Το ντοκιμαντέρ "TOXIC CRISIS" είναι μια εικόνα για τα περιβαλλοντικά ζητήματα της Ελλάδας, τα οποία επισκιάζονται από την υπερβολική έκθεση της οικονομικής κρίσης της χώρας, όπως: - Η έλλειψη ενεργειακού προγραμματισμού και η εναλλακτική ενεργειακή απάτη. - Το φιάσκο της ελληνικής διαχείρισης αποβλήτων - Η απουσία εναλλακτικής επεξεργασίας αποβλήτων και η σκόπιμη απόκρυψη τοξικών χημικών που αναμιγνύονται με αστικά απόβλητα, ώστε η βιομηχανία να μην υποχρεωθεί να πληρώσει το υψηλό κόστος της διαχείρισης επικίνδυνων χημικών. - Οι μυστικές συμφωνίες που αφορούν την εισαγωγή επικίνδυνων χημικών αποβλήτων από τη Νάπολη στην Ιταλία για καύση σε ελληνικές εγκαταστάσεις που διαθέτουν άδεια ως αποτεφρωτήρες βιομάζας χωρίς να φέρουν τους κατάλληλους μηχανισμούς φίλτρου για την αντιμετώπιση επικίνδυνων τοξικών χημικών, που θα μπορούσε να οδηγήσει τη χώρα σε μόνιμη περιβαλλοντική υποβάθμιση. Μετά την παγκόσμια ένταση της χρήσης χωρών που διέρχονται οικονομική κρίση ως τοξικά και πυρηνικά χωματερή. Παρουσίαση της κεντρικής γης (Φυλής) της Αθήνας, η οποία είναι ένα από τα μεγαλύτερα χωματερή στον κόσμο και η σοβαρή επίδρασή της στη δημόσια υγεία των κατοίκων της περιοχής. Η δηλητηρίαση του ποταμού Ασωπού στην περιοχή της Βοιωτίας με εξασθενές χρώμιο και οι σοβαρές συνέπειες για τους κατοίκους της περιοχής και μια γρήγορη ματιά σε μια σειρά βιομηχανικών περιοχών στην Ελλάδα όπου τα επίπεδα εξασθενούς χρωμίου στο πόσιμο νερό υπερβαίνουν κατά πολύ την ευρωπαϊκή νομική περιορίζει, ενώ δεν υπάρχει ακόμη ελληνικό νομικό πλαίσιο για το εξασθενές χρώμιο εκτός από αυτό στο συνολικό Cr που είναι εντελώς απατηλό. Μια προσπάθεια ανάλυσης των διαφόρων επιπέδων των κρίσεων στην ελληνική κοινωνία και προσπάθεια να βρει τις ρίζες τους, προτείνοντας παράλληλα διάφορες προτάσεις που θα μπορούσαν να οδηγήσουν τη χώρα σε ένα βιώσιμο μέλλον. Όλα αυτά τα κρίσιμα ζητήματα εξετάζονται και αναλύονται από έναν αριθμό επιστημόνων, ο καθένας από τους οποίους έχει εμπειρία σε κάθε θέμα, οι οποίοι έχουν αφιερώσει τη ζωή τους στην έρευνα αυτών των θεμάτων, προσπαθώντας να ευαισθητοποιήσουν το κοινό και να ασκήσουν πίεση στις αρχές να αντιδράσουν σε όλα αυτές οι καταστροφικές περιπτώσεις πριν είναι πολύ αργά;
Τίποτα δε γεμίζει την καρδιά μου με τόσο καμάρι όσο η βροντή των κανονιών όταν σημαίνουν χαιρετιστήρια πάνω από την πρωτεύουσα μας. Ποτέ στην ιστορία δεν είχε φτάσει τόσο ψηλά η δόξα των ρώσικων όπλων. Η σοβιετική γη καθαρίστηκε από τη φασιστική βρωμιά και ο Κόκκινος Στρατός συνεχίζει τη νικηφόρα πορεία του στην Τσεχοσλοβακία, τη Γιουγκοσλαβία, την Πολωνία, τη Νορβηγία, την Ουγγαρία και την Ανατολική Πρωσσία. Τα τιμημένα άρματα μας, σφυρηλατημένα στη φωτιά του τρίχρονου πολέμου, φέρνουν τη λευτεριά στους καταπιεσμένους αδερφούς μας και τη δίκαιη τιμωρία στους εχθρούς μας.
Θυμάμαι σήμερα τους προηγούμενους Οχτώβρηδες των χρόνων του πολέμου.
Τον Οχτώβρη του 1941 ο Γερμανοί βρίσκονταν στις πύλες της Μόσχας και στο κατώφλι του Λένινγκραντ. Το 1942 ήταν στους δρόμους του Στάλινγκραντ και στον ποταμό Τερέκ. Το 1943 ξαναϋψώθηκε η κόκκινη σημαία στο Κίεβο, αλλά οι Γερμανοί βρίσκονταν ακόμα στην Κριμαία, τη Χερσώνα, την Όρσα και στα περίχωρα του Λένινγκραντ. Και τώρα, το 1944, τη χρονιά της νίκης, ο Κόκκινος Στρατός είναι απέξω από τη Βουδαπέστη και τη Βαρσοβία, κοντά στο Τίλσιτ και το Μέμελ, είναι στη όφκι, το Βελιγράδι και το Βουκουρέστι. «Εντρομη περιμένει η απαίσια, η Γερμανία την τιμωρία της. Δεν πρόκειται ν’ αργήσει. Και παρ’ ότι τα βάσανά μας δεν τελείωσαν, όλοι μας μπορούμε σήμερα να νιώσουμε την τελική νίκη που έρχεται.
Ποιος μπορεί να βρει λέξεις ή μουσικές φράσεις που ν’ αποδίδουν τα αισθήματα του σοβιετικού ανθρώπου; Ποιες ρωμαλέες, μνημειώδεις καλλιτεχνικές εικόνες μπορούν να μεταδόσουν τη μεγαλοσύνη και το θάρρος του πολεμίστή λαού μας; Πλήθος εικόνες απ’ αυτούς τους σκληρούς καιρούς στριμώχνονται στην ψυχή του καλλιτέχνη και καρτερούμε με χαρά, με χαρά κι αγωνία να γεννηθούν, να ‘ρθουν στη ζωή σε λέξεις, ήχους και χρώματα.
Δεν πάει πολύς καιρός που ταξίδεψα στην πατρίδα μου, το Λένινγκραντ. Κάθε πέτρα εκεί είναι ένα μνημείο του μεγάλου θάρρους του σοβιετικού λαού. Θυμόμαστε πώς ο λαός εκεί πέθαινε από τις στερήσεις και την πείνα, κι όμως δεν άνοιγε τις πύλες της πόλης. Η πόλη σήμερα, το ιστορικό μας «Πέτερ», η πόλη του Πούσκιν και του Λένιν, είναι τόσο περήφανη και τόσο όμορφη όσο ποτέ. Τα εργοστάσια και τα πνευματικά ιδρύματα αρχίζουν να ξαναζωντανεύουν.Είδα τη θαυμάσια Μεγάλη Αίθουσα της Φιλαρμονικής του Λένινγκραντ: είναι όμορφη και λαμπρή, ακριβώς όπως πριν τον πόλεμο. Η τιμή για την καλή διατήρηση του κτιρίου ανήκει σε μια μικρή ομάδα υπαλλήλων της Φιλαρμονικής που έμειναν στο Λένινγκραντ σ’ όλη τη διάρκεια της πολιορκίας του. Δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητη η εντιμότητα και η αφοσίωση των ανθρώπων αυτών που εθελοντικά έμειναν σε μια πόλη που τη λυμαινόταν η πείνα για να φροντίσουν ένα απ’ τα λίκνα της τέχνης μας. Και πόσοι άλλοι ανώνυμοι πατριώτες δεν υπάρχουν στο Λένινγκραντ και σ’ όλη τη μεγάλη χώρα μας! Η υπέροχη αυταπάρνηση τους είναι ένας απ’ τους βασικούς παράγοντες των τωρινών μας νικών.
Σήμερα, καθώς ο Μεγάλος Πατριωτικός Πόλεμος πλησιάζει στο τέλος του, η ιστορική του σημασία γίνεται ακόμα πιο φανερή. Στον πόλεμο αυτό η κουλτούρα και το φως μάχονται ενάντια στη διεφθαρμένη ηθική των δολοφόνων. Αν δεν είχαμε κατακτήσει ψηλό πολιτιστικό επίπεδο, ποτέ δε θα μπορούσαμε να καταβάλουμε τον ύπουλο, βαριά εξοπλισμένο εχθρό. Η σοβιετική κουλτούρα, οι γνώσεις μας και η στρατιωτική μας επιδεξιότητα αποδείχτηκαν πολύ ισχυρότερες από τη μισανθρωπική ερζάτς-κουλτούρα των φασιστικών καθαρμάτων. Ο στρατός μας βγήκε νικητής χάρη στην ισχύ της στρατιωτικής τεχνολογίας του, στην ηθική δύναμη του, στη δύναμη της καρδιάς και του μυαλού του.
Ένα από τα στοιχεία της μεγάλης σοβιετικής κουλτούρας είναι η καλλιτεχνική δημιουργικότητα. Αυτό το θυμίζουμε σήμερα, όχι με σκοπό να υπερτονίσουμε τις υπηρεσίες συγκεκριμένων μεγάλων καλλιτεχνών, αλλά για να κατανοήσουμε τον πλούτο της πνευματικής ζωής της χώρας μας κατά τα προηγούμενα είκοσι εφτά χρόνια. Ειδικότερα, αισθάνομαι ότι η σοβιετική μουσική έχει διατηρήσει το υψηλό επίπεδο που καθιέρωσαν ο Τσαϊκόφσκι, οι «Πέντε ισχυροί» και ο Σκριάμπιν, και έχει αναπτύξει τις παραδόσεις αυτές επάξια.
Η ρώσικη μουσική δωματίου βρίσκεται σήμερα σε άνθιση, παράγοντας έργα κλασικά. Είναι επίσης πλατιά γνωστή η αξιοσημείωτη ανάπτυξη της εθνικής μουσικής στις μη ρώσικες Σοβιετικές Δημοκρατίες. Ο λαός μας εκτιμά εξαιρετικά την τέχνη μας. Ειλικρινά γιορτάζουν τις επιτυχίες της και απογοητεύονται με τις αποτυχίες. Νομίζω ότι η κυριότερη εγγύηση για τη μελλοντική επιτυχία της σοβιετικής μουσικής βρίσκεται ακριβώς στη στενή συνάφεια της με το πλατύ κοινό.
Ποια όνειρα κάνω τώρα, καθώς σκέφτομαι το μέλλον των τεχνών στη Σοβιετική ‘Ενωση;
Ονειρεύομαι — όπως, πιστεύω, και κάθε σοβιετικός καλλιτέχνης — να δημιουργήσω ένα έργο μεγάλης κλίμακας που να εκφράζει τα ρωμαλέα αισθήματα που νιώθουμε σήμερα. Νομίζω ότι η προμετωπίδα σ’ όλα τα έργα που θα φτιάξουμε στα αμέσως επόμενα χρόνια θα είναι μια και μόνη λέξη, απλή μα δοξασμένη, «Νίκη».
Τις μέρες τούτες με τις κρίσιμες μάχες, και στα χρόνια της ειρήνης που θα ‘ρθουν, ο λαός μας θα ζητά ζωντανή μουσική, που να τον εμπνέει, που να κλείνει μέσα της τον ηρωισμό του Μεγάλου Πατριωτικού Πόλεμου και την ευγένεια, την ηθική ομορφιά του έθνους μας, έθνους πολεμιστή και οικοδόμου. Ελπίζουμε σε μια ραγδαία άνοδο του επίπεδου των μουσικών μας, συνθετών και εκτελεστών. Σήμερα, περισσότερο παρά ποτέ άλλοτε, πρέπει να αισθανθούμε τη μεγάλη ευθύνη που έχουμε σε κάθε έργο που δημιουργούμε και σε κάθε συναυλία που δίνουμε.
Ανυπομονώ ν’ ακούσω και να δω καινούργιες σοβιετικές όπερες, μπαλέτα και μουσικές κωμωδίες που ν’ αξίζουν μια τιμητική θέση στα ρεπερτόρια των θεάτρων μας. Ελπίζω πως οι θίασοι της όπερας και οι προικισμένοι συγγραφείς μας θ’ αρχίσουν να δουλεύουν σκληρά μαζί με τους συνθέτες μας και θα δύσουν όπερες ποιότητας.
Και δεν έχω αμφιβολία πως η υπέροχη ζωή, που μας προσμένει στα μεταπολεμικά χρόνια, θα ξεπεράσει όλες τις ελπίδες και τις προσδοκίες μας.Εγγύηση γι’αυτό είναι η ηρωική θέληση του σοβιετικού λαού να δημιουργήσει και να χτίσει .
Ντμίτρι Σοστακόβιτς
Στην κολοσσιαία «Εβδομη Συμφωνία» του, επονομαζόμενη και «του Λένινγκραντ», το συμφωνικό μεγαλείο του Σοστακόβιτς φτάνει στο απόγειό του και «στρατεύεται», για να υμνήσει την ηρωική αντίσταση των κατοίκων του Λένινγκραντ απέναντι στην ανελέητη πολιορκία των ναζιστικών δυνάμεων. Αναφέρει χαρακτηριστικά ο συνθέτης. «Πριν από μια ώρα τελείωσα το δεύτερο μέρος του νέου μου συμφωνικού έργου. Αν όλα πάνε καλά και καταφέρω να γράψω το τρίτο και το τέταρτο μέρος, θα έχω κάνει την Εβδομη Συμφωνία μου. Γιατί σας τα λέω αυτά; Σας τα λέω για να μπορέσουν να μάθουν οι κάτοικοι του Λένινγκραντ που με ακούν τώρα ότι η ζωή στην πόλη μας εξακολουθεί να συνεχίζεται. Ο καθένας από μας εκτελεί το στρατιωτικό του καθήκον. Οι εργαζόμενοι στον τομέα του Πολιτισμού εκπληρώνουν το καθήκον τους με τιμή και ανιδιοτέλεια, όπως και όλοι οι Λενινγκραντινοί». Η ημερομηνία της συναυλίας ορίστηκε για τις 9 Αυγούστου 1942. Ηταν η μέρα που με θράσος καυχιόνταν οι ναζί ότι θα είχαν κυριεύσει το Λένινγκραντ. Παρά τις άσχημες συνθήκες που επικρατούσαν, παγωνιά και πείνα, η αίθουσα της Φιλαρμονικής ήταν ασφυκτικά γεμάτη. Προς κατάπληξη όλων ο ήχος των κανονιοβολισμών σταμάτησε. Αργότερα, μαθεύτηκε ότι ο Κόκκινος Στρατός χτύπησε ανελέητα με το πυροβολικό του τις θέσεις των ναζί εκείνο το βράδυ, για να μην αποτελέσει στόχο για τον εχθρό η κατάφωτη αίθουσα της συναυλίας, πράγμα το οποίο πέτυχε μιας και οι ναζί άργησαν να αντιδράσουν, ώστε να διακόψουν τη συναυλία. Η συναυλία αναμεταδόθηκε σε όλη την πόλη. Είναι χαρακτηριστικά τα λόγια ενός πυροβολητή του Κόκκινου Στρατού: «Οι άντρες της μονάδας μου άκουγαν τώρα τη Συμφωνία με τα μάτια κλειστά. Φαίνονταν σάμπως ο ασυννέφιαστος ουρανός από πάνω μας να είχε γίνει μια καταιγίδα που ξέσπαγε σε μουσική». Ταυτόχρονα, είχαν τοποθετηθεί μεγάφωνα προς τους ναζί με σκοπό τη μετάδοση της συναυλίας προς τις γραμμές του εχθρού, έχοντας μεγάλο αντίκτυπο στην πτώση του ηθικού των πολιορκητών. Στο ημερολόγιο ενός Γερμανού στρατιώτη, που βρέθηκε κατά την οπισθοχώρηση των Γερμανών, ήταν γραμμένο: «Οταν άκουσα τη μετάδοση της συναυλίας κατάλαβα ότι το Λένινγκραντ δεν θα έπεφτε ποτέ στα χέρια μας».
Εξω έπεφταν οι Γερμανικές οβίδες, μα η πνευματική ζωή δεν σταμάτησε ποτέ! Είχαν λίγα τρόφιμα, λίγο φως, λίγη θέρμανση. Ο διακεκριμένος αρχιτέκτονας Αλεξάντερ Νικόλσκυ έγραψε στο ημερολόγιό του: " Καλύτερα να πεθάνουμε, παρά να παραδοθούμε! Πιστεύω απόλυτα οτι θα γίνει άρση της πολιορκίας". Σχεδίασε μια αψίδα θριάμβου για να γιορτάσει αυτό που πίστευε σαν ..κάτι αναπόφευκτο! Ο Ντμίτρι Σοστακόβιτς τελείωσε την 7η συμφωνία του! Την ονόμασε: "Συμφωνία του Λένινγκραντ". Η εκτέλεσή της θα γινόταν μέσα στην μισοκατεστραμμένη αίθουσα συναυλιών, της φιλαρμονικής του Λένινγκραντ, την ώρα που έξω έσκαγαν ακόμα οι γερμανικές οβίδες. Ανάμεσα στο ακροατήριο βρισκόταν και στρατιώτες από την πρώτη γραμμή. Ανάμεσά τους -στην ορχήστρα- και μουσικοί από την πρώτη γραμμή. Μια γενιά αργότερα, τα υπολείμματα της ίδια ορχήστρας, συγκεντρώθηκαν για να εκτελέσουν το ίδιο αριστούργημα, μπροστά στο αρχικό ακροατήριο. Μόνο όσοι είχαν επιζήσει από τον πόλεμο βρίσκονταν εκεί. Ο διευθυντής της ορχήστρας Ελίας Μπέρντ ήταν ένας από τους λίγους που επέζησαν..
.jpeg)
