Νίκος Καροῦζος - Ποιήματα
ΒΥΘΙΣΜΕΝΑ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΈΡΩΤΑ μνήμη του πατρός μου, ότι εκ σπέρματος αυτού την πηγήν έλαβον και η έλαφος εδωρήθη μου του θανάτου ΑΠΟΛΕΛΥΣΑΙ ΤΗΣ ΑΣΘΕΝΕΙΑΣ ΣΟΥ (μέσ’ στο φθινόπωρο 1953) Νηστεύει η ψυχή μου από πάθη και το σώμα μου ολόκληρο την ακολουθεί. Οι απαραίτητες μόνον επιθυμίες και το κρανίο μου ολημερίς χώρος μετανοίας όπου η προσευχή παίρνει το σχήμα θόλου. Κύριε ανήκα στους εχθρούς σου συ είσαι όμως τώρα που δροσίζεις το μέτωπό μου ως γλυκύτατη αύρα. Έβαλες μέσα μου πένθος χαρωπό και γύρω μου όλα πια ζουν και λάμπουν. Σηκώνεις την πέτρα και το φίδι φεύγει και χάνεται. Απ’ την ανατολή ώς το βασίλεμα του ήλιου θυμάμαι πως είχες κάποτε σάρκα και οστά για μένα. Η νύχτα καθώς την πρόσταξες απαλά με σκεπάζει κι ο ύπνος που άλλοτε έλεγα πως ο μανδύας του με χίλια σκοτάδια είναι καμωμένος ο μικρός λυτρωτής – όπως άλλοτε έλεγα – με παραδίδει ταπεινά στα χέρια σου. Η ΠΟΙΗΣΗ Κάτι παράξενο συμβαίνει στο δωμάτιο μου σαν πέσει η νύχτα. Ένα πουλί ολάξαφνο με φτερουγίσματα που μαχ...