη. Η αποδόμηση δεν είναι απλή ορθολογική κριτική των ηγεμονικών σχημάτων του λόγου. Περιλαμβάνει στον τρόπο που οργανώνεται την απόφαση για δράση μέσα σε ένα πλαίσιο που αποφασίζεται μέσα στην εκάστοτε χρήση της. Η στρατηγική της αποδόμησης σχετίζεται δηλαδή με μια τέχνη που βασίζεται στην ίδια την αδυναμία του λόγου να παράγει ακριβή σχήματα: χρησιμοποιεί αυτή την συστηματική ανακρίβεια του λόγου για δράσεις δολιοφθοράς που στοχεύουν ενάντια σε ηγεμονικές απειλητικές κατασκευές.
Στο τέλος του καλοκαιριού του 1844 έγινε η πολύ σημαντική συνάντηση των δύο στο Παρίσι. Ο Ένγκελς στην επιστροφή του από το Μάντσεστερ για το Μπάρμεν, έκανε στάση στην πρωτεύουσα της Γαλλίας, όπου ο Μαρξ κατοικούσε σχεδόν ένα χρόνο. Και οι δύο νεαροί άνδρες ήταν ερωτευμένοι μέχρι το λαιμό: ο Καρλ με τη «ζωηρούλα» του, την Τζένη. που είχε πάει στην πατρίδα της, το Τρΐερ, για να παρουσιάσει εκεί την πρώτη κορούλα τους, και ο Φρίντριχ με τη Μαίρη, την ομορφιά του που έμοιαζε με «άγριο τριαντάφυλλο» με τα «μαύρα πλάνα μάτια». Πάνω από δέκα μέρες συζητούσαν μέχρι αργά τη νύχτα, αντάλλαζαν με λόγο και αντίλογο τις απόψεις και τις σκέψεις τους. έφταναν με τον αντίλογο και τις απαντήσεις σε καινούργιες γνώσεις. Και οι δυο ήταν τότε φιλόσοφοι υλιστές και στρατευμένοι υποστηρικτές της ακόμη νεαρής εργατικής τάξης. Η χαρά τους για την κοινότητα των απόψεων, για την πλήρη θεωρητική σύμπτωση ήταν μεγάλη. Οι δυο τους όχι μόνο σκέπτονταν στην ίδια κατεύθυνση αλλά βρίσκονταν και σε θαυμάσια αρμονία μεταξύ τους. επιθυμούσαν να γίνουν φίλοι. Έτσι δημιουργείται μια φιλία και μια αλληλέγγυα στάση στην πάλη για ολόκληρη τη ζωή τους, που δεν κλονίσθηκε ούτε και σε καιρούς πολύ σκληρής δοκιμασίας. Εκείνη την εποχή ο Μαρξ και ο Ένγκελς είχαν επεξεργαστεί ήδη ουσιαστικές βάσεις για τη νέα τους κοσμοθεωρία και τη θεωρία για τη ζωή, που στηριζόταν στη διαλεκτική-υλιστική φιλοσοφία. Τώρα συνεχίζουν το έργο που είχαν αρχίσει χωριστά με κοινά συγγράμματα, πρώτα με την ((Αγία Οικογένεια» (1844/1845). Η καταγραφή της καπιταλιστικής κοινωνίας και η ανάλυση των διαφορετικών αστικών και μικροαστικών ιδεολογιών κατάληξαν σε μια θεμελιακή κριτική του καπιταλισμού και στην αντίληψη ότι μόνο στη βάση μιας ελεύθερης από την εκμετάλλευση κοινωνίας μπορούν να επιτευχθούν πραγματικά ανθρώπινες σχέσεις ανάμεσα στα φύλα, ανάμεσα στα άτομα, ανάμεσα στους λαοός. διακήρυχναν, ο ένας 26 και ο άλλος 27 χρόνων, σαν αγωνιστικό στόχο της εργατικής τάξης, όλων των καταπιεσμένων και εκμεταλλευόμενων. Έδιναν έτσι στην αγάπη, στη φιλία και στην αλληλεγγύη ένα κεντρικό ρόλο στην πάλη γι' αυτή τη νέα τάξη πραγμάτων καθώς και για τη διαμόρφωση και ολοκλήρωσή της. Μόνο με την ουμανιστική τάξη του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού θα μπορέσει ο άνθρωπος να αντοπραγματωθεΐ, να αναπτύξει όλες τις ικανότητες και τα ταλέντα του. όλες τις αποκοιμισμένες του πνευματικές και ψυχικές δυνάμεις, θα μπορέσει να ανταλλάξει «αγάπη μόνο με αγάπη, εμπιστοσύνη μόνο με εμπιστοσύνη». Κω για να είμαστε ειλικρινείς: άεν αισθάνεται κανείς καθημερινά μέσα του κω στους άλλους, ότι η αγάπη, η φιλία και η αλληλεγγύη ανήκουν αναντικατάστατα στην απόλαυση, στη γοητεία, στην αίσθηση της ζωής; 'Οτι αποτελούν ισχυρές κινητήριες δυνάμεις για τη διαμόρφωση σοσιαλιστικών προσωπικοτήτων;
Μιλήσαμε με τον καθηγητή Grover Furr για το θέμα της σφαγής στο Katyn.
Η σφαγή του Κατίν ήταν μια μαζική εκτέλεση Πολωνών κρατουμένων που συνέβη κοντά στο δάσος του Κατίν κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.
Τα πτώματα χιλιάδων Πολωνών κρατουμένων υποτίθεται ότι «ανακαλύφθηκαν» από τη Ναζιστική Γερμανία το 1943.
Ωστόσο, αυτή η «ανακάλυψη» συνέβη αμέσως μετά τη συντριβή του στρατού τους στο Στάλινγκραντ και η γραφή ήταν στον τοίχο ότι ο πόλεμος χάθηκε για αυτούς.
Ωστόσο, η έρευνα των Ναζί υποστηρίχθηκε από την εξόριστη πολωνική κυβέρνηση και τον Διεθνή Ερυθρό Σταυρό.
Το συμπέρασμα του 1943 που κατέληξαν οι Ναζί επικυρώθηκε εμφατικά κατά τη διάρκεια της αντικομμουνιστικής σταυροφορίας του Ψυχρού Πολέμου, όπου ήταν το επίκεντρο των κατηγοριών κατά της Σοβιετικής Ένωσης ως το καλύτερα τεκμηριωμένο «έγκλημα του Στάλιν».
Ωστόσο, τα στοιχεία και η έρευνα έκτοτε έριξαν νέο φως που μας αναγκάζουν να αναρωτηθούμε ποιοι είναι οι ένοχοι και ποιοι είναι πραγματικά οι κατήγοροι.
Στο πρώτο μέρος της συνέντευξής μας ζητήσαμε από τον Grover να μας δώσει μια επισκόπηση της «επίσημης ιστορίας» του Katyn:
Μεταγραφή: Για να σας δώσουμε την τυπική ιστορία του Κατίν, θα πρέπει να κάνουμε ένα βήμα πίσω σε ένα μικρό κομμάτι της ιστορίας των σοβιετικών πολωνικών σχέσεων. Η επανάσταση των Μπολσεβίκων είχε γίνει, φυσικά, τον Νοέμβριο του 1917. Η Πολωνία είχε κηρύξει την ανεξαρτησία της – οι Πολωνοί εθνικιστές είχαν κηρύξει την ανεξαρτησία της Πολωνίας. Οι Σοβιετικοί, οι Μπολσεβίκοι, είχαν συμφωνήσει με αυτό. Όμως οι Πολωνοί εθνικιστές, με τη βοήθεια των Δυτικών Συμμάχων, εισέβαλαν στη Σοβιετική Ρωσία το 1918. Ακολούθησε πόλεμος. Οι παλίρροιες του πολέμου πήγαιναν πέρα δώθε. Αλλά τελικά το σοβιετικό κράτος ήταν τόσο αποδυναμωμένο που το 1920 υπέγραψαν με το νέο πολωνικό κράτος τη Συνθήκη της Ρίγας. Και βάσει της Συνθήκης της Ρίγας, ένα μεγάλο μέρος της Δυτικής Σοβιετικής Ρωσίας, αποτελούμενο από το δυτικό μισό της Λευκορωσίας και το δυτικό μισό της Ουκρανίας, παραχωρήθηκε στην Πολωνία. Τώρα αυτές οι περιοχές δεν ήταν ποτέ κυρίως πολωνικές σε πληθυσμό. Βρίσκονταν στα ανατολικά της γραμμής που τελικά ονομαζόταν γραμμή Curzon, την οποία οι Σύμμαχοι συνιστούσαν ως σύνορο μεταξύ της Πολωνίας και της Σοβιετικής Ρωσίας. Αλλά η πολωνική κυβέρνηση δεν συμφώνησε με αυτό, και έτσι η Πολωνία κατέληξε σε αυτές τις δύο περιοχές στα ανατολικά της χώρας της —πρώην στα δυτικά της Σοβιετικής Ρωσίας— με πλειοψηφίες μη πολωνικών πληθυσμών: Ρώσους, Ουκρανούς, Εβραίους και σύντομα.
Τον Σεπτέμβριο του 1939, η ναζιστική Γερμανία εισέβαλε στην Πολωνία. Και, όπως όλοι περίμεναν, κέρδισε τον πολωνικό στρατό πολύ γρήγορα. Πολλά πολωνικά στρατεύματα αποσύρθηκαν προς τα ανατολικά μακριά από τους προελαύνοντες Γερμανούς. Η πολωνική κυβέρνηση και πολλοί, πάρα πολλοί στρατιώτες συγκεντρώθηκαν στα ρουμανικά σύνορα και ετοιμάστηκαν να εισέλθουν στη Ρουμανία, κάτι που έκαναν στις 17 Σεπτεμβρίου , αφήνοντας την Πολωνία χωρίς νόμιμη κυβέρνηση.
Τώρα γύρω στις 10 Σεπτεμβρίου, οι Γερμανοί είπαν στους Σοβιετικούς ότι η πολωνική κυβέρνηση έχασε τον έλεγχο της Πολωνίας, και επομένως η Πολωνία δεν είχε πλέον λειτουργική κυβέρνηση, και επομένως δεν υπήρχε πλέον πολωνικό κράτος. Αυτό είναι σημαντικό, γιατί τον Αύγουστο του 1939, πριν από το ξέσπασμα του πολέμου, πριν από τη γερμανική εισβολή στην Πολωνία, η Σοβιετική Ένωση και η Γερμανία είχαν υπογράψει ένα σύμφωνο μη επίθεσης, που μερικές φορές ονομάζεται σύμφωνο Μολότοφ-Ρίμπεντροπ — οι αντικομμουνιστές θέλουν να αποκαλούν είναι το σύμφωνο Χίτλερ-Στάλιν, γιατί τους αρέσει να ζυγώνουν τα ονόματα του Χίτλερ και του Στάλιν
Μαζί — αλλά αυτό ήταν, ήταν ένα σύμφωνο μη επίθεσης, αλλά περιείχε έναν μυστικό κώδικα. Και ένας από τους μυστικούς συνοδούς δήλωσε ότι η ανατολική Πολωνία θα βρισκόταν στη σοβιετική σφαίρα επιρροής. Τώρα είναι πολύ ξεκάθαρο ότι αυτό που ήθελαν να κάνουν οι Σοβιετικοί ήταν να κρατήσουν τον γερμανικό στρατό όσο πιο μακριά από τα σοβιετικά σύνορα μπορούσαν, και έτσι αυτός ήταν ένας τρόπος να το κάνουν. Η σφαίρα επιρροής σήμαινε ότι αυτό ήταν ένα μεγάλο μέρος της ανατολικής Πολωνίας στο οποίο ο γερμανικός στρατός δεν μπορούσε να παραμείνει και επομένως θα ήταν φραγμός μεταξύ του γερμανικού στρατού — ο οποίος είναι τώρα, φυσικά, πολύ πιο κοντά στα σοβιετικά σύνορα, επειδή Ο γερμανικός στρατός είχε κατακτήσει τη Δυτική Πολωνία — θα αποτελούσε ένα όριο μεταξύ του γερμανικού στρατού και των πρώην σοβιετικών συνόρων.
Οι Γερμανοί ενημέρωσαν τους Σοβιετικούς ότι εφόσον το πολωνικό κράτος δεν υπήρχε πια, επειδή δεν είχε πλέον κυβέρνηση –ακόμη και εξόριστη κυβέρνηση– τότε θα μπορούσαν να σχηματιστούν νέα κράτη – θα σχηματίζονταν – σε ό,τι ήταν η Ανατολική Πολωνία, εκτός αν ο Κόκκινος Στρατός μπήκε στην περιοχή και την πήρε υπό τον έλεγχό της. Ξέρουμε τι εννοούσαν. Αυτό που εννοούσαν ήταν ότι θα δημιουργούσαν ένα φασιστικό ουκρανικό εθνικιστικό κράτος σε αυτήν την περιοχή, ένα κράτος στενά συμμαχικό με τη ναζιστική Γερμανία. Και φυσικά αυτό ήταν απαράδεκτο για τους Σοβιετικούς.
Έτσι, οι Σοβιετικοί έστειλαν τον Κόκκινο Στρατό και αιχμαλώτισαν εκείνους τους Πολωνούς στρατιώτες που είτε είχαν σταθμεύσει στην ανατολική Πολωνία είτε είχαν υποχωρήσει στην ανατολική Πολωνία και δεν είχαν πάει σε φυλακή στη Ρουμανία ή αλλού. Έτσι, οι Σοβιετικοί, τον Σεπτέμβριο / Οκτώβριο του 1939, βρέθηκαν με έναν πολύ μεγάλο αριθμό - πολλές δεκάδες χιλιάδες - Πολωνών αιχμαλώτων πολέμου. Πολύ σύντομα άφησαν τους στρατευμένους να φύγουν και μετά είχαν τους αξιωματικούς και κάποιες άλλες φιγούρες, ως αιχμαλώτους και τους κράτησαν σε τρία στρατόπεδα: ένα όχι πολύ μακριά από το Khar'kov που βρίσκεται στην Ουκρανία και ένα όχι πολύ μακριά από η πόλη Καλίνιν, που τώρα ονομάζεται Τβερ, στη Ρωσία, και μία όχι πολύ μακριά από την πόλη Σμολένσκ, και η περιοχή αυτή ονομαζόταν Κατίν.
Και αυτή η περιοχή - αυτό το όνομα - γίνεται το όνομα όλων αυτών - η ιστορία που ακολούθησε για τις σφαγές - επειδή τον Μάρτιο του 1943 οι Γερμανοί ανακάλυψαν τα πτώματα, δεν ξέρω ακριβώς, αλλά 4.000 περίπου Πολωνών στρατιωτών που είχαν πυροβοληθεί και έθαψαν, και οι Γερμανοί ισχυρίστηκαν ότι οι Σοβιετικοί τους είχαν πυροβολήσει το 1940. Οι Σοβιετικοί φυσικά δεν συμφωνούσαν με αυτό. Είπαν ότι ήταν ψέμα προπαγάνδας των Ναζί. Αλλά η εξόριστη πολωνική κυβέρνηση, η οποία ήταν πάντα εξαιρετικά αντικομμουνιστική – περισσότερο αντικομμουνιστική από πολλές απόψεις παρά αντιγερμανική – και βρισκόταν τώρα στο Λονδίνο, η πολωνική εξόριστη κυβέρνηση έστειλε εκπροσώπους στο Κατίν. Οι Γερμανοί τους προσκάλεσαν και τους φέρθηκαν καλά. Και αυτοί οι εκπρόσωποι συμφώνησαν με τη γερμανική ιστορία. κατηγόρησαν και τους Σοβιετικούς.
Τώρα, η εξόριστη πολωνική κυβέρνηση υποτίθεται ότι ήταν σύμμαχος των Δυτικών Συμμάχων συν τη Σοβιετική Ένωση και βρισκόταν σε πόλεμο με τη ναζιστική Γερμανία. Έτσι, οι Σοβιετικοί δήλωσαν ότι αυτή ήταν απαράδεκτη συμπεριφορά από έναν σύμμαχο και διέκοψαν τις διπλωματικές σχέσεις με την εξόριστη πολωνική κυβέρνηση ως αποτέλεσμα της συμφωνίας τους με τον γερμανικό λογαριασμό, στην πραγματικότητα, τη συνεργασία τους με τους Γερμανούς - συνεργασία σημαίνει απλώς «συνεργασία με », και σίγουρα δούλεψαν μαζί τους.
Λοιπόν, αυτή ήταν μια μεγάλη ιστορία προπαγάνδας που διέδωσαν οι Γερμανοί σε όλη την κατεχόμενη Ευρώπη ότι οι Σοβιετικοί ήταν μαζικοί δολοφόνοι και ότι θα διέπρατταν σφαγές στο Κατίν αν ο Κόκκινος Στρατός νικούσε τους Γερμανούς. Αυτός ήταν ουσιαστικά ο σκοπός των γερμανικών ενεργειών εδώ. Και γύρω στον Ιούνιο του 1943, οι Γερμανοί εξέδωσαν μια έκθεση που τυπώθηκε πίσω στη Γερμανία σχετικά με αυτό - την ιστορία τους - και τεκμηρίωσε την εκδοχή τους για τα γεγονότα.
Τον Σεπτέμβριο του 1943, ο Κόκκινος Στρατός ανακατέλαβε το Σμολένσκ και λίγο αργότερα ανακατέλαβε την περιοχή λίγο δυτικά του Σμολένσκ, γνωστή ως Κατίν, όπου είχαν ανακαλυφθεί όλα αυτά τα πτώματα των Πολωνών στρατιωτών. Οι Σοβιετικοί σχημάτισαν τη δική τους Επιτροπή που ονομαζόταν Επιτροπή Μπουρντένκο από το όνομα του γιατρού, του ιατρού, που κλήθηκε να ηγηθεί της, Δρ. Μπουρντένκο. Μελέτησαν την περιοχή του Κατίν, τα πτώματα, έκαναν πολλές συνεντεύξεις, όπως είχαν κάνει οι Γερμανοί, και το 1944 δημοσίευσαν μια έκθεση που ισχυριζόταν ότι στην πραγματικότητα ήταν οι Γερμανοί που είχαν πυροβολήσει όλους αυτούς τους Πολωνούς των οποίων τα σώματα είχαν ενταφιαστεί στο Κατίν. . Αυτό έγινε η σοβιετική ιστορία μέχρι το 1988 ή το 89 περίπου και, όπως θα δούμε, ο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ την άλλαξε.
Οι Σύμμαχοι συνέχισαν με αυτήν την ιστορία. Ισχυρίστηκαν ότι συμφωνούσαν με αυτό και υπήρξαν κάποιες αναφορές, ξέρετε, ανεπίσημες αναφορές. Αλλά ως αποτέλεσμα του Ψυχρού Πολέμου, ξεκινώντας κάποτε στα τέλη της δεκαετίας του 1940, οι Σύμμαχοι αντιστράφηκαν και άρχισαν να δηλώνουν, άρχισαν να συμφωνούν με τον απολογισμό της εξόριστης πολωνικής κυβέρνησης — δηλαδή, άρχισαν να συμφωνούν ότι ήταν οι Σοβιετικοί που είχαν πυροβολήσει όλους αυτούς τους Πολωνούς και αυτό έγινε όχι μόνο οι Πολωνοί εθνικιστές αλλά και οι Σύμμαχοι, ο δυτικός λογαριασμός από τότε, υπήρχαν μεγάλες ακροάσεις στο Κογκρέσο το 1952, οι οποίες οργανώθηκαν για να δημοσιοποιήσουν αυτή την άποψη, και ότι έγινε η ιστορία των Συμμάχων. Έτσι, οι Πολωνοί εθνικιστές, φυσικά, παρήγαγαν περισσότερη λογοτεχνία για να υποστηρίξουν την πλευρά τους. Οι αντικομμουνιστές προπαγανδιστές στη Δύση έκαναν το ίδιο. Οι Σοβιετικοί συνέχισαν να επαναλαμβάνουν ότι στην πραγματικότητα ήταν οι Γερμανοί και στάθηκαν στην έκθεση Burdenko.
Στα τέλη του 1988 ή κάπου το 1988, το καθεστώς του Μιχαήλ Γκορμπατσόφ στη Σοβιετική Ένωση αποφάσισε ότι θα παραδεχόταν τη σοβιετική ενοχή. Είναι ενδιαφέρον ότι ξέρουμε τώρα ότι δεν είχαν καμία απόδειξη της σοβιετικής ενοχής. Αλλά το παραδέχτηκαν, και αυτό ήταν μια μεγάλη ιστορία. Γύρω στο 1989 οι Σοβιετικοί βρήκαν εκθέσεις διέλευσης, λίστες Πολωνών αιχμαλώτων που είχαν αποσταλεί από τα στρατόπεδα αιχμαλώτων πολέμου, τα τρία στρατόπεδα αιχμαλώτων πολέμου όπου κρατούνταν: αυτό στην Ουκρανία κοντά στο Χάρκοβο που ονομάζεται Starobel'sk. ένα όχι πολύ μακριά από το Καλίνιν που τώρα ονομάζεται Tver', το οποίο ονομαζόταν Ostashkov, και αυτό κοντά στο Katyn που ονομαζόταν Kozel'sk. Εντάξει, το σοβιετικό καθεστώς υπό τον Γκορμπατσόφ αποκάλυψε τις εκθέσεις διέλευσης, τα αρχεία τους για τους Πολωνούς αιχμαλώτους που είχαν αποσταλεί από αυτά τα στρατόπεδα την άνοιξη του 1940. Είχαν αποσταλεί στο Χάρκοβο, στο Καλίνιν τώρα στο Τβερ και στο Σμολένσκ, και μετά εκεί δεν υπήρχαν άλλα αρχεία για αυτούς.
Στα τέλη του 1991, ο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ παρέδωσε στον Μπόρις Γέλτσιν, ο οποίος επρόκειτο να γίνει ο πρώτος πρόεδρος της ανεξάρτητης Ρωσίας, σωστά; — η Σοβιετική Ένωση κατέρρεε — Ο Γκορμπατσόφ του παρέδωσε ένα σωρό έγγραφα που έγιναν γνωστά ως κλειστό πακέτο νούμερο ένα. Αυτά τα έγγραφα φέρεται να βρέθηκαν σε ένα άκρως απόρρητο αρχείο στο οποίο έχει πρόσβαση μόνο
Οι Σοβιετικοί ηγέτες, και υποστήριξαν ότι αποδείκνυαν ότι ο Στάλιν, ο Μπέρια και άλλα μέλη του Πολιτικού Γραφείου είχαν διατάξει την εκτέλεση όλων αυτών των Πολωνών το 1940, τον Μάρτιο του 1940. Εντάξει, αυτά τα έγγραφα λοιπόν παραδίδονται από τον Μπόρις Γέλτσιν στον Λεχ Βαλέσα, εκείνη την εποχή, ο Πρόεδρος της Πολωνίας, δημοσιεύονται στις εφημερίδες, φαξ δημοσιεύονται διαδικτυακά σε ένα σοβιετικό —θα έλεγα, ένα ρωσικό — ιστορικό περιοδικό. Και αυτό φαινόταν να είναι, εντάξει; Αυτό φαινόταν να είναι καλή τεκμηρίωση ότι οι Σοβιετικοί ήταν ένοχοι. Αυτή είναι η τυπική ιστορία, αυτή παραμένει η τυπική ιστορία. Απλώς για να συνοψίσω: η τυπική ιστορία είναι ότι τον Μάρτιο και τον Απρίλιο του 1940, οι Πολωνοί κρατούμενοι σε αυτά τα τρία στρατόπεδα -Starobel'sk, έξω από το Khar'kov, Ostashkov, έξω από το Kalinin, τώρα Tver' και Kozel'sk , έξω από το Σμολένσκ, στάλθηκαν στο NKVD - την πολιτική αστυνομία κατά τη σοβιετική εποχή - στις αντίστοιχες πόλεις, στο Khar'kov, στο Kalinin και στο Smolensk, και πυροβολήθηκαν. Εκτελούνται εκεί και θάβονται εκεί κοντά. Αυτό έγινε η τυπική ιστορία.
Η ενδιαφέρουσα και σημαντική λεπτομέρεια εδώ είναι ότι δεν υπάρχει κανένα αρχείο που να τους πυροβολεί, αλλά υπάρχουν μόνο αρχεία για αποστολή τους έξω από τα στρατόπεδα και εκεί σταματά το αρχείο. Αυτή είναι λοιπόν η τυπική έκδοση. Παραμένει η τυπική έκδοση. Έχει επεξεργασθεί σε κάποιο βαθμό από μερικά μεγάλα βιβλία, ένα που εκδόθηκε από τις εκδόσεις Yale University Press, ένα που εκδόθηκε στην Αγγλία και πολλές άλλες αφηγήσεις.
Και λαμβάνεται ως "τελειωμένη συμφωνία": αυτό είναι ένα "κλειστό ζήτημα". Κανείς δεν επιτρέπεται να το αμφισβητήσει αυτό. Αν το αμφισβητείς τότε κάτι δεν πάει καλά με σένα. Δεν είναι θεμιτό να αμφισβητείται αυτό. Αυτή είναι η τυπική έκδοση. Και αυτή είναι η εκδοχή που αποφάσισα να προχωρήσω στην έρευνα.
Ο καθηγητής Furr κάνει τις ακόλουθες διορθώσεις σε αυτό το τμήμα:
Στα 7:24 λεπτά, δηλώνω ότι οι Γερμανοί ανακάλυψαν περίπου 4000 πτώματα Πολωνών στρατιωτών. Αυτό ισχυρίστηκαν οι Γερμανοί. Μάλιστα, είναι πολύ πιθανό οι Γερμανοί να είχαν φέρει και άλλα πτώματα, από ταφικούς χώρους στην περιοχή του Σμολένσκ, και να τα είχαν ξαναθάψει εδώ. Για περισσότερες λεπτομέρειες, δείτε το βιβλίο μου The Mystery of the Katyn Massacre: The Evidence, the Solution. (2018)
Στη συνέχεια ζητήσαμε μια περίληψη των αποδεικτικών στοιχείων που έρχονται σε αντίθεση με αυτήν την επίσημη ιστορία:
Λοιπόν, δεν έχω ανακαλύψει κανένα στοιχείο ανεξάρτητα. Αυτό που έκανα είναι να μελετήσω τα αποδεικτικά στοιχεία που έχουν προσκομιστεί από άλλους και τα έχουν προσθέσει κάπως διαφορετικά. Παρατήρησα, θα έλεγα, γύρω στο έτος 2000 ότι ορισμένος αριθμός Ρώσων ερευνητών είχε αρχίσει να ισχυρίζεται ότι τα έγγραφα σε κλειστή συσκευασία στον αριθμό 1 ήταν πλαστά. Και απλώς για να επαναλάβω, τα έγγραφα στο κλειστό πακέτο νούμερο 1 είναι εκείνα τα έγγραφα που δόθηκαν από τον Γκορμπατσόφ στον Γέλτσιν και από τον Γέλτσιν στους Πολωνούς, και στη συνέχεια δημοσιεύθηκαν στο διαδίκτυο, δημοσιεύτηκαν σε περιοδικά και φάνηκε να ισχυρίζονται, φάνηκαν να αποδεικνύονται πέρα από κάθε εύλογη αμφιβολία ότι οι Σοβιετικοί ήταν στην πραγματικότητα ένοχοι στο Κατίν και φυσικά το καθεστώς Γκορμπατσόφ το είχε παραδεχτεί και αυτή παραμένει η επίσημη θέση της ρωσικής κυβέρνησης σήμερα. Ήταν η επίσημη θέση υπό τον Γέλτσιν φυσικά και από τότε επί Πούτιν, Μεντβέντεφ, πάλι Πούτιν, αυτή παραμένει ακόμα η επίσημη ρωσική εκδοχή - ότι οι Σοβιετικοί ο κακός Στάλιν και οι κακοί μπράβο του (στην αντικομμουνιστική γλώσσα) ήταν ένοχοι και είχαν κεφάλι. πυροβόλησαν οι Πολωνοί.
Περίπου το 2000, ορισμένοι Ρώσοι ερευνητές είχαν δημοσιεύσει κάποιο υλικό που αμφισβητούσε την αυθεντικότητα αυτών των εγγράφων και έκλεισε το πακέτο νούμερο ένα. Διάβασα τα επιχειρήματά τους. Νόμιζα ότι δεν με έπεισαν αλλά με έκαναν να περιεργάζομαι, με έκαναν να αρχίσω να αμφιβάλλω για την mainstream ιστορία, αποδεκτή πλέον από όλους τους επαγγελματίες ιστορικούς, ότι με έκαναν να αμφιβάλλω για αυτήν την ιστορία. Αλλά αμφέβαλα και για τους αμφισβητούμενους, ας πούμε. Δημιούργησα μια ιστοσελίδα και μετά ανέβασα κάποιες πληροφορίες που βασικά έλεγαν: «Είμαι αγνωστικιστής σε αυτήν την ερώτηση, εδώ είναι πολλές από τις πληροφορίες, αλλά δεν πρόκειται να μπω ποτέ σε αυτό γιατί ξέρεις ότι δεν θα το κάνεις ποτέ πείσει τους ανθρώπους και στις δύο πλευρές. Αυτό ήταν λοιπόν.
Ωστόσο, το 2011 μια κοινή πολωνική ουκρανική αρχαιολογική ομάδα που είχε ερευνήσει έναν ομαδικό τάφο στη δυτική Ουκρανία εξέδωσε μια έκθεση, ή τουλάχιστον οι Πολωνοί εξέδωσαν μια έκθεση. Και σε εκείνη την έκθεση τεκμηρίωσαν μερικά πράγματα που ήταν ενδιαφέροντα. Εννοώ πολλά πράγματα, αλλά αυτά που μας απασχολούν εδώ είναι τα εξής:
* Νούμερο ένα: το σήμα ενός Πολωνού αστυνομικού που υποτίθεται ότι πυροβολήθηκε Oh πάνω από χίλια χιλιόμετρα μακριά στο Kalinin (τώρα Tver') το 1940 βρέθηκε εκεί.
* Και, δεύτερον, ήταν σαφές ότι τα θύματα σε αυτόν τον ταφικό λάκκο πυροβολήθηκαν από τους Γερμανούς το 1941, επειδή βρέθηκαν πολλές, πάρα πολλές κάλυκες και οι Γερμανοί έβαλαν πολύ βολική ημερομηνία τις οβίδες τους και όλες χρονολογήθηκαν από το 1941. Επίσης, πτώματα βρέθηκαν άλλα άτομα, συμπεριλαμβανομένων Πολωνών, αλλά και γυναικών και παιδιών. Και έτσι ο Πολωνός αρχαιολόγος κατέληξε στο συμπέρασμα ότι τα θύματα σε αυτόν τον ταφικό λάκκο είχαν πυροβοληθεί από τους Γερμανούς μετά την εισβολή στη Σοβιετική Ένωση που έλαβε χώρα στις 22 Ιουνίου 1941. Κάπου στο 1941 — πιθανότατα ίσως λίγο αργότερα, αλλά πιθανώς το 1941 .
Άρχισα λοιπόν να το εξετάζω. Κατέβασα την αναφορά τους που ήταν διαθέσιμη στο διαδίκτυο. Είχα ήδη μελετήσει πολωνικά, οπότε μπόρεσα να το διαβάσω, και επίσης, ενώ εξέταζα αυτήν την έκθεση και κοιτούσα γύρω μου, βρήκα άρθρα σε εφημερίδες σχετικά με ένα άλλο σήμα ενός άλλου Πολωνού αστυνομικού που είχε ανακαλυφθεί στην ίδια περιοχή στην ίδια ομαδική ταφή τοποθεσία, τοποθεσία μαζικών δολοφονιών. Αυτό το σήμα δεν είχε αναφερθεί στην έκθεση του Πολωνού αρχαιολόγου, αλλά είχε ανακαλυφθεί και δημοσιευτεί σε λογαριασμούς εφημερίδων, επειδή ήταν αρκετά θεαματικό και αυτό το σήμα ήταν ενός Πολωνού αστυνομικού που υποτίθεται ότι είχε σκοτωθεί από τους Σοβιετικούς στο Καλίνιν μερικές φορές την άνοιξη. του 1940 και το Καλίνιν είναι σαν χίλια χιλιόμετρα μακριά από αυτήν την πόλη, το Volodymyr-Volyns'kiy, που βρίσκεται τώρα στη δυτική Ουκρανία, και ξέρετε ότι αυτό εγείρει το ερώτημα: Τι έκαναν τα σήματα εκεί; Υποτίθεται ότι υπήρχαν και τα πτώματα εκεί. Τώρα, είναι σημαντικό να σημειωθεί εδώ ότι αυτή η Πολωνική και Ουκρανική αρχαιολογική ομάδα δεν έκανε καμία ανάλυση DNA. Υπήρχαν πολλά πτώματα και φυσικά θα μπορούσε να είχε γίνει ανάλυση DNA. Αλλά η ανάλυση DNA είναι αργή και είναι πολύ ακριβή. Σε κάθε περίπτωση δεν σκόπευαν ποτέ να κάνουν κάτι από αυτά για να προσδιορίσουν ακριβώς ποιος ήταν θαμμένος εκεί. Και επομένως, παρόλο που τα διακριτικά αυτών των δύο Πολωνών αστυνομικών που υποτίθεται ότι είχαν σκοτωθεί την άνοιξη του 1940 χίλια χιλιόμετρα μακριά από τους Σοβιετικούς, αυτά τα διακριτικά δεν επικολλήθηκαν ποτέ σε κανένα σώμα επειδή δεν έγινε ανάλυση DNA.
Λοιπόν, αυτό, φυσικά, έκανε κάποιους να σκεφτούν ότι, ρε -, ίσως οι Σοβιετικοί δεν είχαν πυροβολήσει όλους αυτούς τους αιχμαλώτους που είχαν αποσταλεί από το στρατόπεδο Ostashkov στο Καλίνιν, επειδή εδώ ήταν τα πτώματα - εδώ ήταν τα διακριτικά - τουλάχιστον δύο από αυτά και μπορεί να είναι πολλά περισσότερα. Έτσι, αυτό άνοιξε ξανά το ερώτημα για μένα και για ορισμένους ανθρώπους στη Ρωσία.
Σε εκείνο το σημείο έγραψα ένα άρθρο το οποίο δημοσιεύτηκε τον Αύγουστο του 2013, πιστεύω, στο American Journal «Socialism and Democracy» και έδωσα όλες τις λεπτομέρειες εδώ, έδωσα το υπόβαθρο και είπα καλά ξέρετε, διαψεύδει αυτό το επίσημη έκδοση του Katyn; Η επίσημη εκδοχή ήταν ότι οι Σοβιετικοί είχαν πυροβολήσει όλους αυτούς τους ανθρώπους το 1940. Αυτό το άρθρο είχε μεγάλη επιρροή, μεταφράστηκε σε πολλές γλώσσες, αναρτήθηκε στο Διαδίκτυο αλλού σε διάφορες γλώσσες, ένας Γάλλος εκδότης – ένας ριζοσπαστικός εκδότης – αποφάσισε ότι ήθελαν να μεταφράστε το στα γαλλικά και κάντε το σε φυλλάδιο. Είπα ότι χρειαζόμουν λίγο χρόνο για να το ενημερώσω, το ενημέρωσα περίπου το 2015.
Μέχρι εκείνη τη στιγμή είχε συμβεί ένα ενδιαφέρον πράγμα. Πρώτα απ 'όλα, οι Ουκρανοί αρχαιολόγοι, που ήταν σε αυτήν την ανασκαφή και που είχαν εκδώσει τη δική τους έκθεση το 2011, δεν ανέφεραν ποτέ το σήμα αυτών των Πολωνών αστυνομικών που βρέθηκαν, και επίσης δεν ανέφεραν στην έκθεσή τους το γεγονός ότι πάνω από 98 % των θηκών οβίδων ανακάλυψε ότι αυτός ο τόπος μαζικών δολοφονιών και η Δυτική Ουκρανία ήταν γερμανικοί και χρονολογήθηκαν το 1941, δεν ανέφεραν αυτά τα πράγματα και δεν ήταν τυχαίο επειδή ο επικεφαλής Ουκρανός αρχαιολόγος είπε καλά ότι είναι λάθος να μιλάμε για αυτά τα πράγματα επειδή μπορούσαν να αμφισβητήσουν άλλες δολοφονίες Πολωνών από τους Σοβιετικούς και φυσικά αυτό που εννοούσε ξεκάθαρα ήταν το Κατίν.
Έτσι μέχρι το 2015 ακόμη και η πολωνική ιστορία είχε αλλάξει. Η πολωνική έκθεση είχε αφαιρεθεί από το Διαδίκτυο και δεν είναι πλέον διαθέσιμη, και η Πολωνή αρχαιολόγος που επιμελήθηκε αυτήν την έκθεση ισχυριζόταν τώρα ότι τα θύματα αυτού του ομαδικού τάφου είχαν πυροβοληθεί από τους Σοβιετικούς, αν και δεν έδωσε καμία απόδειξη γι' αυτό το γεγονός. Έτσι, έκανε πίσω από την προηγούμενη δήλωσή της.
Αυτό με έκανε να υποψιάζομαι τότε - εξακολουθώ να πιστεύω ότι είναι αλήθεια - ότι είχε αναγκαστεί να αποσύρει την αναφερόμενη για να αλλάξει τη δήλωσή της επειδή το Κατίν είναι ένα πολύ σημαντικό συστατικό του σύγχρονου δεξιού πολωνικού εθνικισμού - η θυματοποίηση της Πολωνίας, και η Κατίν είναι σημαντική. παράδειγμα αυτής της θυματοποίησης — είναι ένα σημαντικό συστατικό του πολωνικού εθνικισμού σήμερα.
Και έτσι κατάλαβα ότι μόλις είχε λάβει οδηγίες να αλλάξει την ιστορία της και σε κάθε περίπτωση άλλαξε την ιστορία της. Έτσι, ενημέρωσα αυτό το άρθρο και δημοσιεύτηκε στα γαλλικά το 2015. Αλλά είχα την αίσθηση ότι κάποια στιγμή σύντομα θα έπρεπε να κάνω μια ενδελεχή έρευνα για το Katyn γιατί ειλικρινά δεν είχα ακόμα πειστεί. Είχα μεγαλύτερη αμφιβολία από ποτέ για τη συμβατική ιστορία, αλλά δεν ήμουν ακόμα πεπεισμένος ότι οι Σοβιετικοί ήταν αθώοι. Απλώς μου φάνηκε ότι απαιτούσα πολύ περισσότερη προσοχή.
Στο μεταξύ λοιπόν είχαν αρχίσει να βγαίνουν και άλλα στοιχεία και αυτό είναι πολύ σημαντικό. Το 2010, ένας Ρώσος βουλευτής της Δούμας, που είναι το ρωσικό κοινοβούλιο, μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ρωσικής Ομοσπονδίας, παρήγαγε και δημοσιοποίησε αυτό που φαινόταν ότι ήταν προσχέδια εγγράφων από το κλειστό πακέτο υπ' αριθμόν ένα, δηλαδή σχέδια πλαστογραφίας κλειστό πακέτο νούμερο ένα, πολύ υλικό. Και είπε ότι τον πλησίασε ένας από τους ανθρώπους της ομάδας των Ρώσων πλαστογράφων που είχαν προσληφθεί για να πλαστογραφήσουν αυτά τα έγγραφα για να τα κατασκευάσουν για να κατηγορήσουν τους Σοβιετικούς και ότι αυτός ο άνθρωπος είχε, ξέρετε, είχε δεύτερες σκέψεις. Σκέφτηκε ότι αυτό ήταν ένα αντιπατριωτικό ρητό προφανώς και έτσι έδωσε όλες αυτές τις πληροφορίες και τις έδωσε στον εκπρόσωπο του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ρωσικής Ομοσπονδίας επειδή το Κομμουνιστικό Μέρος της Ρωσικής Ομοσπονδίας είναι, για όλες τις προθέσεις και τους σκοπούς, ο συνεχιστής του το Κομμουνιστικό Κόμμα της Σοβιετικής Ένωσης — δεν υπάρχει πλέον Σοβιετική Ένωση, αλλά υπάρχει Ρωσική Ομοσπονδία. Τους το έδωσε λοιπόν και αυτός ο Ρώσος βουλευτής της Δούμας Viktor Iliukhin δημοσίευσε αυτό το υλικό. Και ένα από τα ενδιαφέροντα πράγματα σε αυτό είναι ότι ο κυρίαρχος Τύπος, σχεδόν χωρίς εξαιρέσεις, στη Ρωσία το αγνόησε αυτό. Αυτή είναι μια τεράστια ιστορία, φυσικά, και δεδομένου ότι ο κυρίαρχος Τύπος στη Ρωσία την αγνόησε, γνωρίζετε μόνο τον αριστερό Τύπο — και εκείνους τους ανθρώπους που ήδη αμφισβητούν και αμφισβητούν τη σοβιετική ενοχή στο Κατίν, και της έδωσαν προσοχή, αλλά οι Ρώσοι Ο κύριος Τύπος το αγνόησε και ο δυτικός Τύπος ο Τύπος εκτός Ρωσίας το αγνόησε εντελώς.
Τώρα αυτό για μένα είναι πολύ ύποπτο. Εννοώ ότι αυτό ήταν ένα συγκλονιστικό γεγονός που απείλησε να το ανατρέψει, σίγουρα αμφισβήτησε μια πολύ σημαντική ιστορία που ασχολείται με τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Ποια θα μπορούσε, λοιπόν, να είναι η δικαιολογημένη εξήγηση για την αγνόησή του; Όμως αγνοήθηκε. Αυτό λοιπόν έγινε.
Ανακάλυψα επίσης ότι είχε γίνει κάποια άλλη έρευνα από τον α
Ρώσος μελετητής για παράδειγμα που πίστευε ότι οι Σοβιετικοί δεν ήταν ένοχοι. Έπειτα, δημοσιεύτηκαν και άλλα υλικά από μερικούς Ρώσους ερευνητές που πιστεύουν ακράδαντα ότι οι Σοβιετικοί ήταν όντως ένοχοι, αλλά είχαν δημοσιεύσει ορισμένα βασικά έγγραφα και αυτά τα κύρια έγγραφα αξίζουν να μελετηθούν προσεκτικά και δεν είχαν μελετηθεί. , βρήκα — σκέφτηκα — τα μελέτησα προσεκτικά. Αλλά τα είχαν δημοσιεύσει στο διαδίκτυο. Και έτσι αυτό σήμαινε ότι υπήρχε αυτό το σύνολο υλικών που ήρθαν στο φως από τη δημοσίευση αυτών των συγκλονιστικών εγγράφων από τους Γκορμπατσόφ-Γέλτσιν από το κλειστό πακέτο νούμερο ένα το 1991-1992. Υπήρχαν περισσότερα υλικά που είχαν έρθει στο φως που χρειαζόταν να πρέπει να ληφθούν υπόψη σε μια σοβαρή μελέτη για το Κατίν. Και μέχρι τότε, μέχρι το 2015 περίπου, η mainstream έκδοση του Katyn είχε διορθωθεί. Τα κύρια βιβλία σχετικά με αυτό είχαν γραφτεί, τα άρθρα των περιοδικών είχαν δημοσιευτεί και οι συλλογές εγγράφων είχαν εμφανιστεί στα πολωνικά και στα ρωσικά. Τουλάχιστον η ιστορία ήταν βασικά υπογεγραμμένη σφραγισμένη και παραδόθηκε.
Έτσι συνειδητοποίησα ότι θα έπρεπε να συνεχίσω και να ξεκινήσω από την αρχή. Έτσι, μέχρι το 2015, με απασχολούσε το θέμα του Κατίν για περίπου 15 χρόνια, ίσως και 20 χρόνια, από τη δημοσίευση από τον Γκορμπατσόφ και μετά από τον Γέλτσιν –καλά, από τον Γέλτσιν– αυτών των εγγράφων από τα κλειστά στο νούμερο ένα. Έτσι για πάνω από 20 χρόνια, αλλά σοβαρά προβληματισμένος για περίπου 15 χρόνια. Και δημοσίευσα αυτό το άρθρο και μετά δημοσίευσα αυτό το μικρό βιβλίο στα γαλλικά το 2015. Και συνειδητοποίησα ότι δεν μπορούσα να το αφήσω να φύγει, εντάξει, έπρεπε —τουλάχιστον για τη δική μου ικανοποίηση— να φτάσω στο βάθος αυτού . Και σκέφτηκα ότι, λόγω των νέων αποδεικτικών στοιχείων που υπήρχαν εκεί έξω, που είχαν έρθει στο φως, θα ήταν δυνατό να γίνει αυτό. Δεν ήμουν απόλυτα σίγουρος, αλλά σκέφτηκα ότι είναι πιθανό αυτό το μυστήριο να μπορεί να λυθεί.
Εντάξει, αυτό είναι το πρώτο πράγμα που έκανα. Αποφάσισα να το προσεγγίσω όπως ένας ντετέκτιβ προσεγγίζει ένα μυστήριο. Δηλαδή να το προσεγγίσουμε αντικειμενικά. Εντάξει, δεν ξέρουμε ποιος το έκανε. Πρέπει να συγκεντρώσουμε όλα τα στοιχεία και να τα μελετήσουμε, και να καταλήξουμε στο συμπέρασμα με βάση μόνο τα στοιχεία. Τώρα, κανείς άλλος δεν το είχε κάνει ποτέ αυτό, όσο μπορώ να πω. Οι επίσημες εκδόσεις που υπάρχουν βασίστηκαν όλες στη βάση της αποδοχής ότι τα έγγραφα στο κλειστό πακέτο νούμερο ένα ήταν γνήσια. Και όμως έγινε μια πολύ καλή υπόθεση ότι δεν ήταν, γνήσια. Έτσι, αλλά ταυτόχρονα, κατά τη γνώμη μου ήταν αδύνατο να αποδειχθεί πέρα από κάθε αμφιβολία ότι ήταν και πλαστά. Υπήρχε λοιπόν ο ισχυρισμός ότι ήταν πλαστά, και ο ισχυρισμός ότι ήταν γνήσιοι. Υπήρχαν ομολογίες ότι υπήρχαν —δηλαδή καταγεγραμμένες καταθέσεις— ανδρών της NKVD που είχαν ανακριθεί από Ρώσους ερευνητές την περίοδο Γκορμπατσόφ και οι οποίοι είχαν συμφωνήσει ότι γνώριζαν για τον πυροβολισμό χιλιάδων Πολωνών. Τρεις από αυτούς τους ηλικιωμένους άνδρες της NKVD είχαν πάρει συνέντευξη. Κανείς από αυτούς δεν μιλούσε για τις εκτελέσεις στην τοποθεσία Katyn κοντά στο Σμολένσκ, αλλά ο ένας ήταν στην Ουκρανία, ο άλλος στο Καλίνιν και αυτό το υλικό ήταν διαθέσιμο, αν και μόνο σε πολωνική μετάφραση για κάποιο λόγο, αλλά ήταν διαθέσιμο, και υπήρχαν και άλλα υλικά διαθέσιμα. Αλλά είχαν γίνει και συνεντεύξεις από ντόπιους από τους Γερμανούς που ισχυρίζονταν ότι οι Σοβιετικοί ήταν ένοχοι και από τους Σοβιετικούς, και εκείνη την εποχή οι ντόπιοι είχαν ισχυριστεί, φυσικά, ότι οι Γερμανοί ήταν ένοχοι.
Τι να κάνουμε λοιπόν; Αποφάσισα ότι ο μόνος σωστός τρόπος για να το κάνω αυτό, να το κάνω αυτό, ήταν να παραμερίσω όλα τα αποδεικτικά στοιχεία που αμφισβητήθηκαν, των οποίων η γνησιότητα είχε αμφισβητηθεί. Τώρα, αυτό είναι που οι υπερασπιστές της επίσημης εκδοχής, της εκδοχής που λέει ότι οι Σοβιετικοί ήταν ένοχοι, αυτό δεν είναι διατεθειμένοι να κάνουν. Εντάξει, αλλά νομίζω ότι δεν είναι έντιμο να προχωρήσουμε με αυτόν τον τρόπο. Για παράδειγμα, στο κλειστό πακέτο νούμερο ένα υπάρχουν αυτά τα έγγραφα, αλλά στη συνέχεια υπάρχει η κουκκίδα των υλικών που παρουσίασε το μέλος της Δούμας Viktor Iliukhin το 2010 που υποτίθεται ότι αποτελούν απόδειξη ότι τα έγγραφα του κλειστού πακέτου νούμερο ένα ήταν πλαστά. Εντάξει, υπήρχαν οι ομολογίες ανδρών της NKVD που έγιναν το 1990 και το 1991, οι οποίες έτειναν να υποστηρίξουν την άποψη ότι οι Σοβιετικοί ήταν ένοχοι, αλλά υπήρχαν οι δηλώσεις που έγιναν στην έκθεση Burdenko για το αντίθετο - ο ισχυρισμός ότι οι Γερμανοί ήταν ένοχοι.
Έτσι αναρωτήθηκα: Ποια στοιχεία υπάρχουν που δεν είναι δυνατόν να έχουν κατασκευαστεί ή πλαστογραφηθεί; Και αποφάσισα ότι υπήρχαν δύο είδη αποδεικτικών στοιχείων που θα μπορούσαν να αναγνωριστούν ως πολύ απίθανο - όχι αδύνατο - ότι ήταν πλαστά. Το νούμερο ένα ήταν κάθε στοιχείο που έτεινε να έρχεται σε αντίθεση με την εκδοχή που διατύπωσαν εκείνοι που είχαν δημοσιεύσει τα στοιχεία.
Εντάξει, λοιπόν, τα στοιχεία που υποβλήθηκαν από ανθρώπους που πίστευαν ότι οι Σοβιετικοί ήταν ένοχοι, αλλά αυτό έτεινε μετά από μια πιο προσεκτική εξέταση να θέσει υπό αμφισβήτηση την ενοχή των Σοβιετικών, και το αντίστροφο. αν υπήρχαν στοιχεία που υποβλήθηκαν από τους Γερμανούς που έτειναν να υποστηρίξουν τη γερμανική ενοχή - και αποδεικνύεται ότι υπάρχουν τέτοια στοιχεία, δεν πρόκειται να τα εξετάσω όλα εδώ - αλλά ανακάλυψα ότι αυτά τα στοιχεία δεν είχαν ποτέ πραγματικά εξετάστηκε σε μεγάλο βάθος. Και αποφάσισα να το κάνω - να συγκεντρώσω όλα τα αποδεικτικά στοιχεία που δεν μπορούσαν - καλά όλα τα αποδεικτικά στοιχεία, περίοδος - και μετά να βρω μέσα σε αυτή τη μάζα αποδεικτικών στοιχείων, μάζα τεκμηρίωσης, αυτά τα στοιχεία που δεν θα μπορούσαν να έχουν παραποιηθεί, επειδή οι άνθρωποι που το παρήγαγαν είτε δεν αναγνώρισαν τι ήταν, είτε ένιωσαν υποχρεωμένοι να το παράγουν για τον έναν ή τον άλλον λόγο, παρόλο που δεν φαινόταν να υποστηρίζει την υπόθεσή τους. Στο τέλος αυτό το ονομάζω αδιάσειστα στοιχεία. Μπορεί να μην είναι εντελώς αδιαμφισβήτητο, αλλά δεν αμφισβητήθηκε - κανείς δεν το αμφισβήτησε - και να μελετήσουμε αυτά τα στοιχεία. Και αυτό έκανα.
Στο βιβλίο μου — το βιβλίο τιτλοφορείται The Mystery of the Katyn Massacre: the Evidence, the Solution — και μελετώντας αυτά τα στοιχεία και μόνο αυτά τα στοιχεία, χωρίς προκαταλήψεις, χωρίς να προσπαθώ να αποδείξω ότι οι Σοβιετικοί ήταν ένοχοι ή οι Σοβιετικοί ήταν αθώοι, απλά κοιτάζω αντικειμενικά σε αυτό. Με ενδιέφερε πολύ. είναι πνευματικά προκλητικό! Μια πρόκληση όχι μόνο, ξέρετε, για την ικανότητά μου να αναλύω τα στοιχεία. Αμφισβήτησε επίσης τις δικές μου προκατασκευασμένες ιδέες. Σωστά? Επειδή ο σκοπός της αντικειμενικότητας, ο στόχος της αντικειμενικότητας, είναι να μελετήσετε ένα φαινόμενο και να παραμερίσετε τις δικές σας προκατειλημμένες ιδέες, να δώσετε ιδιαίτερη προσοχή σε στοιχεία που τείνουν να έρχονται σε αντίθεση με τις δικές σας προκατειλημμένες ιδέες και να είστε βέβαιοι ότι αμφιβάλλετε, αμφισβητείτε έντονα , κάθε στοιχείο που τείνει να υποστηρίζει τις δικές σας προκατασκευασμένες ιδέες. Και αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να είμαστε πραγματικά αντικειμενικοί, να «επιχειρήσουμε» την έννοια της αντικειμενικότητας, της επιστημονικής αντικειμενικότητας.
Έτσι το έκανα και φυσικά μου πήρε λίγο. Αλλά αυτό που βρήκα πολύ γρήγορα ήταν ότι τα μόνα στοιχεία που δεν μπορούν να αμφισβητηθούν, τα μόνα αδιαμφισβήτητα στοιχεία, όλα είτε δείχνουν προς τη σοβιετική αθωότητα είτε προς τη γερμανική ενοχή. Κανένα από αυτά δεν υποστηρίζει τη σοβιετική ενοχή ή τη γερμανική αθωότητα. Και νομίζω ότι αυτό είναι καθοριστικό. Δηλαδή, δεν νομίζω ότι είναι δυνατόν όλα τα αδιαμφισβήτητα στοιχεία να δείχνουν προς τη σοβιετική αθωότητα και συνεπώς τη γερμανική ενοχή, αλλά ταυτόχρονα τα έγγραφα του κλειστού πακέτου νούμερο ένα ή αυτές οι ομολογίες αυτών των πρώην ανδρών της NKVD να είναι γνήσια. Δεν μπορείς να το έχεις και με τους δύο τρόπους. Νομίζω ότι το γεγονός ότι τα αδιαμφισβήτητα στοιχεία δείχνουν ότι οι Σοβιετικοί δεν το έκαναν είναι επαρκής απόδειξη ότι αυτοί οι άλλοι λογαριασμοί, αυτοί οι λογαριασμοί που ισχυρίζονται ότι είναι σοβιετική ενοχή, πρέπει να είναι απάτες, πρέπει να είναι ψευδείς. Δεν υπάρχει περίπτωση να έχετε και τα δύο αυτά πράγματα, και οι δύο αυτές κατηγορίες αποδεικτικών στοιχείων, να είναι αληθινά
Τώρα συνειδητοποίησα ότι αυτό φυσικά θα ήταν πολύ ευχάριστο για εκείνους τους ανθρώπους -κυρίως Ρώσους- και ορισμένους άλλους αναμφίβολα, σε όλο τον κόσμο αλλά κυρίως στη Ρωσία, που επέμεναν ότι οι Σοβιετικοί ήταν αθώοι. Αυτό θα τους ήταν πολύ ευχάριστο. Και θα ήταν πολύ δυσάρεστο για την επικρατούσα σοβιετική υποτροφία, η οποία είχε αποφασίσει εδώ και πολύ καιρό ότι η σοβιετική ενοχή στο Κατίν ήταν τόσο σταθερά αποδεδειγμένη που δεν θα μπορούσε νόμιμα να αμφισβητηθεί, δηλαδή ότι υπήρχε κάτι παράνομο απλώς να την ξανακοιτάξουμε σε έναν στόχο. τρόπος.
Το συνειδητοποίησα, και αυτό είναι στην πραγματικότητα. Οι κυρίαρχοι σοβιετικοί μελετητές, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης αρνούνται να υποστηρίξουν, ακόμη και να εξετάσουν, την πιθανότητα ότι οι Σοβιετικοί μπορεί να μην είναι ένοχοι στο Κατίν. Αρνούνται ακόμη και να συζητήσουν το θέμα, ακόμη και να συζητήσουν τα στοιχεία. Και καταλαβαίνω γιατί είναι - αν και είναι πολύ ανέντιμο εκ μέρους τους να το κάνουν αυτό - καταλαβαίνω γιατί είναι. Εάν αρχίσετε να συζητάτε τα στοιχεία, δίνει στο κοινό την εντύπωση ότι πρόκειται για μια ανοιχτή ερώτηση. Εννοώ, γιατί θα συζητούσατε τα στοιχεία, γιατί θα το συζητούσατε αυτό το θέμα, αν δεν ήταν, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, ακόμα αναποφάσιστο; Και φυσικά οι Πολωνοί εθνικιστές και οι αντικομμουνιστές όλων των πλευρών, η ρωσική κυβέρνηση, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, θέλουν να διατηρήσουν τη φαντασία ότι πρόκειται για μια «τελειωμένη συμφωνία», ότι κανένας έντιμος άνθρωπος δεν μπορεί στην πραγματικότητα να αμφισβητήσει τη σοβιετική ενοχή, και ότι επομένως όλα τα Αυτοί οι άνθρωποι που αμφισβητούν τη σοβιετική ενοχή, όπως εγώ, είναι είτε κάποιου είδους λάτρεις – ξέρετε κάποιον που πιστεύει σε φανταστικές ιστορίες – είτε είναι, ξέρετε, προκατειλημμένοι από το φιλοκομμουνιστικό ή φιλοσοβιετικό τους κίνητρο ή κάποιο άλλο κίνητρο που κάνει τη δουλειά τους μη αντικειμενικό και επομένως άχρηστο.
Οπότε αυτό είναι στην πραγματικότητα. Δεν είναι δυνατόν να γίνει συζήτηση για αυτό το ερώτημα εάν οι Σοβιετικοί είναι ένοχοι ή όχι, επειδή αυτοί οι άνθρωποι που πιστεύουν ότι οι Σοβιετικοί είναι ένοχοι, αυτές οι αρχές που πιστεύουν ότι οι Σοβιετικοί είναι ένοχοι, είτε πολιτικοί είτε ακαδημαϊκοί ή μέσα μαζικής ενημέρωσης, απλώς αρνούνται να κανε τετοια συζητηση. Δεν θέλουν «να αναστατώσουν το δικό τους applecart», ας πούμε έτσι — δεν θέλουν να δώσουν την εντύπωση έστω και για ένα λεπτό ότι το ζήτημα του Katyn δεν έχει διευθετηθεί, δεν είναι τελειωμένη υπόθεση, ότι μπορεί να υπάρξει κάποια ερώτηση ως προς το Σοβιετική ενοχή. Αλλά φυσικά είμαι πεπεισμένος ότι ορισμένοι από αυτούς γνωρίζουν πολύ καλά ότι η θέση τους είναι πολύ τρανταχτή – ότι, στην πραγματικότητα, μια αντικειμενική μελέτη δεν μπορεί να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι οι Σοβιετικοί ήταν ένοχοι, και έχουν γίνει μία ή δύο κριτικές για το βιβλίο μου στα ρωσικά που έχουν καταλήξει στα ίδια συμπεράσματα.
Και πιστεύω ότι έτσι είναι. Έτσι, καθώς αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο συνέχισα να κάνω αυτήν την έρευνα και να γράφω αυτό το βιβλίο, και να καταλήξω στο συμπέρασμα ότι, πέραν πάσης αμφιβολίας, εκτός αν έρθουν στο φως περισσότερα στοιχεία, σίγουρα σε αυτό το στάδιο, είναι αδύνατο να καταλήξω με ειλικρίνεια ότι οι Σοβιετικοί ήταν ένοχοι.
Στη συνέχεια, ζητήσαμε από τον Grover να δώσει μια εκτίμηση για το τι πραγματικά συνέβη τα καλύτερα στοιχεία:
Όπως μπορείτε να δείτε —όπως θυμάστε από την ομιλία μου— η σφαγή στο Κατίν φέρεται στην πραγματικότητα να συνέβη σε τρία μέρη: στο Κατίν κοντά στο Σμολένσκ, που είναι η τοποθεσία που ανακάλυψαν οι Γερμανοί το 1943, αλλά και σε δύο άλλα μέρη: στο Χαρ «κοβ, και στην πόλη Καλίνιν, που τώρα ονομάζεται Τβερ», και στη συνέχεια υπάρχουν υποτιθέμενες τοποθεσίες ταφής αυτών των Πολωνών κρατουμένων έξω από το Χάρκοφ, σε ένα μέρος που ονομάζεται Πιατικχάτκι, και έξω από το Τβερ, πρώην Καλίνιν, σε ένα μέρος που ονομάζεται Mednoe. Εντάξει, αυτή είναι η επίσημη ιστορία. Και υπάρχουν πραγματικά μνημεία, πολωνικά μνημεία με τα ονόματα των θυμάτων, και στις τρεις αυτές τοποθεσίες. Όπως είναι φυσικό, τα χιλιάδες πτώματα των Πολωνών κρατουμένων που υποτίθεται ότι θα ταφούν στο Pyatikhatky, έξω από το Khar'kov και στο Mednoe, έξω από το Tver, δεν είχαν βρεθεί ποτέ. Έχουν γίνει προσπάθειες να τα βρούμε – ανεπιτυχείς, εντάξει, αλλά όπως θα περίμενε κανείς αν, στην πραγματικότητα, δεν υπάρχουν καθόλου.
Τι συνέβη λοιπόν στο Κατίν; Λοιπόν, σίγουρα πολλοί άνθρωποι, πολλοί Πολωνοί κρατούμενοι, πυροβολήθηκαν. Οι Γερμανοί ήταν αρκετά έξυπνοι ώστε να μην βρουν καμία γερμανική οβίδα στο Κατίν που χρονολογούνταν από το 1941. Δεν είμαστε σίγουροι τι βρήκαν οι Γερμανοί. Αυτοί — στην έκθεσή τους έβαλαν φωτογραφίες από οβίδες που μπορούν να χρονολογηθούν περίπου δέκα χρόνια πριν από αυτό, και φυσικά στη συνέχεια ισχυρίστηκαν ότι οι Σοβιετικοί χρησιμοποίησαν γερμανικές οβίδες για να πυροβολήσουν τους Πολωνούς στο Κατίν. Νομίζω ότι είναι πολύ απίθανο, είναι πολύ απίθανο αυτοί οι τέσσερις χιλιάδες και περισσότεροι Πολωνοί κρατούμενοι των οποίων τα σώματα θάφτηκαν και στη συνέχεια ανακαλύφθηκαν στο Κατίν πυροβολήθηκαν όλοι από μια παρτίδα πυρομαχικών. Επομένως, δεν νομίζω ότι η γερμανική έκθεση από αυτή την άποψη ή από οποιαδήποτε άλλη άποψη πρέπει να γίνει πιστευτή. Και υπάρχουν καλές αποδείξεις ότι παραποιήθηκε, και αν θέλετε να δείτε αυτές τις αποδείξεις, θα πρέπει να διαβάσετε το βιβλίο μου.
Η απάντηση λοιπόν είναι: κανείς δεν έχει αναζητήσει τα πτώματα των Πολωνών αιχμαλώτων που σκοτώθηκαν, εκτός από τις τέσσερις χιλιάδες περίπου στο Κατίν. Υπάρχει μια ιστορία τόσο από Ρώσους όσο και από Πολωνούς, ότι υπάρχει ένας άλλος ομαδικός τάφος κοντά στους ομαδικούς τάφους στο Κατίν και αυτός ο ομαδικός τάφος περιέχει επίσης τα λείψανα Πολωνών κρατουμένων, αλλά δεν έχει ανασκαφεί ποτέ, ουσιαστικά αγνοείται, αν και υπήρχαν κάποιοι γράφοντας γι 'αυτό πριν από μερικά χρόνια, δεν έχει ερευνηθεί ποτέ.
Οι Σοβιετικοί –θα έλεγα οι Ρώσοι– για τους δικούς τους λόγους πιθανώς –πιθανώς– προκειμένου να διατηρήσουν καλές σχέσεις με την Πολωνία, δεν γύρισαν ποτέ πίσω και ανασκάφηκαν ξανά τους τάφους στο Κατίν. Θα ήταν ενδιαφέρον να μάθουμε τι είδους περιβλήματα μπορεί να βρουν εκεί, αλλά δεν το έχουν κάνει. Εντάξει, και φυσικά όπως ανέφερα δεν έχει γίνει ανάλυση DNA. Αλλά είναι μόνο τέσσερις χιλιάδες περίπου πτώματα στους τάφους που ανασκάφηκαν πρώτα οι Γερμανοί και μετά οι Σοβιετικοί στο Κατίν και που μνημονεύονται στο πολωνικό μνημείο στο Κατίν.
Τι γίνεται με το άλλο – δεκαοκτώ χιλιάδες, δεκατέσσερις χιλιάδες, ανάλογα με το πώς, πώς το βλέπεις – τι γίνεται με όλα αυτά τα άλλα σώματα πού βρίσκονται; Λοιπόν, κανείς δεν τους ψάχνει. Ανέφερα ότι αυτές οι κονκάρδες αυτών των δύο Πολωνών αστυνομικών είχαν αποκαλυφθεί σε αυτόν τον γερμανικό τάφο μαζικής δολοφονίας στο Volodymyr-Volyns'kiy, τώρα στην Ουκρανία, αλλά φυσικά το 1941 ήταν μέρος της Σοβιετικής Ένωσης — μπορεί να υπήρχαν πολλοί περισσότεροι, πολλοί άλλοι Πολωνοί κρατούμενοι που υποτίθεται ότι πυροβολήθηκαν στο Κατίν, μπορεί να βρίσκονται σε αυτόν τον ομαδικό τάφο. Σίγουρα οι πολωνικές αρχές δεν θέλουν να το γνωρίζουν αυτό. Οι ουκρανικές αρχές είναι επίσης πολύ αντισοβιετικές, αντικομμουνιστικές, δεν θέλουν να το ξέρουν αυτό. Κανείς δεν θέλει να το μάθει αυτό! Ούτε η ρωσική κυβέρνηση πιέζει το θέμα και φυσικά αυτός ο ομαδικός τάφος βρίσκεται ούτως ή άλλως στην Ουκρανία. Κανείς δεν ψάχνει για αυτά τα άλλα θύματα.
Τα σώματα αυτών των άλλων θυμάτων στην Ουκρανία και τη Λευκορωσία και σε κάποιο βαθμό τη δυτική Ρωσία είναι γεμάτα ομαδικούς τάφους ανθρώπων που σφαγιάστηκαν από τους Ναζί και από τους Ουκρανούς εθνικιστές που πολέμησαν στο πλευρό των Ναζί. Παρεμπιπτόντως, έχει διαπιστωθεί από άλλους ερευνητές ότι Ουκρανοί εθνικιστές συμμετείχαν στις μαζικές δολοφονίες στο Volodymyr-Volyns'kiy, πυροβολώντας, μεταξύ άλλων, Εβραίους, γυναίκες και παιδιά, καθώς και άνδρες. Είναι πολύ πιθανό λοιπόν, ό,τι κι αν συνέβη σε αυτούς τους άλλους χιλιάδες Πολωνούς αιχμαλώτους που δεν επέστρεψαν ποτέ στην Πολωνία, να πυροβολήθηκαν από τους Γερμανούς και πιθανώς επίσης με τη βοήθεια των Ουκρανών εθνικιστών κάπου στη δυτική Ρωσία και τη Δυτική Ουκρανία και τη Δυτική Λευκορωσία και βρίσκονται σε αυτούς τους εκατοντάδες ομαδικούς τάφους που βρίσκονται σε όλη αυτή την περιοχή. Αλλά κανείς δεν ψάχνει, κανείς δεν ψάχνει τα αρχεία, κανείς δεν κοιτάζει τα έγγραφα που άφησε πίσω του ο γερμανικός στρατός, κανείς δεν τα ψάχνει.
Αλλά νομίζω δύο πράγματα. Το νούμερο ένα, οι Πολωνοί εθνικιστές επίσης διακήρυξαν πάντα ότι κανένας από αυτούς τους άνδρες των οποίων τα ονόματα έχουν ως αιχμάλωτοι των Σοβιετικών δεν επέστρεψε ποτέ στην Πολωνία. Δεν το ξέρουμε αυτό. Δεν το ξέρουμε αυτό. Δεν ξέρουμε πόσο σκληρά κοίταξαν. Δεν ξέρουμε αν είναι ειλικρινείς. Αν θέλουμε να είμαστε αντικειμενικοί, δεν υπάρχει λόγος να θεωρήσουμε τον λόγο της πολωνικής κυβέρνησης ή οποιασδήποτε κυβέρνησης, ξέρετε, ως την αλήθεια του Ευαγγελίου. Αυτό δεν έχει επαληθευτεί ποτέ. Στην πραγματικότητα, γνωρίζουμε ότι υπάρχουν μερικά άτομα —τουλάχιστον μερικοί άντρες— των οποίων τα ονόματα βρίσκονται σε αυτές τις λίστες διέλευσης, οι λίστες των Πολωνών κρατουμένων που αποστέλλονται από τα στρατόπεδα κοντά στο Khar'kov, το Kalinin και το Smolensk, ένα ζευγάρι από αυτούς τους ανθρώπους δεν σκοτώθηκαν στο Κατίν. Γνωρίζουμε ότι είτε επέστρεψαν στην Πολωνία είτε σκοτώθηκαν αλλού. Αλλά στην πραγματικότητα κανείς δεν κοιτάζει, οπότε δεν ξέρουμε. Θέλω να πω, αλλά αυτή είναι η εικασία μου, ότι σκοτώθηκαν — οι περισσότεροι από αυτούς, τουλάχιστον οι περισσότεροι, θα πρέπει να πω σχεδόν όλοι, σκοτώθηκαν από τους Γερμανούς και πιθανώς με τη βοήθεια Ουκρανών εθνικιστών, σε διάφορα μέρη της Δυτική Σοβιετική Ένωση, αλλά αυτό είναι ένα άλυτο ζήτημα γιατί κανείς δεν κοιτάζει. Διότι το να κοιτάξουμε, να βγούμε έξω και να τους ψάξουμε, θα ήταν να παραδεχθούμε ότι οι Σοβιετικοί δεν τους πυροβόλησαν όλους και τους έθαψαν κοντά στο Khar'kov, κοντά στο Kalinin, που τώρα ονομάζεται Tver', ή κοντά στο Katyn, και οι αντικομμουνιστές, οι Πολωνοί εθνικιστές, οι Ουκρανοί εθνικιστές, η σοβιετική υποτροφία, οι σοβιετικές σπουδές γενικά, που είναι έντονα αντισοβιετικές, δεν θέλουν να παραδεχτούν ούτε για ένα δευτερόλεπτο ότι το πρότυπο, το κυρίαρχο ρεύμα, η επίσημη άποψη του Κατίν, που δηλώνει ότι οι Σοβιετικοί πυροβόλησαν όλοι αυτοί οι άνθρωποι, δεν θέλουν να αμφισβητήσουν. Δεν θέλουν να έχουν κανέναν να πιστεύει ότι είναι ένα ανοιχτό θέμα. Όσο για τη ρωσική κυβέρνηση, δεν ξέρω. Νομίζω ότι είναι πιθανώς, τουλάχιστον σε κάποιο βαθμό, σκισμένα. Από τη μια πλευρά, το Katyn αμαυρώνει την κατά τα άλλα ηρωική ιστορία της Σοβιετικής Ένωσης που πολεμούσε τους Γερμανούς, της πραγματοποίησης μιας πραγματικής προσπάθειας να σχηματίσει μια συλλογική ασφάλεια με τους Συμμάχους, απογοητευμένος από τους Συμμάχους, υπογράφοντας το σύμφωνο Molotov-Ribbentrop ως είδος έσχατη λύση και στη συνέχεια ηρωικά και με μεγάλο κόστος η ήττα των Ναζί είναι σχεδόν από μόνη της, πραγματικά. Η Katyn ενοχλεί κάπως αυτόν τον συγκλονιστικό λογαριασμό. Από την άλλη πλευρά, οι σχέσεις με τη Ρωσία και την Πολωνία είναι αρκετά κακές ως έχουν. Η εικασία μου είναι ότι η ρωσική κυβέρνηση δεν θέλει πραγματικά να τους κάνει χειρότερους. Και σίγουρα θα τους έκαναν χειρότερους αν ισχυρίζονταν —αν συμφωνούσε η ρωσική κυβέρνηση— ότι οι Σοβιετικοί ήταν αθώοι.
Επίσης, από τον Γκορμπατσόφ, η ηθική υπόσταση, αν θέλετε να το πείτε, η αξιοπιστία, η στάση της ρωσικής κυβέρνησης στα μάτια του κόσμου βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στη δαιμονοποίηση του Στάλιν, και αυτό εξακολουθεί να ισχύει. Η ρωσική κυβέρνηση σήμερα υπό τον Βλαντιμίρ Πούτιν εξακολουθεί να καταγγέλλει τον Στάλιν όποτε μπορεί. Δεν συμφωνούν με όλες τις ιστορίες κατά του Στάλιν, ειδικά αυτές που έχουν κάποια σχέση με τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο. Αλλά δέχονται την υπόλοιπη αφήγηση, τα ψέματα κατά του Στάλιν, οπότε υπάρχει μια, ξέρετε, μια φαινομενική ομοφωνία ότι οι Ρώσοι, ξέρετε, διστάζουν λίγο, μια ομοφωνία που, ξέρετε, το καθεστώς του Στάλιν, Το κομμουνιστικό καθεστώς, ήταν κακό και αυτοί οι άνθρωποι, αυτές οι φωνές, οι αντισοβιετικές φωνές, οι φωνές κατά του Στάλιν, έχουν τον έλεγχο των ακαδημαϊκών υποτροφιών και των ημιλαϊκών εκδόσεων και των μέσων μαζικής ενημέρωσης. Και σίγουρα αυτό αντικατοπτρίζεται στις επίσημες κυβερνητικές θέσεις. Κανείς λοιπόν δεν ψάχνει για τα πραγματικά θύματα του Κατίν. Κανείς δεν τους βρήκε. Προφανώς δεν είναι θαμμένοι εκεί που λέει η επίσημη εκδοχή ότι είναι θαμμένοι — δηλαδή έξω από το Khar'kov στο Pyatikhatky, έξω από το Tver' στο Mednoe, και έτσι κανείς δεν ξέρει πού βρίσκονται. Αλλά κανείς δεν ψάχνει, γιατί κανείς δεν θέλει να ενοχλήσει την επίσημη έκδοση. Ανέφερα ήδη ότι η Πολωνή αρχαιολόγος που ερεύνησε τους ομαδικούς τάφους στο Volodymyr-Volyns'kiy απέσυρε το συμπέρασμά της ότι πρόκειται για ομαδικούς τάφους θυμάτων των Ναζί, και τώρα δηλώνει ότι υπάρχουν στοιχεία ότι αυτοί οι άνθρωποι πυροβολήθηκαν από τους Σοβιετικούς, αν και εκεί δεν είναι τέτοια απόδειξη. Λοιπόν, αυτό είναι ένα πραγματικά ενδιαφέρον παράδειγμα αυτού που αποκαλώ αντί-Στάλιν παράδειγμα. Δηλαδή, είναι παράνομο να αμφισβητείται η ενοχή του Στάλιν σε οποιοδήποτε έγκλημα για το οποίο έχει κατηγορηθεί ο Στάλιν, ανεξάρτητα από τα στοιχεία.
Μόλις κατηγορήσετε τον Στάλιν για ένα έγκλημα - και αυτό είναι μόνο ένα παράδειγμα, αν και είναι ένα σημαντικό παράδειγμα αυτού, Κατίν - τότε θεωρείται παράνομο να διαφωνείτε με αυτό ή να το αμφισβητείτε με οποιονδήποτε τρόπο. Είναι λοιπόν ένα καλό παράδειγμα του Αντισταλινικού Παραδείγματος, το οποίο ασκεί έλεγχο
επιρροή στην ιστορία της Σοβιετικής Ένωσης κατά την περίοδο του Στάλιν και στην πραγματικότητα στη σοβιετική ιστορία γενικά και στην ιστορία του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου - της παγκόσμιας ιστορίας, από μια άποψη.
Στη συνέχεια ρωτήσαμε ποιος επιμένει να διατηρεί τη ναζιστική εκδοχή των γεγονότων, παρά όλα τα στοιχεία για το αντίθετο:
Οι ομάδες που είναι παντρεμένες, όπως λέτε, με την επίσημη ιστορία του Κατίν, δηλαδή, ή την ψευδή ιστορία ότι οι Σοβιετικοί ήταν ένοχοι εκεί, ξέρετε, μπορούν βασικά να συνοψιστούν ως αντικομμουνιστικές δυνάμεις: οι Πολωνοί εθνικιστές φυσικά , για τους οποίους αυτό αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της μετασοσιαλιστικής κατασκευασμένης, και φυσικά, εντελώς ψεύτικης εθνικής τους ταυτότητας. Αλλά οι αντικομμουνιστικές δυνάμεις σε όλο τον κόσμο, συμπεριλαμβανομένης της Ρωσίας, συμπεριλαμβανομένης της ρωσικής κυβέρνησης, και, κυρίως, του ακαδημαϊκού χώρου – του ακαδημαϊκού πεδίου της ιστορίας γενικά και της ρωσικής και σοβιετικής ιστορίας, της ιστορίας της Ανατολικής Ευρώπης ειδικά.
Είναι δίκαιο να πούμε ότι χωρίς εξαιρέσεις εκτός Ρωσίας και με ελάχιστες εξαιρέσεις στη Ρωσία, είναι αδύνατο για κανέναν να έχει καριέρα στον τομέα της διδασκαλίας και της έρευνας για τη ρωσική ή σοβιετική ιστορία, που δεν υιοθετεί μια αντισοβιετική, αντισταλινική θέση. Και το Κατίν έχει κατασκευαστεί με επιτυχία – βοήθησε, αν θέλετε – να γίνει συστατικό μέρος του ψευδούς παραδείγματος της σοβιετικής ιστορίας, και επομένως της παγκόσμιας ιστορίας.
Γιατί φυσικά από πολλές απόψεις ο 20ός αιώνας, από την εποχή της επανάστασης των Μπολσεβίκων το 1917 έως την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης το 1991, ο 20ός αιώνας ήταν ο σοβιετικός αιώνας. Όλα τα σημαντικά ιστορικά γεγονότα σε διεθνή κλίμακα σίγουρα, αλλά ακόμη και σε εθνική κλίμακα λόγω της εξάπλωσης της κομμουνιστικής διεθνούς, όλα τα σημαντικά ιστορικά γεγονότα επηρεάστηκαν και σχετίζονται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, συχνά πολύ ισχυρά, από την παρουσία της Σοβιετικής Ένωσης και τις δραστηριότητές της, και μέσω της Κομμουνιστικής Διεθνούς την εκβιομηχάνιση και την κολεκτιβοποίηση και την κοινωνική της ανάπτυξη.
Έτσι, η ιστορία του 20ου αιώνα είναι τρομερά προκατειλημμένη, τρομερά παραμορφωμένη από αυτήν την ψεύτικη εκδοχή της σοβιετικής ιστορίας, και ιδιαίτερα της ιστορίας της Σοβιετικής Ένωσης υπό τον Ιωσήφ Στάλιν, κατά την περίοδο που ο Στάλιν ήταν στην ηγεσία, ας πούμε από το 1928 ή έτσι μέχρι το θάνατό του το 1953. Έτσι είναι λίγο πολύ όλοι.
Τώρα στην Κίνα και μπορεί να είναι και αλλού - δεν ξέρω για το Βιετνάμ και τη Βόρεια Κορέα, αλλά σίγουρα στην Κίνα - υπάρχει χώρος για μια θετική ερμηνεία του Στάλιν και των πολιτικών που συνδέονται με τον Στάλιν, σίγουρα, και πολλοί εαυτοί -αναγνώρισε κομμουνιστές σε όλο τον κόσμο — αλλά σκέφτομαι συγκεκριμένα μέρη όπως η Ινδία — σε πολλά μέρη σε όλο τον κόσμο, η Σοβιετική Ένωση κατά την περίοδο του Στάλιν εξακολουθεί να αντιμετωπίζεται ως μια πολύ σημαντική περίοδος και με μεγάλη συμπάθεια.
Αλλά στη Δύση και στις Ηνωμένες Πολιτείες και τη Μεγάλη Βρετανία ειδικά, το τροτσκιστικό κίνημα έχει αποκτήσει επιρροή στην αριστερά και οι τροτσκιστές επαναλαμβάνουν ουσιαστικά όλες τις αντικομμουνιστικές ιστορίες που εφευρέθηκαν από τους ακαδημαϊκούς ειδικούς στη ρωσική και σοβιετική ιστορία. Έτσι οι τροτσκιστές είναι κάπως ένας μεγάφωνος στα αριστερά, μεταφέρουν λαθραία στο αριστερό κίνημα αυτές τις απόψεις, τις απόψεις που βασικά εξυπηρετούν τα συμφέροντα των απροκάλυπτων αντικομμουνιστών. Και έτσι συμβαίνει με το Κατίν, από όσο γνωρίζω, όλοι οι τροτσκιστές διανοούμενοι και οι τροτσκιστές ιστορικοί καταλαβαίνουν την ιστορία ότι οι Σοβιετικοί ήταν ένοχοι για το Κατίν. Εξαγοράζουν πολλά άλλα ψέματα και μύθους. Και ο Τρότσκι εφηύρε ψέματα και μύθους χονδρικά, και τα αγοράζουν. Αλλά δεν είναι εδώ το μέρος για να ασχοληθούμε με τις συνωμοσίες και τα ψέματα του Τρότσκι και ούτω καθεξής. Έχω γράψει γι 'αυτούς, αλλά δεν θα μπούμε σε αυτό εδώ και τώρα.
Ρωτήσαμε επίσης πώς αυτή η εκδοχή της σφαγής του Κατίν χρησιμοποιείται από την πολωνική ακροδεξιά ως εθνικός μύθος:
Πολωνική εθνικιστική μυθολογία — μιλάμε για την προσπάθεια στη μετασοσιαλιστική Πολωνία να οικοδομήσει μια ψεύτικη ιστορία της Πολωνίας και τις εμπειρίες της, ξέρετε, από την αρχή της μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο μέχρι σήμερα, και σίγουρα μέχρι το τέλος του Σοβιετική Ένωση και
Υπάρχουν πολλά ψέματα που προωθούν η πολωνική κυβέρνηση και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και φυσικά ακαδημαϊκοί, «νομιμοποιημένοι» μελετητές. Δεν μπορώ να τους απαριθμήσω όλους. Μάλλον δεν τους ξέρω καν όλους. Ξεκινά με τον μύθο ότι η Σοβιετική Ένωση εισέβαλε στην Πολωνία το 1918 ή το 1919, όταν στην πραγματικότητα ήταν η Πολωνία που εισέβαλε στη Σοβιετική Ρωσία, και συνεχίζει από εκεί.
Αλλά μερικοί από αυτούς τους μύθους είναι, υποθέτω, πιο σημαντικοί από άλλους στην πολωνική εθνικιστική μυθολογία και το Κατίν είναι σίγουρα μεταξύ των πιο σημαντικών από αυτούς. Για οποιονδήποτε λόγο, οι Πολωνοί εθνικιστές μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο - φυσικά δεν ήταν στην εξουσία, αλλά ήταν μια πολωνική κυβέρνηση εξόριστης, αν και δεν αναγνωρίστηκε ως τέτοια, αλλά ανεπίσημα αναγνωρίστηκε ως τέτοια από τους αντικομμουνιστές συμμάχους - συνέχισαν να υπάρχουν στο Λονδίνο και συνέχισαν να προωθούν το ψέμα ότι η Σοβιετική Ένωση είχε πυροβολήσει τους Πολωνούς.
Τώρα φυσικά το έκαναν αυτό κατά τη διάρκεια του πολέμου. Η πολωνική εξόριστη κυβέρνηση είχε στείλει εκπροσώπους στο Κατίν τον Απρίλιο του 1943, μετά από πρόσκληση των Ναζί με τους οποίους θεωρητικά βρίσκονταν σε πόλεμο, και αυτοί οι εκπρόσωποι είχαν παπαγαλίσει τη ναζιστική γραμμή. Νομίζω ότι αν δεν είχε συμβεί αυτό, κανείς δεν θα έδινε σημασία στους γερμανικούς ισχυρισμούς ότι οι Σοβιετικοί είχαν σκοτώσει τους Πολωνούς αιχμαλώτους στο Κατίν και τελικά αλλού. Έτσι, η συμμετοχή της Πολωνίας, η συνεννόηση της πολωνικής κυβέρνησης, η συμπαιγνία με τους Γερμανούς, ήταν κρίσιμης σημασίας για την ιστορία της σοβιετικής ενοχής ότι το Κατίν είχε καθόλου μακροζωία, είχε «πόδια», είχε οποιαδήποτε ανθεκτικότητα και οποιαδήποτε αξιοπιστία μεταξύ οποιουδήποτε.
Και μετά την ήττα των Γερμανών, ήταν οι Πολωνοί εθνικιστές που προώθησαν αυτή την άποψη πιο δυνατά από όλους. Φυσικά έπεσε σε πρόσφορο έδαφος κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, όταν κάθε ψεύδος για τη Σοβιετική Ένωση, ιδιαίτερα την εποχή του Στάλιν, επαναλήφθηκε μανιωδώς, και όχι μόνο στα μέσα μαζικής ενημέρωσης και από πολιτικούς, αλλά και από δήθεν αξιοσέβαστους ακαδημαϊκούς.
Στην Πολωνία το Κατίν ιεροποιείται, με το οποίο εννοώ ότι όταν μνημονεύεται, πολύ συχνά βγαίνουν έξω οι καθολικοί κληρικοί και όλη η τελετή μετατρέπεται σε ένα είδος οιονεί θρησκευτικής τελετής. Έτσι, στην Πολωνία, η αμφισβήτηση της σοβιετικής ενοχής στο Κατίν, η διαφωνία με τη συμβατική πολωνική εθνικιστική άποψη είναι σχεδόν ιεροσυλία — ξέρετε, είναι σχεδόν σαν να αμφισβητείς, δεν ξέρω, την Παναγία ή τον Ιησού Χριστό κάτι τέτοιο. Απλώς δεν έχει γίνει. Ούτε είναι ανεκτό, δεν είναι νόμιμο να το κάνεις, κατά κάποιο τρόπο.
Είναι λοιπόν κρίσιμο, και γι' αυτόν τον λόγο το πολωνικό ιστορικό επάγγελμα και η πολωνική κυβέρνηση, αυτή η πολωνική κυβέρνηση, δεν πρόκειται ποτέ να το αμφισβητήσουν. Δεν ενδιαφέρονται για αποδείξεις, απλώς δεν ενδιαφέρονται για αποδείξεις. Και όσον αφορά τις αντικομμουνιστικές σοβιετικές σπουδές - σοβιετική ιστορία - επάγγελμα ρωσικής ιστορίας σε όλο τον κόσμο, το Κατίν είναι το καλύτερα τεκμηριωμένο «έγκλημα του Στάλιν». Έβαλα το «έγκλημα του Στάλιν» κάτω από εισαγωγικά τρομακτικής σημασίας εδώ, σωστά; — όπως το απόσπασμα του εγκλήματος του Στάλιν τέλος — γιατί έψαχνα για εγκλήματα του Στάλιν, για πραγματικά εγκλήματα του Στάλιν, εδώ και πολλά χρόνια, κοντά στα 20 χρόνια. Δεν έχω βρει ποτέ ένα - όχι ακόμα, και το έψαξα.
Έχω κοιτάξει τα στοιχεία για όλα τα υποτιθέμενα εγκλήματα του Στάλιν και απλά δεν υπάρχουν.
Πιο συγκεκριμένα, το 2013 δημοσίευσα ένα βιβλίο με τίτλο «Blood Lies» για το βραβευμένο βιβλίο του καθηγητή του Yale Timothy Snyder με τίτλο «Bloodlands. Ευρώπη μεταξύ Χίτλερ και Στάλιν». Ο Σνάιντερ ισχυρίζεται — δεν τους μέτρησα, αλλά σίγουρα δεκάδες και δεκάδες εγκλήματα από τον Στάλιν και τη σοβιετική ηγεσία κατά την περίοδο της δεκαετίας του 1930. Κάθε ένα από αυτά είναι ένα ψέμα! Δεν υπάρχουν στοιχεία για κανένα από αυτά. Όλα τα στοιχεία που αναφέρει ο Snyder για αυτούς είναι δόλια ή ανύπαρκτα.
Το 2019, δημοσίευσα ένα βιβλίο με τίτλο «Ο Στάλιν περιμένοντας την αλήθεια», στο οποίο εξετάζω το βιβλίο του καθηγητή του Πρίνστον Στίβεν Κότκιν «Ο Στάλιν που περιμένει τον Χίτλερ 1929 έως το 1941», έναν τεράστιο τόμο με περισσότερες από 5000 υποσημειώσεις. Εξέτασα πολύ προσεκτικά τα στοιχεία του Κότκιν για κάθε υποτιθέμενο έγκλημα, ή ακόμα και παράπτωμα — ή ακόμα και ανάρμοστη πράξη! — από τον Στάλιν και τους Σοβιετικούς εκείνη την περίοδο. Κάθε ένα από αυτά είναι ψεύτικο. Ο Κότκιν δεν αποδεικνύει ούτε ένα. Έτσι, έψαχνα για τα εγκλήματα του Στάλιν εδώ και πολλά χρόνια και περίμενα —τουλάχιστον την πρώτη δεκαετία περίπου της αναζήτησής μου— περίμενα να βρω κάτι. Δηλαδή, όποιος άκουσε για πολιτικό αρχηγό που δεν διέπραξε κάποια εγκλήματα; Αλλά δεν έχω βρει κανένα.
Και όσον αφορά τα σημαντικότερα έργα για την περίοδο του Στάλιν, σίγουρα θα είχαν αναφέρει ορισμένα παραδείγματα πραγματικών εγκλημάτων - σε αντίθεση με όλες τις παραποιήσεις και τα ψέματα που αναφέρουν - σίγουρα θα είχαν αναφέρει μερικά πραγματικά εγκλήματα και τα στοιχεία για αυτά αν είχαν καταφέρει να το βρουν. Δεν μπόρεσαν να βρουν κανένα, επομένως δεν αναφέρουν πραγματικά εγκλήματα.
Και νομίζω ότι αυτή είναι ίσως η καλύτερη απόδειξη που θα έχουμε ποτέ ότι ο Στάλιν δεν διέπραξε κανένα έγκλημα. Γιατί αυτές οι σούπερ αντικομμουνιστικές αντισταλινικές φιγούρες σίγουρα θα τους είχαν δημοσιοποιήσει και τα στοιχεία για να τους υποστηρίξουν, αν τα είχαν βρει. Αλλά στην πραγματικότητα έχουν δημοσιοποιήσει μόνο ψέματα, και τα στοιχεία που αναφέρουν απλώς δεν ισχύουν.
Τώρα, συχνά με αποκαλούν «σταλινικό», σαν να προσπαθώ να υπερασπιστώ τον Στάλιν. Αλλά φυσικά δεν προσπαθώ να υπερασπιστώ τον Στάλιν. Προσπαθώ να ανακαλύψω την αλήθεια. Και αυτή είναι η αλήθεια: ότι το ιστορικό επάγγελμα, όπως φυσικά και οι πολιτικοί, λένε ψέματα. Τώρα, δεν είναι μόνο θέμα Πολωνίας, αλλά φυσικά είναι πολύ σημαντικό και για την Πολωνία.
Τέλος, ρωτήσαμε για τη σημασία της απόρριψης της ναζιστικής εκδοχής της ιστορίας υπέρ αυτού που μας λένε τα στοιχεία:
Εντάξει, επιτρέψτε μου να ξεκινήσω επαναλαμβάνοντας αυτήν την ερώτηση γιατί νομίζω ότι είναι σημαντική. Το ερώτημα είναι: Ποια είναι η σημασία της αλλαγής της κατανόησής μας για το τι συνέβη ώστε να ταιριάζει με αυτή την καλύτερη απόδειξη; Λοιπόν, οι αντικομμουνιστικές κυβερνήσεις, οι μελετητές και ούτω καθεξής δεν πρόκειται να αλλάξουν την κατανόησή τους. Θα συνεχίσουν να κατηγορούν τους Σοβιετικούς, παρόλο που είναι δυνατό να αποδειχθεί - και πιστεύω, και άλλοι πιστεύουν ότι το έχω αποδείξει - ότι οι Σοβιετικοί δεν σκότωσαν απολύτως τους πόλους στα γεγονότα που είναι γνωστά στην ιστορία ως σφαγές στο Κατίν .
Νομίζω ότι μας δείχνει ότι το πεδίο της σοβιετικής ιστορίας, της ρωσικής ιστορίας, και επομένως της παγκόσμιας ιστορίας, στηρίζεται σε ένα θεμέλιο ψεύδους. Και νομίζω ότι ολόκληρη η κατανόησή μας για την ιστορία του 20ου αιώνα είναι σοβαρά εσφαλμένη από αυτό που αποκαλώ «Αντι-Σταλινικό Παράδειγμα», από τη μυθοπλασία ότι ο Στάλιν και οι Σοβιετικοί διέπραξαν κατά την εποχή του τρομερά εγκλήματα. Κανένα δεν μπορεί να αποδειχθεί. Όλοι οι ισχυρισμοί για εγκλήματα από τον Στάλιν και τους Σοβιετικούς την εποχή του είναι παρόμοιοι με την ευρεία έννοια του ψεύδους για το Κατίν, καθώς δεν μπορούν να στηριχθούν από τα στοιχεία. Και αυτό διαστρεβλώνει τον τρόπο με τον οποίο κατανοείται η παγκόσμια ιστορία.
Έχω ήδη αναφερθεί στο γεγονός ότι το τροτσκιστικό κίνημα στα αριστερά διατηρεί τον εαυτό του συνεχίζοντας τα ψεύδη για τον Στάλιν, τα ψέματα για το ότι ο Κατίν απλώς είναι μέρος τους και τα ψεύδη για τον Τρότσκι, φυσικά, που δεν ήταν καθόλου το πρόσωπο που αυτοί νόμιζε ότι ήταν. Ο Τρότσκι στην πραγματικότητα συνεργάστηκε με τους Γερμανούς και τους Ιάπωνες, και συνωμότησε μέσω των δικών του οπαδών στη Ρωσία, καθώς και με Γερμανούς κατασκόπους και Ρώσους φασίστες, για να σαμποτάρει τη σοβιετική βιομηχανία και να συνωμοτήσει με τους οπαδούς του στη Σοβιετική Ένωση για να προσπαθήσουν να δολοφονήσουν ορισμένους σοβιετικούς ηγέτες, γνωρίζοντας ότι αν ήταν επιτυχημένοι ο Τρότσκι και αυτοί με τους οποίους συνωμότησε θα έπρεπε ουσιαστικά να κάνουν ό,τι τους έλεγαν οι Γερμανοί Ναζί και να συμπαραταχθούν με τους Γερμανούς Ναζί και επομένως να κάνουν τη ναζιστική πλευρά, τη φασιστική πλευρά στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο πολύ, πολύ πιο δυνατή από αυτήν ήταν.
Δεν θέλω να μπω σε λεπτομέρειες τώρα. Αλλά μπορείτε να πάρετε μια γενική ιδέα για το πώς η παγκόσμια ιστορία η ιστορία του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου, της ίδιας της παγκόσμιας ιστορίας, θα ήταν πολύ διαφορετική, αν οι συνωμοσίες στις οποίες συμμετείχαν ο Τρότσκι και άλλοι κατά της ηγεσίας του Στάλιν είχαν επιτυχία. Έτσι, το Κατίν είναι ένα επιστέγασμα, ή τουλάχιστον ένας λίθος, σε αυτό το οικοδόμημα, ένα σημαντικό στοιχείο αυτού του αντισταλινικού παραδείγματος που διαστρεβλώνει εντελώς την κατανόησή μας για την παγκόσμια ιστορία.
Δεν ξέρω ακριβώς πώς η εμπεριστατωμένη παγκόσμια ιστορία αντικατοπτρίζει αυτό το ψέμα στην Κίνα. Γνωρίζω ότι υπάρχει σίγουρα ενδιαφέρον για την Κίνα για την έρευνα που έχω κάνει. Υπάρχει βεβαίως στην Κίνα, όπως και στα αριστερά σε άλλες χώρες, ακόμα πολλή συμπάθεια για τον Στάλιν και παρ' όλα αυτά νομίζω ότι αυτό παγκοσμίως, συμπεριλαμβανομένου από ό,τι μπορώ να πω στην Κίνα την κατανόηση ότι η ιστορία της Σοβιετικής Ένωσης κατά τη διάρκεια η περίοδος του Στάλιν έχει παραποιηθεί εντελώς — νομίζω ότι αυτό δεν είναι ευρέως διαδεδομένο. Οπότε πιστεύω ότι, γενικά στον κόσμο, συμπεριλαμβανομένης της Αριστεράς, συμπεριλαμβανομένης της μη τροτσκιστικής αριστεράς, δεν έχει κατανοηθεί η κατανόηση του πόσο λεπτομερώς παραποιήθηκε η σοβιετική ιστορία κατά την περίοδο του Στάλιν, ή ίσως σε ορισμένες πλευρές είναι απλώς αρχίζει να γίνεται αντιληπτό και οι συνέπειές του γίνονται κατανοητές. Και αυτή είναι μια εξέλιξη που ελπίζω να συνεχιστεί και να επεκταθεί στο μέλλον γιατί δεν νομίζω ότι μπορούμε να ελπίζουμε να οικοδομήσουμε μια καλύτερη κοινωνία, μια σοσιαλιστική ή μια κομμουνιστική κοινωνία, μια κοινωνία που δεν βασίζεται στην ανελέητη εκμετάλλευση και όλα τη φρίκη που μια εταιρεία εκμεταλλεύεται που είναι χαρακτηριστικό κάθε μορφής καπιταλισμού — δεν νομίζω ότι μπορούμε να ελπίζουμε να οικοδομήσουμε μια καλύτερη κοινωνία από τον καπιταλισμό και τον ιμπεριαλισμό χωρίς να κατανοήσουμε την ιστορία της Σοβιετικής Ένωσης.
Γιατί, φυσικά, η Σοβιετική Ένωση δεν κατάφερε να χτίσει μια κομμουνιστική κοινωνία. Αυτή ήταν η ιδέα του Λένιν. Ήταν σίγουρα η ιδέα του Στάλιν – μιλούσε συχνά γι' αυτό. Αυτό το ιδανικό εγκαταλείφθηκε ξεκινώντας από τον Χρουστσόφ και μέσω της υπόλοιπης σοβιετικής ηγεσίας. Και αν εγκαταλείψετε τον στόχο του για την οικοδόμηση του κομμουνισμού, δεν μένει τίποτα άλλο να κάνετε παρά να αποζημιώσετε κάποια στιγμή τον καπιταλισμό και αυτό έκανε ο Γκορμπατσόφ. Έτσι, είναι εύκολο να επικρίνει κανείς σωστά τον Γκορμπατσόφ για όλα τα ψέματα και τις παραποιήσεις του σχετικά με τη Σοβιετική Ένωση σχετικά με τη σοβιετική ιστορία υπό τον Στάλιν, για τη σοβιετική οικονομία και τον εκ νέου ενστερνισμό του εκμεταλλευτικού καπιταλισμού. Αλλά είναι μια λογική εξέλιξη της εγκατάλειψης της προσπάθειας οικοδόμησης του κομμουνισμού. Και αυτό δεν πάει πίσω μόνο στον Νικήτα Χρουστσόφ. Αλλά ο ίδιος ο Νικίτα Χρουστσόφ ήρθε από κάπου, εντάξει; Ο Χρουστσόφ ήταν ένας σημαντικός πολιτικός ηγέτης υπό τον Στάλιν, οπότε ένα πράγμα που πρέπει να κάνουμε είναι να εξετάσουμε κριτικά τη διαδρομή Στάλιν, τη διαδρομή Λένιν-Στάλιν, για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού. Γιατί δεν λειτούργησε.
Είμαι της άποψης, τουλάχιστον σε αυτό το σημείο, από την έρευνα που έχω κάνει, στις μελέτες που έχω κάνει, ότι ο Στάλιν προσπάθησε πολύ σκληρά και στην πραγματικότητα πέτυχε να ακολουθήσει ό,τι μπορεί να ονομάσετε λενινιστικό σχέδιο. Ο Λένιν δεν είχε ένα λεπτομερές σχέδιο για το πώς να φτάσει στον σοσιαλισμό, πόσο μάλλον στον κομμουνισμό, από την κατάσταση στην οποία βρισκόταν η Ρωσία μετά τον Εμφύλιο Πόλεμο. Αλλά είχε ορισμένες ιδέες, και αυτός ήταν σίγουρα ο απώτερος στόχος του και αυτός ήταν ο στόχος του Στάλιν. Και παρ' όλα τα μεγάλα τους επιτεύγματα –και η Σοβιετική Ένωση είχε μεγάλα επιτεύγματα– δεν τα κατάφεραν. Κάτι πήγε στραβά στην πορεία. Και πρέπει να μελετήσουμε, πρέπει να καταλάβουμε, τι έκαναν οι Σοβιετικοί όχι μόνο ήταν σωστό – ξέρετε, νικώντας τους Ναζί, δημιουργώντας μια κοινωνία απαλλαγμένη από ρατσισμό και με πολύ λιγότερο σεξισμό, με ισχυρή προκατάληψη υπέρ της εργατικής τάξης , η κολεκτιβοποίηση της γεωργίας, η εκβιομηχάνιση μιας πολύ φτωχής χώρας σε μικρό χρονικό διάστημα και, φυσικά, η ηρωική ήττα της ναζιστικής εισβολής, η διάδοση του κομμουνιστικού κινήματος σε όλο τον κόσμο – και το κομμουνιστικό κίνημα έκανε πολλά υπέροχα, ηρωικά πράγματα σε όλο τον κόσμο. 20ος αιώνας. Έτσι η Σοβιετική Ένωση είχε μεγάλους θριάμβους. Όμως, τελικά, δεν αναπτύχθηκαν προς την κατεύθυνση της οικοδόμησης του κομμουνισμού, αλλά αυτή η ανάπτυξη κάποια στιγμή αντιστράφηκε. Χρειάζεται λοιπόν να μελετήσουμε την περίοδο του Στάλιν, να μάθουμε τα θετικά και αρνητικά διδάγματα, αυτό που έκαναν ήταν σωστό, αλλά και αυτό που έκαναν ότι ήταν λάθος και που διευκόλυνε την ανατροπή του σοσιαλισμού εκεί.
Και για να το κάνουμε αυτό, πρέπει να μάθουμε την αλήθεια και να μάθουμε την αλήθεια για τη σοβιετική ιστορία, αλλά ιδιαίτερα κατά την περίοδο του Στάλιν. Αυτός είναι ο στόχος και ο στόχος μου. Δεν νομίζω ότι μπορούμε να χτίσουμε έναν καλύτερο κόσμο χωρίς να καταλάβουμε ότι τα μαθήματα που πρέπει να πάρουμε από τη σοβιετική εμπειρία, από την εμπειρία του κομμουνιστικού κινήματος του 20ού αιώνα.
Και αυτό είναι που τελικά θα έλεγα, με εμψυχώνει, με ωθεί προς τα εμπρός στην έρευνά μου. Και νομίζω ότι είναι σημαντικό να ανταποκριθούν και άλλοι άνθρωποι σε αυτήν την πρόκληση. Και είμαι πεπεισμένος ότι οι άλλοι θα το κάνουν τελικά. Και νομίζω ότι έχουμε πολλά να μάθουμε από τη διερεύνηση της αλήθειας για τη σοβιετική εμπειρία. Αλλά σε αυτό το σημείο η διερεύνηση των υποτιθέμενων εγκλημάτων και παραπτωμάτων του Στάλιν και της Σοβιετικής Ένωσης κατά τη διάρκεια της εποχής του, νομίζω ότι έχει μια ορισμένη προτεραιότητα, επειδή τα ψέματα σχετικά με αυτά διαδίδονται τόσο ευρέως. Και σε αυτό έχω επικεντρωθεί. Και σκοπεύω να συνεχίσω να το κάνω αυτό για το άμεσο μέλλον.
Ολόκληρη η συνέντευξη ως ένα βίντεο περιλαμβάνεται παρακάτω:
Η γραφή του Grover Furr σχετικά με τη σφαγή στο Katyn και άλλα γεγονότα που σχετίζονται με τη Σοβιετική Ένωση κατά τη διάρκεια αυτής της χρονικής περιόδου βρίσκονται στην ιστοσελίδα του:
Ένα από τα βιβλία του Γκρόβερ Φουρ που πραγματεύεται τη σφαγή του Κατίν και πολλά άλλα εγκλήματα της ΕΣΣΔ που ισχυρίζονται αντικομμουνιστές ερευνητές ονομάζεται Blood Lies και φιλοξενείται παρακάτω:
“There was a very serious famine in the USSR, including (but not limited to) the Ukrainian SSR,
in 1932-33. But there has never been any evidence of a “Holodomor” or “deliberate famine”.
Full book by historian Grover Furr, which addresses the Ukraine famine ‘Holodomor’ of 1932-33, ‘the Great Terror’, the Katyn massacre and other topics.
.jpeg)
.jpeg)
